บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1739

คำพูดของหยวนชิงหลิงนั้น เรียกได้ว่าเหมือนกับฟ้าผ่ากลางแดดอย่างไม่ต้องสงสัย บรรดาขุนนางตลอดจนเจ้าหน้าที่ที่อยู่ตรงนั้นต่างตื่นเต้นตกใจ ทั้งยังหวาดกลัวจนตัวสั่น ใต้เท้าหลี่ถึงกับทรุดล้มลงไปกับพื้น สั่นเทิ้มไปทั้งตัว เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าชั่วชีวิตนี้ เขาจะมีโอกาสได้พบฮ่องเต้จริง ๆ

แม้ว่าเจ้าเมืองโจว จะมีนิสัยมั่นคงหนักแน่น แต่เขาเองก็ตื่นเต้นมากจนพูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลพรากออกมาจากสองตา

เดิมทีเขาคิดว่าแค่ได้พบฮองเฮาก็ถือเป็นเกียรติอันสูงส่งมากแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าฮ่องเต้ก็จะทรงเสด็จมาด้วย ทำไมเขาจะไม่ตื่นเต้นยินดีล่ะ?

ด้วยความที่หยวนชิงหลิงอยู่ในเมืองหลวงกับเจ้าห้าอยู่เสมอ นางเพียงแค่อธิบายถึงข้อเท็จจริงนี้ เพื่อให้ทุกคนทุ่มเทสู้กับโรคระบาดนี้ได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร เพราะหากเกิดเรื่องใหญ่ ก็จะมีฮ่องเต้คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังให้เอง

เมื่อเห็นการแสดงออกที่ตื่นเต้นยินดีของพวกเขา ค่อยตระหนักได้ว่า การมาเยือนของชนชั้นผู้นำระดับสูงนั้น สำหรับขุนนางท้องถิ่นแล้ว นับได้ว่าเป็นเรื่องใหญ่โตมากจริง ๆ

นางรีบเสริมอีกประโยคว่า “ฮ่องเต้เสด็จมาที่นี่เพื่อดูเรื่องโรคระบาด ทุกคนทำไปตามหน้าที่ของตัวเองก็พอแล้วล่ะ”

“พ่ะย่ะค่ะ ๆ กระหม่อมพร้อมจะทำตามพระประสงค์ของฮองเฮา ” เจ้าเมืองโจว เช็ดน้ำตา

จวนปกครองร่วมมือกับสำนักการแพทย์ ออกตรวจสอบคัดกรองผู้ป่วยทั้งเมือง

คุณย่าหยวนออกใบสั่งยาหลายชุดเพื่อใช้รับมือกับโรคระบาด ยังคงให้ดื่มชาสมุนไพรเพื่อรักษาอาการเล็กน้อย ส่วนคนที่มีอาการรุนแรงหรือทรุดหนัก ให้ยึดตามใบสั่งยาของนางเอาไปใช้รักษา

ก่อนหน้านี้ตอนที่มาที่นี่ ทั้งสองเคยติดต่อเมืองใกล้เคียงเพื่อจัดส่งยาไว้แล้ว อีกทั้งเมืองหวูกุ้ยเองเดิมที ก็มีพวกยาที่เก็บไว้รับมือกับโรคระบาดนี้บ้างแล้ว

สำนักการแพทย์ของเมืองหวูกุ้ย นอกเหนือไปจากการรับมือกับโรคระบาดนี้เหมือนในปีก่อน ๆ แล้ว งานส่วนอื่น ๆ ล้วนทำได้ดีพร้อมครบถ้วนดีทีเดียว

หยวนชิงหลิงประมาณการว่าช่วงค่ำ ๆ คณะของฝ่าบาทก็น่าจะมาถึงเมืองหวูกุ้ยแล้ว

เดิมทีเจ้าเมืองโจว คิดอยากจะพาเจ้าหน้าที่ทั้งน้อยใหญ่มารอต้อนรับขบวนเสด็จ แต่หยวนชิงหลิง

ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด บอกว่าครั้งนี้ฝ่าบาททรงมาเยี่ยมเยือนเป็นการส่วนพระองค์ ไม่ต้องการทำให้เป็นเรื่องเอิกเกริกใหญ่โต ทั้งไม่ควรให้ประชาชนรู้

เจ้าเมืองโจว รู้สึกหวั่นกลัวอาญาอย่างยิ่ง

ฮ่องเต้เสด็จมาถึงเมืองหวูกุ้ย แต่กลับไม่มีใครไปต้อนรับพระองค์ จะทำอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?

แต่คำพูดของฮองเฮาเขาเองก็ไม่กล้าขัดขืน อีกทั้งสิ่งที่นางพูดมาก็สมเหตุสมผลมาก ถ้าเขาพาเจ้าหน้าที่ทั้งน้อยใหญ่ไปต้อนรับ ผู้คนจะไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฝ่าบาทเข้าหรอกหรือ?