บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1738

หลังจากกินยาลงไป ไข้ของเจ้าเมืองโจว ก็ลดลง

หลังจากที่ไข้ลดลง สมองก็แจ่มชัดขึ้น ทั้งร่างก็สดชื่นตื่นตัวขึ้นมากทีเดียว เขาพยายามจะลุกขึ้นมาถวายบังคมฮองเฮา

หลังจากหยวนชิงหลิงดุให้เขานอนลงดี ๆ ก็คุยกับเขาเกี่ยวกับสถานการณ์การแพร่ระบาด สั่งให้เขาให้ความสำคัญให้มาก

เจ้าเมืองโจว ได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก “สถานการณ์โรคระบาดนี้ กระหม่อมได้ส่งคนไปถามที่สำนักการแพทย์ทุกวัน ให้เจ้าหน้าที่ของสำนักการแพทย์รายงานอย่างสม่ำเสมอ ที่ผ่านมาสถานการณ์ที่พวกเขารายงานในแต่ละวันค่อนข้างปกติ ถึงแม้จะเกิดสภาวะโรคระบาด แต่ก็ไม่ได้รุนแรงไปกว่าปีก่อน ๆ บรรดายาเวชภัณฑ์ก็มีครบเพียงพอ เหตุใดจู่ ๆ ถึงได้รุนแรงขึ้นมาเสียแล้ว?"

“ก็เพราะว่ามันเกิดขึ้นทุกปี ทั้งยังไม่ได้แพร่กระจายเป็นวงกว้าง ดังนั้น จึงไม่ได้รับความสนใจอย่างทันท่วงทีอย่างไรล่ะ” หยวนชิงหลิงพูด

“กระหม่อมจะเรียกใต้เท้าหลี่จากสำนักการแพทย์ เพื่อมาสอบถามสถานการณ์โดยละเอียดเดี๋ยวนี้เลยพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าเมืองโจว หยัดกายลุกขึ้นยืน

“เมื่อวานข้าไปพบเขามาแล้ว สั่งให้เขานับจำนวนผู้ป่วยและผู้ตายให้แน่ชัด แต่เขายังไม่รู้ว่าจะหาพวกเราเจอได้ที่ไหน อย่างไรเจ้าก็ส่งคนไปแจ้งสักหน่อย ให้พวกเขามารายงานสถานการณ์โดยตรงที่จวนปกครองเลยแล้วกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา!”

เจ้าเมืองโจว รีบส่งคนออกไปทันที

ชายชุดน้ำเงินเป็นผู้ดูแลเรือนหลังจวนปกครอง ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เขาก็สามารถนับจำนวนผู้ป่วยในจวนปกครองได้ครบหมดแล้ว

มีคนในจวนปกครองที่แสดงอาการว่าติดโรคระบาดสิบแปดคน โดยสองคนในนั้นมีอาการป่วยหนัก ตอนนี้นอนพักอยู่ที่บ้าน

เจ้าเมืองโจว ไม่รู้เลยว่าในจวนปกครองจะมีคนติดโรคมากขนาดนี้ ทันทีที่ได้ยินผู้ดูแลมารายงาน เขาก็ตกใจจนผงะ

ใต้เท้าหลี่แห่งสำนักการแพทย์ได้วิ่งวนจนหัวหมุนเป็นเวลาหนึ่งวันกับหนึ่งคืนเต็ม ๆ ไม่กล้าหยุดพัก นายใหญ่ของสำนักงานแพทย์ถึงกับมาด้วยตนเอง จะอย่างไรเขาก็ต้องมีคำอธิบายให้

อีกทั้งเขาเชื่อมั่นมาตลอดว่า โรคระบาดไม่ได้ร้ายแรงไปกว่าปีก่อนๆ

แต่เมื่อเขาพาคนจากสำนักแพทย์ลงไปสำรวจตามอำเภอ กับตามโรงหมอต่าง ๆ เพื่อทำความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์แพร่ระบาด เขากลับพบว่าไข้หวัดใหญ่ครั้งนี้รุนแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก

จากเริ่มแรกแค่ตั้งใจจะหาคำอธิบายดี ๆ มาให้ใต้เท้าผู้ดูแลสำนักงานแพทย์ฟัง ภายหลังเมื่อพบว่าสถานการณ์ของโรคหนักหนามาก เขาก็เริ่มร้อนใจขึ้นมาแล้ว

ใต้เท้าหลี่ตกใจจนผงะ “ฮองเฮา?”

เขาเหลือบมองหยวนชิงหลิงโดยไม่รู้ตัว ในหัวคล้ายมีเสียงระเบิดอื้ออึง ใบหน้าขาวโพลนจนแทบมองทะลุได้แล้ว

ภายใต้อาการตกใจจนอกสั่นขวัญหาย เขาคุกเข่าลง ริมฝีปากสั่นเทา “กระหม่อม กระหม่อมไม่รู้ว่าท่านคือฮองเฮาที่ทรงเสด็จมาด้วยองค์เอง กระหม่อมล่วงเกินฮองเฮาแล้ว ขอทรงยกโทษให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

หยวนชิงหลิงกล่าวว่า "ลุกขึ้นมาพูดให้ชัด ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างแล้ว? นำสิ่งที่เจ้าไปตรวจสอบมาบอกข้าให้หมด"

ใต้เท้าหลี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “ทูลฮองเฮา จากการตรวจสอบของกระหม่อม การระบาดครั้งนี้รุนแรงกว่าปีก่อนๆ มากจริงๆ มีคนตายจากอาการป่วยในทุกอำเภอ หนึ่งในนั้นคือที่ตำบลหวยตง มีจำนวนผู้ตายมากที่สุด เวลานี้มีถึงสิบสองคนแล้วที่ตายด้วยโรคไข้หวัดใหญ่ สำหรับจำนวนผู้ป่วย พระอาญามิพ้นเกล้า ยังไม่สามารถนับออกมาได้ชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะที่เขาพูดไปพลาง ก็เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากไปพลาง ยังนับจำนวนคนออกมาไม่ได้ ฮองเฮา

จะต้องทรงกริ้วมากแน่ ๆ

แต่กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่หยวนชิงหลิงได้ยินดังนั้น ก็กล่าวว่า “ถ้ายังนับจำนวนผู้ป่วยออกมาไม่ได้ ก็ให้นับต่อไป ให้ความสำคัญให้มากก็พอ ฝ่าบาทกับโสวฝู่เหลิ่งคงจะมาถึงเมืองหวูกุ้ยราว ๆ วันนี้ พวกเจ้าจะต้องเร่งนับจำนวนคนป่วย และจัดทำแผนการต่อต้านโรคระบาดโดยเร็ว "