บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1737

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น พวกเจ้าห้ายังมาไม่ถึง

หยวนชิงหลิงกับคุณย่าไปโรงหมออื่น ๆ ต่อไป คิดว่าหลังจากไปโรงหมออีกสักสองสามแห่งแล้ว

ค่อยไปดูที่จวนปกครองอีกที

ผลคือทันทีที่พวกนางเพิ่งจะเข้าไปในโรงหมอแห่งหนึ่ง ก็เห็นชายวัยกลางคนในชุดสีน้ำเงินเดินจ้ำอ้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างร้อนใจว่า "หมอสุย หมอสุย อาการของใต้เท้าทรุดหนักแล้ว เจ้ารีบไปดูเร็วเข้าเถอะ"

เมื่อหมอในโรงหมอได้ยินดังนั้น ก็รีบคว้ากล่องยาขึ้นมา แล้วเดินตามชายวัยกลางคนชุดสีน้ำเงินไปทันที ทิ้งคนไข้ที่อยู่ในโรงหมอไว้ข้างหลัง

หยวนชิงหลิงเข้ามาหยุดเขาไว้ "เจ้าอยู่ดูแลผู้ป่วยที่นี่เถอะ ท่านย่าของข้าเป็นหมอ ให้นางไปรักษาใต้เท้าผู้ดูแลเมืองดีกว่า"

“อย่ามาพูดจาเหลวไหล!” ชายชุดน้ำเงินร้อนใจมากจนแทบคุมสติไม่อยู่ เอ็ดตะโรใส่หยวนชิงหลิงว่า “อาการป่วยของใต้เท้าเข้าขั้นวิกฤติแล้ว หากล่าช้าไปไม่ทันการ เจ้ารับผิดชอบไหวรึ?”

ย่าหยวนหยิบป้ายประจำตำแหน่งออกมา ยกขึ้นแสดงตรงหน้าชายชุดน้ำเงิน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “นำทาง!”

ชายชุดน้ำเงินปรายตามองแวบหนึ่ง ใบหน้าที่เดิมทีโกรธเกรี้ยวปานจะกินเลือดกินเนื้อ พลันตกตะลึงอึ้งค้างไปชั่วขณะ หลังกลับมาตั้งสติได้ ก็รีบค้อมกายคำนับอย่างนอบน้อม “ที่แท้เป็นท่านใต้เท้าผู้ดูแลสำนักการแพทย์นี่เอง ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว ได้โปรดอภัยให้ด้วยขอรับ”

“อย่ามัวอภัยไม่อภัยอยู่เลยน่า นำทางเถอะ” หยวนชิงหลิงตัดบท

“ขอรับ! ขอรับ!” ชายชุดสีน้ำเงินรีบก้าวถอยหลัง แสดงท่าทางเชื้อเชิญ “รถม้าอยู่ข้างนอกแล้ว ขอเชิญท่านใต้เท้าขอรับ”

หยวนชิงหลิงช่วยพยุงคุณย่ายขึ้นไปบนรถม้า แล้วตรงไปที่จวนปกครองทันที

ใต้เท้าผู้ดูแลเมืองไม่มีจวนของตนเอง เขาอาศัยอยู่ที่เรือนหลังของจวนปกครอง เขาไม่มีครอบครัวต้องดูแล อยู่ลำพังคนเดียว การอาศัยอยู่ที่จวนปกครองไปเลยจึงสะดวกกว่า

หลังจากเข้าไปในเรือนหลังจวนปกครอง ทุกคนสวมหน้ากากเสร็จก็เดินเข้าไป

อาการของเจ้าเมืองโจว นั้นค่อนข้างร้ายแรง มีอาการเวียนหัวและเจ็บหน้าอก ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงไม่มีแม้แต่แรงจะพูด

หยวนชิงหลิงลงมือรักษาให้ด้วยตัวเอง เปิดกล่องยานำปรอทวัดอุณหภูมิกับหูฟังออกมา

ชายชุดน้ำเงินถามด้วยความสงสัย “ท่านก็เป็นหมอด้วยหรือขอรับ?”

ย่าหยวนยืนอยู่ข้างๆ พูดขึ้นว่า “นางเป็นหมอ แล้วก็ยังทำหน้าที่เป็นฮองเฮาคนปัจจุบันด้วย”