บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1736

ก่อนที่เขาจะทันต่อต้านความไม่รู้ประสาของหยวนชิงหลิง คุณย่าก็พูดย้ำคำหนักแน่นว่า "ทำตามที่นางพูดเถอะ ข้าให้เวลาเจ้าเพียงหนึ่งวัน ต้องนำข้อมูลการแพร่ระบาดมาแสดงต่อหน้าข้า ในนั้นต้องรวมไปถึงจำนวนผู้เสียชีวิตด้วย"

ตอนนี้เองที่ใต้เท้าหลี่ไม่กล้าต่อต้านแล้ว แม้จะรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นอะไรที่ไม่จำเป็นอย่างยิ่ง แต่คนระดับหัวหน้าหน่วยงาน ถึงกับเดินทางมาไกลนับพัน ๆ ลี้จนมาถึงยังเมืองหวูกุ้ย ย่อมต้องทำภารกิจให้เสร็จสิ้น ถึงจะสามารถให้คำอธิบายต่อเบื้องสูงได้

หลังจากส่งคนออกไปจัดการแล้ว ใต้เท้าหลี่ก็บอกว่าจะจัดที่พักให้พวกนาง หยวนชิงหลิงพูดว่า "ไม่ต้องหรอก เดิมทีในหน่วยแพทย์ก็มีคนไม่มากอยู่แล้ว เจ้าไปจัดการธุระของเจ้าเถอะ พวกเราจะไปเดิน ๆ ดูในตัวเมืองเสียหน่อย"

เมื่อเห็นว่านางทำตัวเหมือนสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือเช่นนี้ ใต้เท้าหลี่ก็รู้สึกไม่อยากจะสนใจนางอีก ทั้งไม่สนใจคำพูดของนางด้วย แค่หันไปโค้งคำนับคุณย่าหยวน “ถ้าเช่นนั้น หากท่านจะพักที่นี่ โปรดส่งคนมาบอกข้าน้อยได้เสมอ คืนนี้ข้าน้อยจะสั่งให้คนมาดูแลต้อนรับ”

“ไม่ต้องหรอก ไปทำธุระของเจ้าเถอะ” คุณย่าหยวนพูด จากนั้นก็ยืนขึ้นแล้วพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “พวกเราออกไปเดินดูกันหน่อย แล้วค่อยไปหาโรงเตี๊ยมเข้าพัก”

“ได้!” พวกนางมาที่นี่อย่างรีบเร่ง เพื่อจะมาตรวจสอบเรื่องการแพร่ระบาดของโรค ดังนั้น จึงต้องเดินทางไปดูตามโรงหมอในพื้นที่ต่างๆ

เดาคร่าว ๆ แล้ว กว่าพวกเจ้าห้าจะมาถึง คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยก็วันพรุ่งนี้ไม่ก็มะรืนนี้

ทั้งสองออกจากสำนักแพทย์ ใต้เท้าหลี่พยายามไล่ตามไปหลายก้าว แต่สุดท้ายเมื่อได้รับสายตาพิฆาตจากคุณย่าหยวน จึงต้องรีบหันหลังกลับอย่างพรั่นพรึง

สองคนย่าหลานเดินไปตามถนนของเมืองหวูกุ้ย เวลากลางวันของที่นี่ การค้าการขายค่อนข้างรุ่งเรืองทีเดียว มีผู้คนสัญจรไปมาตามท้องถนนมากมาย

เมื่อพวกนางไปถึงโรงหมอ มีถุงชาสมุนไพรจำนวนมากวางอยู่ที่หน้าทางเข้าโรงหมอ มีผู้ป่วยไม่มากนัก ภาพฉากนี้กลับดูเหมือนว่าไม่ได้มีโรคระบาดอะไรเลย

หยวนชิงหลิงเข้าไปในร้าน สอบถามหมอครู่หนึ่ง จึงได้รู้ว่าช่วงนี้ชาสมุนไพรขายดีเป็นพิเศษ ทุกวันจะขายได้หลายพันห่อเลยทีเดียว

ส่วนเรื่องโรคระบาดนั้น บรรดาหมอก็ไม่ได้รู้สึกจริงจังอะไรมากนัก บอกว่าอย่างไรก็ไม่ใช่โรคระบาดแน่ เพราะแค่ดื่มชาสมุนไพรเพียงเล็กน้อยก็สามารถรักษาได้

หยวนชิงหลิงซื้อชาสมุนไพรไปหลายห่อ ตอนที่นางจ่ายเงิน หมอก็พูดขึ้นอีกครั้งว่า “แต่ว่าพูดไปแล้ว ปีนี้มีคนเป็นไข้หวัดใหญ่ค่อนข้างมาก เมื่อคืนนี้ข้าออกตรวจสองรอบ ล้วนมีคนที่ล้มป่วยด้วยอาการที่ค่อนข้างหนักทั้งสิ้น ทั้งยังได้ยินมาว่าใต้เท้าผู้ดูแลเมืองก็ล้มป่วยแล้ว ที่ทำการปกครองก็ถึงกับมีคนตายด้วย"

“จริงรึ? ทั้งที่มีคนตายแล้วแท้ ๆ ทำไมถึงยังไม่ให้ความสำคัญอีกล่ะ? ”