บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1756

หงเย่มองเขาแล้วชะงักงัน “ท่านจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ข้า?”

“ไม่ได้หรือ?”

“ช่างเถอะ! เรื่องใหญ่ในชีวิตท่านก็ยังไม่เรียบร้อย ยังจะเป็นพ่อสื่อให้ข้าอีกแน่ะ ข้าไม่เชื่อท่านหรอก”

เหลิ่งจิ้งเหยียนยักไหล่ “ไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ข้ารู้จัก”หญิงมีชื่อและจอมยุทธ์หญิงไม่น้อยเชียวนะ”

หงเย่พลันบีบคอเขา ตะคอก “ท่านรู้จักผู้หญิงไยไม่บอกแต่ทีแรก? แนะนำเดี๋ยวนะ กลับเมืองหลวงก็แนะนำทันที!”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหัวเราะขึ้นมา จับมือของเขาแล้วดันออกข้าง “ข้าเป็นพ่อสื่อแพงมากนะ ไม่มีแสนตำลึง ข้าไม่เป็นง่ายๆ หรอก”

“เงินจะเท่าไรกัน?” หงเย่หัวเราะร้าย “เราอยู่ด้วยกัน เงินของท่านเก็บซ่อนอยู่ที่ไหน ข้ารู้หมด กลับไปจะเอาให้ท่าน ปกติก็เอาไปไม่น้อย”

เหลิ่งจิ้งเหยียนตกตะลึง “ท่านจ้องเงินข้ามาตลอดเชียวหรือ? นี่ข้าชักศึกเข้าบ้านจริงๆ นั่นเป็นเงินโลงศพ เงินยามแก่ ท่านจะเอามาแต่งงานไม่ได้นะ”

“หมิงหยู่ย่อมดูแลเรายามแก่ เจ้าอย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย” หงเย่ทำหยิ่ง “อีกอย่าง ตัวข้าเองก็มั่งมี แต่ใช้เงินของคนอื่นมันสะใจ”

เหลิ่งจิ้งเหยียนสูดลมเย็น “ไม่ได้ กลับเมืองหลวงแล้วก็ตะเพิดท่านไปเสีย”

หงเย่เอ่ย “ตะเพิดไปได้แล้วค่อยว่าก่อน ทีแรกเป็นท่านที่เชื้อเชิญข้ามาอยู่ บอกว่าจะอยู่นานเท่าไรก็ได้ ตอนนี้ท่านจะกลับคำแล้วหรือ?”

“เอะ หงเย่ ไยข้ารู้สึกว่าหน้าท่านหนาขึ้นมากนะ?”

“หากหน้าไม่หนาสักหน่อย จะกินนอนอยู่บ้านท่านเปล่าๆ มานานขนาดนี้ได้อย่างไร?” หงเย่หัวเราะชอบใจ ยื่นมือเกาะบ่าเขา “โสวฝู่หนอโสวฝู่ ที่ว่าเชิญเซียนนั้นง่ายส่งกลับยาก ในเมื่อข้าเข้าบ้านมาแล้วจะส่งกลับก็ยากล่ะนะ ตอนนี้ท่านนึกเสียใจก็ไม่มีประโยชน์ ข้าคิดจะเกาะท่านไปถึงวันตาย จากนั้นแม้แต่โลงศพชุดศพก็ใช้เงินท่าน ข้าตายแล้วท่านยังต้องทำเหล้าศพให้ข้าอีก”

โสวฝู่มองเขา ครู่หนึ่งแล้วถึงเค้นคำพูดออกมาจากร่องฟัน “ไร้ยางอายที่สุด!”

หงเย่หัวเราะยกใหญ่!

ในศาลาสุดทางเดินระเบียงไกลๆ หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเท้าที่กั้นมองพวกเขาอยู่