บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1757

หยุดอยู่ที่หนานเจียงหลายวัน ได้ชมทัศนียภาพของหนานเจียงมากมายโดยมีเจ้าเก้าอยู่เป็นเพื่อน แล้วยังได้ไปภาคเหนืออีก

บัดนี้ประชาชนภาคเหนือมีใจสวามิภักดิ์ให้กับราชสำนักอย่างแรงกล้า เพราะนโยบายการปกครองหนานเจียงของราชสำนักดีมาก ประชาชนมีชีวิตที่ดี ดังนั้นจึงเคารพยกย่องฮ่องเต้มากเป็นธรรมดา

ทุกที่ที่ฮ่องเต้และฮองเฮาไปล้วนได้รับการต้อนรับจากประชาชนอย่างเนืองแน่น

พวกเขาประพาสมานานขนาดนี้ นอกจากจะเผยฐานะที่เมืองหวูกุ้ยแล้ว ก็สวมชุดลำลองเยี่ยมเยียนเป็นการส่วนตัวตลอด แต่ที่หนานเจียงหยู่เหวินเห้าใช้ฐานะฮ่องเต้ปรากฎตัว

ความภาคภูมิของหยู่เหวินเห้ามาจากความเชื่อมั่นและความเคารพของประชาชนที่มีต่อเขา เขามีความสุขมาก จูงมือหยวนชิงหลิง รอยยิ้มบนใบหน้ามิเคยจางหาย

เมื่อก่อนภาคเหนือมีกับดักเวทหมอผีใช้ในการป้องกันมากมาย บัดนี้ก็ไม่มีแล้ว แถมพื้นที่ราบตีนเขาที่ประชาชนจำนวนมากย้ายมาตั้งถิ่นฐานก็เกิดเป็นหมู่บ้านใหม่ขึ้นหลายแห่ง

แตกต่างกับตอนที่มาช่วยจิ้งเหอราวฟ้ากับดิน

นอกจากดีใจแล้ว หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกในบุญคุณด้วย เพราะนี่มิใช่ความชอบของเขาเพียงผู้เดียวเด็ดขาด

ขณะออกจากหนานเจียง หยวนชิงหลิงอาลัยอาวรณ์นัก ไม่อยากจากหมันเอ๋อ และไม่อยากจากเจ้าแปดด้วย

เพียงแต่เพราะจะไปหัวเมืองชายแดนแล้ว ดังนั้นความอาลัยอาวรณ์จึงเป็นความรู้สึกประเดี๋ยวประด๋าว ครั้นออกจากอาณาเขตหนานเจียง นางก็เริ่มคาดหวังกับการพบหน้าลูกๆ

“เจ้าหยวน เจ้าบอกพวกเขาแล้วหรือยัง?” ระหว่างทางหยู่เหวินเห้าก็เอ่ยถามหยวนชิงหลิง

“เปล่า จะแอบไป” หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย

“เจ้าเล่ห์นักนะ แต่ซาลาเปาอาจจะบอกพวกเขาแล้วก็ได้”

เวลานี้มีแต่ทังหยวน ข้าวเหนียวและกวาเอ๋อร์อยู่ทางนั้น