บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1757

หยุดอยู่ที่หนานเจียงหลายวัน ได้ชมทัศนียภาพของหนานเจียงมากมายโดยมีเจ้าเก้าอยู่เป็นเพื่อน แล้วยังได้ไปภาคเหนืออีก

บัดนี้ประชาชนภาคเหนือมีใจสวามิภักดิ์ให้กับราชสำนักอย่างแรงกล้า เพราะนโยบายการปกครองหนานเจียงของราชสำนักดีมาก ประชาชนมีชีวิตที่ดี ดังนั้นจึงเคารพยกย่องฮ่องเต้มากเป็นธรรมดา

ทุกที่ที่ฮ่องเต้และฮองเฮาไปล้วนได้รับการต้อนรับจากประชาชนอย่างเนืองแน่น

พวกเขาประพาสมานานขนาดนี้ นอกจากจะเผยฐานะที่เมืองหวูกุ้ยแล้ว ก็สวมชุดลำลองเยี่ยมเยียนเป็นการส่วนตัวตลอด แต่ที่หนานเจียงหยู่เหวินเห้าใช้ฐานะฮ่องเต้ปรากฎตัว

ความภาคภูมิของหยู่เหวินเห้ามาจากความเชื่อมั่นและความเคารพของประชาชนที่มีต่อเขา เขามีความสุขมาก จูงมือหยวนชิงหลิง รอยยิ้มบนใบหน้ามิเคยจางหาย

เมื่อก่อนภาคเหนือมีกับดักเวทหมอผีใช้ในการป้องกันมากมาย บัดนี้ก็ไม่มีแล้ว แถมพื้นที่ราบตีนเขาที่ประชาชนจำนวนมากย้ายมาตั้งถิ่นฐานก็เกิดเป็นหมู่บ้านใหม่ขึ้นหลายแห่ง

แตกต่างกับตอนที่มาช่วยจิ้งเหอราวฟ้ากับดิน

นอกจากดีใจแล้ว หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกในบุญคุณด้วย เพราะนี่มิใช่ความชอบของเขาเพียงผู้เดียวเด็ดขาด

ขณะออกจากหนานเจียง หยวนชิงหลิงอาลัยอาวรณ์นัก ไม่อยากจากหมันเอ๋อ และไม่อยากจากเจ้าแปดด้วย

เพียงแต่เพราะจะไปหัวเมืองชายแดนแล้ว ดังนั้นความอาลัยอาวรณ์จึงเป็นความรู้สึกประเดี๋ยวประด๋าว ครั้นออกจากอาณาเขตหนานเจียง นางก็เริ่มคาดหวังกับการพบหน้าลูกๆ

“เจ้าหยวน เจ้าบอกพวกเขาแล้วหรือยัง?” ระหว่างทางหยู่เหวินเห้าก็เอ่ยถามหยวนชิงหลิง

“เปล่า จะแอบไป” หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย

“เจ้าเล่ห์นักนะ แต่ซาลาเปาอาจจะบอกพวกเขาแล้วก็ได้”

เวลานี้มีแต่ทังหยวน ข้าวเหนียวและกวาเอ๋อร์อยู่ทางนั้น

อ๋องเว่ยไปถามไถ่ด้วยตัวเองนิดหน่อย และตรวจสอบสถานะ พวกเขาก็ยืนยันด้วยทะเบียนบ้านของแคว้นจิน สำหรับเรื่องที่ทำไมถึงรวมตัวกันอยู่ที่ตำบลเขาอู๋โข่วนั้น ก็เพราะอยากมาดูว่ามีโอกาสทางการค้าอะไรไหม

ทั้งสองแคว้นเปิดการค้าเสรีหลายปีแล้ว นี่จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่อ๋องเว่ยก็ยังให้ความสนใจ สองสามวันก็พาคนไปตรวจสอบอีก

เขากลัวว่าคนพวกนี้จะเป็นคนเป่ยโม่ เพราะถึงพวกเขาจะพูดภาษาแคว้นจินคล่องแคล่ว แต่ที่จริงภาษาเป่ยโม่กับภาษาแคว้นจินก็มีหลายจุดที่คล้ายคลึงกัน

ถึงไม่มีหลักฐานอะไรพิสูจน์ว่าพวกเขาเป็นคนเป่ยโม่ แต่อ๋องเว่ยก็ยังระมัดระวังมาก ความสงบของเป่ยถังไม่ใช่ได้มาโดยง่าย ต้องรักษาเอาไว้ จะเกิดความผิดพลาดไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

เป่ยโม่กับเป่ยถังยุติสงครามหลายปีแล้ว ในสงครามครั้งนั้นเป่ยโม่เพลี่ยงพล้ำหนัก แต่ในกมลสันดานยังเป็นแคว้นกระหายสงคราม จึงไม่ละความทะเยอทะยานที่จะกลืนแผ่นดินเป่ยถังง่ายๆ แน่

ที่เขายังเฝ้าอยู่ที่เมืองเจียงเป่ย ก็เพื่อป้องกันคนเป่ยโม่อุกอาจอหังการอีกครั้ง

ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ จะไม่ให้คนเป่ยโม่สมใจเด็ดขาด!