บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1761

ทหารของอ๋องเว่ยรวมตัวอยู่ที่ปากประตูจวน คุกเข่ากันหมด

อ๋องเว่ยนำทหารหลายปี เป็นแม่ทัพที่โดดเด่นมาตลอด ได้รับความเคารพรักจากเหล่าทหารอย่างยิ่ง เห็นได้จากครั้งนี้ที่เขาเกิดเรื่อง

ที่ทหารคุกเข่าลงเป็นเพราะหมอแต่ละคนพากันส่ายหน้าจากไป และรู้ว่าพระชายาอานคุกเข่าวิงวอนให้สวรรค์เมตตาตลอด ดังนั้นพวกเขาจึงคุกเข่าวิงวอนให้สวรรค์เมตตาด้วย

ครั้นประชาชนละแวกนั้นรู้ข่าวก็พากันมา ห้อมล้อมอยู่ด้านนอก อ๋องเว่ยเป็นอ๋องที่ดีคนหนึ่ง ไม่วางมาด ปกติมักหยอกล้อกับละแวกบ้าน เขากล้าหาญชาญชัย แต่กลับชอบทำท่าทางเป็นอ๋องตกอับ

แต่เพราะเช่นนี้ถึงสามารถเข้ากับประชาชน ได้รับความเคารพรักจากประชาชนมาก

ในจวนมีข่าวออกมาไม่หยุด บอกว่าอ๋องอานกำลังถ่ายกำลังภายในให้ รักษาชีพจรเขาไว้ รอการมาถึงของหมอที่มีวิชาแพทย์เก่งกาจ

ประชาชนก็คุกเข่าวิงวอนด้วย

ขณะที่หยวนชิงหลิงมาถึงก็เห็นสภาพเช่นนี้ นางแอบตกใจ ความฝันของเจ้าห้าเป็นจริง ต้องมีคนเกิดเรื่องแน่ ครั้นได้ยินพวกเขาภาวนาว่าขอให้อ๋องเว่ยปลอดภัย ผู้ที่เกิดเรื่องเป็นพี่สามจริงๆ ด้วย!

นางเห็นคนมากมายร่วมภาวนา ในใจให้ตระหนก และรับรู้ได้ว่าอ๋องเว่ยทุ่มเททุกอย่างเพื่อเป่ยถังจริงๆ

นางเร่งเดินทางไวราวกับเหาะ ตั้งแต่ออกเดินทางจวบจนมาถึงก็แค่หนึ่งก้านธูปเท่านั้น

หยุดอยู่ที่ปากถนน วิ่งเร็วปรี่มา แต่ผู้คนมุงล้อมไม่อาจแทรก นางจึงตะโกนเสียงดัง “ข้าเป็นหมอ หลีกไป!”

ครั้นเสียงนี้เปล่งออกมาก็เปิดเป็นทางให้ทันที หยวนชิงหลิงวิ่งเข้าไป ขุนนางหน้าประตูเป็นผู้ติดตามอ๋องอานมาจากเมืองหลวง พวกเขาจำนางได้ ด้วยความยินดีหนักจึงโพล่งปากเสียงดัง “ฮองเฮาเสด็จแล้ว! มีทางรอดแล้ว!”

ครั้นทหารและประชาชนได้ยินว่าฮองเฮามาแล้วก็ตกตะลึง ฮองเฮาวิ่งมาอย่างนี้เลยหรือ?

แต่ทันใดนั้นทุกคนก็วางใจลงมาก เพราะวิชาการแพทย์ของฮองเฮาเลื่องชื่อทั่วแผ่นดิน นางสามารถให้คนตายฟื้นคืนได้ ครั้งนี้อ๋องเว่ยต้องมีทางรอดแน่