บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1769

จิ้งเหอรู้ดีว่าการตัดสินใจทั้งหมดของตนในตอนนี้มิใช่ความคิดชั่ววูบ

หลังจากเป็นแม่คน ก็น้อยนักที่จะคิดถึงความรู้สึกและลำบากของตน และความคิดส่วนมากก็อยู่กับเด็กๆ

นางพาเด็กๆ กลับมา ไม่ใช่แค่ให้เขากินอิ่มนอนอุ่น แต่หวังจะให้ครอบครัวที่แท้จริงกับพวกเขา

โดยเฉพาะหลังจากมีความรู้สึกลึกซึ้งกับเด็กแล้ว นางยิ่งรู้สึกว่าพวกเขาคู่ควรมีทุกสิ่งนี้ และควรมีทั้งหมดนี้ด้วย ทั้งหมดนี้รวมไปถึงบิดาและที่พึ่งพิง

นางไม่สาวแล้ว เส้นทางแห่งชีวิตก็เดินมาไกลแล้ว แต่ชีวิตของเด็กๆ เพิ่งเริ่ม บางทีต่อไปพวกเขาอาจได้พบกับความล้มเหลวหรือพบกับอุปสรรค ความล้มเหลวอุปสรรคบางอย่างนางอาจช่วยเหลืออยู่ข้างๆ ได้ และนางต้องใช้ความพยายามทั้งหมดไปช่วยพวกเขาแน่

แต่นางไม่มั่นใจว่าจะอยู่กับพวกเขาได้อีกนานเท่าไร

นางขึ้นอายุแล้วจริงๆ และสุขภาพนางก็ไม่ค่อยดี

หากนางเป็นอะไรจากไปก่อน เด็กที่เหลือกลุ่มนี้จะไม่มีที่พึ่งพิง เพราะเดิมพวกเขาก็เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีญาติคนอื่นดูแลช่วยเหลือ

อ๋องเว่ยก็รู้ดีว่าใจนางคิดอะไร

ขณะที่ขบวนไปเมืองชายแดนกำลังหยุดพักระหว่างทาง หรงเยว่ก็ถามหยวนชิงหลิง “นี่ถือว่าจิ้งเหอคืนดีกับพี่สามแล้วหรือยัง?”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “ข้าคิดว่าใช่นะ”

“เยี่ยมเลย” หรงเยว่เอ่ย

หยู่เหวินเห้ามายื่นอาหารให้หยวนชิงหลิง เอ่ย “กำลังพูดเรื่องพี่สามอยู่หรือ?”

“พูดไปเรื่อยนิดหน่อย” หยวนชิงหลิงรับมาแล้วยิ้มเอ่ย

หยู่เหวินเห้าเอ่ยขึ้นอย่างค่อนข้างจริงจัง “ที่จริงการเผชิญกับชีวิตเพียงลำพังน่ากลัวนัก หากข้างกายมีใครสักคน เช่นนั้นก็มีบ้าน อย่างน้อยจิตวิญญาณก็มีที่ให้พักและพึ่งพิง”