บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1773

เจ๋อหลานเฮ้อไปทีหนึ่ง “ที่แท้นี่ก็เรียกว่ารักแรกแย้มหรอกหรือเพคะ?”

“ฉะนั้นช่วงนี้เรื่องที่คิดมีมากใช่ไหม? กลัดกลุ้มอะไรหรือเปล่า? เล่าให้ข้าฟังสิ”

เจ๋อหลานเอ่ย “หากว่ากลัดกลุ้ม ที่จริงก็ไม่มีเพคะ เพียงแต่มีหลายเรื่องที่คิดหนัก เสด็จแม่ เมื่อครู่ทรงตรัสว่าเสด็จพ่อดีกับแม่นางนามหนึ่งเป็นพิเศษ ไม่จริงใช่ไหมเพคะ?”

“รู้แล้วหรือ?” หยวนชิงหลิงหัวเราะเอ่ย

“เพคะ เมื่อก่อนดำรัสของเสด็จแม่ หม่อมฉันจะเชื่อในทันที แต่เดี๋ยวนี้ คำพูดที่พูดกับทุกคนมักจะเก็บงำเอาไว้นิดหนึ่งเพคะ มิใช่หม่อมฉันไม่เชื่อเสด็จแม่ หรือว่าไม่เชื่อเสด็จพ่อ แต่หม่อมฉันควบคุมให้ไม่คิดมากอีกหน่อยไม่ได้ เป็นเหมือนกับการยึดติดในรูปแบบลำดับพิธีการชนิดหนึ่งเพคะ”

“นี่เป็นเรื่องดี เมื่อมีทัศนะสงสัยในปัญหา เจ้าถึงไปแสวงหาความจริง” หยวนชิงหลิงลูบเส้นผมนาง เอ่ยอย่างอาลักอาวรณ์ “ลูกข้าโตแล้วจริงๆ รู้ความแล้ว”

เจ๋อหล่นเอ่ยเสียงเบา “เสด็จแม่ แต่หม่อมฉันกลับไม่อยากรู้ความเพคะ”

“อือ ได้ เจ้าเอาแต่ใจหน่อยได้ รู้จักความพอดีก็พอ”

หยวนชิงหลิงเข้าใจเด็กวัยแรกรุ่น บางครั้งความคิดของพวกเขาก็ต่างจากคนปกติ อารมณ์แปรปรวนมาก บางครั้งคิดอะไรก็ทำอย่างนั้น ช่วงเวลานี้ย่อมผูกมัดมากเกินไปไม่ได้ ผ่อนปรนขอบเขตในมือออกไปหน่อย ให้นางได้ซึมซับทุกสิ่งบนโลกนี้มากอีกนิด

ในบรรดาลูกหลายคน ที่หยวนชิงหลิงสงสารมากที่สุดก็คือกวาเอ๋อร์

มิใช่เพราะนางเป็นเด็กผู้หญิง แต่เพราะพลังวิเศษของนาง ขณะที่ฟังความเข้าใจ นางก็เริ่มหักห้ามทุกอย่าง พยายามควบคุมอารมณ์ของตนเอง กลัวว่าอารมณ์แปรปรวนมากจะก่อให้เกิดผลร้ายแรงบางอย่างตามมา

นางแทบไม่เหมือนตอนเด็กๆ อย่างนั้น

ได้ฟังพวกพี่ชายเล่า แม้แต่จะเล่นตุ๊กตานางยังต้องซ่อนเอาไว้เล่น

แม่ลูกสนทนากันทั้งคืน ฟ้ายังไม่ทันสางก็ลุกจากเตียง ไปเมืองหลวงของแคว้นโดยมิได้บอกผู้ใด ความเร็วของพวกนางแม่ลูกสามารถว่องไวได้ หากทุกอย่างราบรื่น ครึ่งวันก็กลับมาได้แล้ว