บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1775

ครั้นประพาสหัวเมืองเหล่านั้นแล้วก็แทบเหนือความคาดหมายของเขา หยู่เหวินเห้าภาคภูมิจากใจนัก และชมเชยลูกๆ อย่างเปิดเผยด้วย

กับลูกๆ เป็นการชมเชย แต่กับแม่ทัพใหญ่ฮู่เป็นการตกรางวัล ประทานบ้านและที่นา ให้เขารู้สึกว่านี่ไม่ใช่แค่การทำงานให้ราชสำนัก แต่ผืนดินตนเองก็ยังต้องปกป้องรักษาไว้ด้วย

เมื่อก่อนแม่ทัพใหญ่ฮู่ยังมีความทะเยอทะยานที่ไร้ขีดจำกัด แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น ความทะเยอทะยานนั้นก็ถูกชะล้างไปจนสิ้น เหลือเพียงความอาวรณ์ในแผ่นดินแว่นแคว้นอยู่เต็มอก

กอปรกับคนรุ่นใหม่ของตระกูลฮู่มีหลายคนที่ดำรงตำแหน่งในราชสำนัก แม้ตำแหน่งจะไม่สูง แต่ก็อยู่อย่างสงบสุขได้ตลอดชีวิต

บัดนี้แม่ทัพใหญ่ฮู่ก็เคารพนับถือหยู่เหวินเห้ามาก แค่สิบกว่าปีสั้นๆ ทั่วทั้งเป่ยถังราวกับกลับตาลปัตร

ทังหยวนกับข้าวเหนียวพาเสด็จพ่อและเสด็จแม่เดินอยู่ในเมือง ซื้อของ กินอาหาร ทุกสิ่งที่เห็นล้วนเป็นความปรองดองสงบสุข ช่วงเวลายุ่งงวด แม้จะได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทบ้าง แต่นี่ก็เป็นแสงสีทางโลก

ที่นี่มีสินค้าหัตถกรรมมากมาย ตุ๊กตาดินเผามีมากเป็นพิเศษ หยู่เหวินเห้ามอบตุ๊กตาให้หยวนชิงหลิงตัวหนึ่ง แล้วยังแกล้งหยอกว่าขอให้นางได้อุ้มหลานในเร็ววัน

หยวนชิงหลิงไม่อยากได้ อยากแต่ชกหน้าเขาเท่านั้น

แต่ไม่นานนางก็หาวิธีเอาคืนได้ “อุ้มหลานนอกหรือ?”

ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นหยู่เหวินเห้าอยากชกหน้านางบ้าง

แต่ไม่รอให้หยู่เหวินเห้าได้เอ่ย หยวนชิงหลิงก็ถุยๆๆ ไปหลายที ความคิดอะไร? พูดอะไรเนี่ย?

แต่หรงเยว่กลับเอ่ย “ก็เอาเถอะ ตอนนี้ก็หมั้นหมายเอาไว้ จี๋พิ่นแล้วก็ออกเรือนได้”

เมื่อนั้นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงก็อยากร่วมมือกันชกหรงเยว่

หรงเยว่ราวกับไม่รู้จักดูสีหน้า ยังหัวเราะเอ่ย “เจ๋อหลานออกเรือน ข้าที่เป็นเสด็จน้าต้องเตรียมทรัพย์สิน ให้นางมากๆ แน่”

เจ้าหกรีบดึงนางออกมา “อย่าพูดอีกเลย ได้ถูกตีตายแน่”

หรงเยว่เอ่ยอย่างอารมณ์เสีย “เป็นพ่อแม่ก็เช่นนี้ สำออยอะไร? ลูกถึงวัยแล้วก็ต้องแต่งงาน ต้องออกเรือน มีชีวิตของพวกเขาเอง พ่อแม่ก็แค่ไปมาหาสู่เป็นบางครั้ง มีเวลาก็มาเยี่ยมสักหน่อย ตอนตายก็มาจัดงานศพ หรือว่าจะไม่แต่งงานตลอดชีวิต มีชีวิตเฝ้าพ่อแม่หรือ? นั่นสิถึงต้องเครียด ต้องเลี้ยงไปถึงเมื่อไรกัน?”