บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1780

อ๋องเว่ยไม่สนใจ และไม่ขอให้มาก ด้วยประสบการณ์มากมายและการผ่านร้อนผ่านหนาวในชีวิต เขารู้ว่าขอมากไปกลับจะไม่ได้มา

เขาในสมัยก่อนไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้

ดังนั้นจึงพอใจแล้ว!

เขาหัวเราะซื่อๆ ยกหนึ่งก่อนจะนั่งยองแล้วล้วงสมุดออกมาเริ่มท่องชื่อ

ลูกชายลูกสาวเยอะจริง มีหลายชื่อที่เขายังจำไม่ได้ ฉวยตอนที่ยังไม่ถึงเมืองหลวงท่องชื่อของพวกเขาให้แม่น

มีบางคนที่ถึงวัยเหมาะจะแต่งงาน พูดเรื่องแต่งงานได้แล้ว อ๋องเว่ยวางแผนว่าเขากลับมาครั้งนี้จะกำหนดเรื่องแต่งงานของพวกเขาก่อน

ไม่ว่าปีนี้จะได้แต่งหรือไม่ แต่ก็กำหนดเอาไว้ล่วงหน้า

เจ้าห้ามองเขาอยู่ไกลๆ ไม่เอ่ยวาจา แต่ในใจกลับปวดใจเล็กน้อย

“รู้สึกว่าเขาไม่ได้รับความเป็นธรรมหรือ?” หยวนชิงหลิงถาม

“ก็ไม่ใช่ เพียงแต่ในจำนวนเด็กมากมายนี้ กลับไม่มีลูกแท้ๆ ของเขาสักคน” เจ้าห้าเอ่ย

“ไม่สำคัญ จุดนี้ไม่สำคัญเลย” หยวนชิงหลิงมองไป เอ่ยเสียงเบา “ที่จริงเรื่องที่จิ้งเหอทำยิ่งใหญ่มาก สำหรับเด็กทุกคนที่นางช่วยกลับมา จิ้งเหอมอบชีวิตใหม่ให้พวกเขา โลกใบใหม่ และการดำรงชีพแบบใหม่”

“ข้ารู้” เจ้าห้าเก็บอารมณ์สงสารนั้น “ไม่รู้ว่าเพราะอายุมากขึ้นหรืออย่างไร มักอ่อนไหวอยู่บ้าง”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา “ที่จริงคนที่เป็นฮ่องเต้จะอ่อนไหวไม่ได้มากที่สุด เอาล่ะ ควรออกเดินทางแล้ว ไปกันเถอะ”

ด้วยเสียงคำสั่ง ทุกคนจึงเริ่มออกเดินทาง

ขณะที่อยู่ข้างนอกก็มักคิดถึงเมืองหลวง

แต่พอจะกลับบ้านแล้วกลับอาลัยอาวรณ์แผ่นดินกว้างใหญ่อีก

หยวนชิงหลิงไม่ได้นั่งอยู่ในรถม้า แต่ร่วมขบวนขี่ม้ากับเจ้าห้า

“ทีแรกครั้งนี้คิดจะพาลูกๆ กลับเมืองหลวง แต่คิดดูแล้วรออีกหน่อยเถอะ ข้าคิดว่าอีกสักปีสองปี พวกเขาก็ถอนตัวออกมาได้ กลับไปดูบ้างเป็นบางครั้งก็พอ เจ้าหยวน เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”