บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1781

การเดินทางที่เหน็ดเหนื่อย หยู่เหวินเห้าไม่อยากกลับวังเร็วขนาดนี้ พาขบวนเคลื่อนย้ายเรือแล้วไปดื่มเหล้าที่จวนท่านชายสี่

ระหว่างนั้น ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องที่ทังหยวนเปิดร้านขายข้าว

เดิมคิดว่าท่านชายสี่จะตกตะลึง กลับคิดไม่ถึง ท่านชายสี่ถือแก้วเหล้าพร้อมพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า “รู้แต่แรกแล้ว ตั้งแต่เขาเปิดร้านขายข้าวร้านแรก ข้าก็รู้แล้ว อีกอย่าง ยังสอนเขาว่าทำยังไงถึงสามารถบุกตลาดได้ในเวลาอันสั้น"

“เจ้ารู้แต่แรกแล้ว? ทำไมไม่บอกข้า” หยู่เหวินเห้าตกตะลึง

“เรื่องเล็กน้อย ไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศไปทั่ว ถ้าเขารู้ จะคิดว่าตนเองทำอะไรสำเร็จใหญ่โต” ท่านชายสี่พูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าอึ้ง หือ นี่กำลังด่าเขาหรือ หาว่าเขาจะกลับมาป่าวประกาศ

จึงรีบตอบกลับทันทีว่า “เจ้าไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อ ลูกชายของตนเองประสบความสำเร็จ ก็อยากที่จะป่าวประกาศให้โลกรู้"

“ชิ” ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างดูแคลนว่า “ต่อให้เขาประสบความสำเร็จแค่ไหน ต่อไปก็ต้องรับช่วงต่อจากข้า"

“นั่นไม่เหมือนกัน หากข้าบอกว่าไม่ เขาก็รับช่วงต่อไม่ได้” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างราบเรียบ

หยวนชิงหลิงเหลือบมองดู ผู้ชายช่างหน่อมแน้มจริงๆ เรื่องเท่าตากุ้งยิง แต่ปากก็จะต้องเถียงกันให้ได้

พวกผู้หญิงคุยกันจะค่อนข้างอ่อนโยนกว่ามาก ต่างพูดชื่นชมซึ่งกันและกันก่อน

หลังจากพูดชื่นชมกันแล้ว หยวนชิงหลิงคิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง นั่นก็คือเรื่องที่ท่านชายสี่ดูไม่แก่

นางหันไปมอง ภายใต้แสงอันนุ่มนวลนี้ ผิวของท่านชายสี่ดูดีขึ้นกว่าเดิม นี่ก็เข้าฤดูร้อนแล้ว ตามหลักแล้วควรจะมีผิวสีแทนสิ ทำไมผิวกลับดูดีกว่าเดิม?

อีกอย่าง ตรงหางตาของเขาก็ไม่มีริ้วรอยอะไรเลย ทั้งเนื้อทั้งตัวแลดูภูมิฐานอย่างไม่แก่

หันมามองดูเจ้าหญิง เดิมเจ้าหญิงอายุน้อยกว่าเขามาก แต่ตอนนี้ทั้งสองกลับดูไม่ต่างกัน หากไม่ใช่เพราะท่าทีภูมิฐานสุขุมของท่านชายสี่ เกรงว่าจะแลดูหนุ่มกว่าเจ้าหญิงเสียอีก

“ฮองเฮา เจ้าดูอะไรหรือ?” หรงเยว่เห็นนางจ้องมองดูทางด้านโต๊ะผู้ชาย จึงถามขึ้น

หยวนชิงหลิงหันกลับมาพูดว่า “ไม่มีอะไร ฟังพวกเขาทะเลาะกัน น่าขำมาก”