บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1787

หยวนชิงหลิงอยู่ต่อ มองดูพระชายาแล้วถามขึ้นว่า “ท่านไม่สบายหรือ? จะถามเรื่องยาอะไร?”

พระชายาอมยิ้มพร้อมถามขึ้นว่า “เจ้ากำลังตามหาคนที่ทำวิจัยเรื่องLRมาตลอดไม่ใช่หรือ?”

หยวนชิงหลิงอึ้ง แล้วก็ถามขึ้นอย่างตื่นเต้นทันทีว่า “ท่านรู้จักหรือ? ตอนนี้นางอยู่ที่ไหน?”

ก่อนหน้านี้กลับไปหลายครั้งแล้วถามหยางหรูไห่ นางต่างก็พูดว่ารู้เพียงทิศทางที่นางไปโดยประมาณ ยังไม่รู้แน่ชัดว่านางอยู่ที่ไหน

นี่ถือเป็นเรื่องใหญ่ที่ค้างคาอยู่ในใจของนางมาตลอด หากยังตามหาตัวนางไม่เจอ ก็ไม่สามารถวางใจได้

พระชายาพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “จะว่าไปก็บังเอิญ คนคนนี้พวกเรารู้จักพอดี แต่ตอนนี้เกิดเรื่องกับนางนิดหน่อย ยังไม่สามารถพาเจ้าไปพบนางได้ รออีกสักพัก ข้าจะหาโอกาสให้พวกเจ้าได้เจอหน้ากัน”

หยวนชิงหลิง รีบพยักหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นถือเป็นเรื่องที่ดีมากจริงๆ รอนางเสร็จธุระแล้ว เราไปหานางที่ยุคปัจจุบัน ข้าจะขอคำชี้แนะจากนาง”

ท่าทีพระชายาเปลี่ยนไป พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม...เจอกันที่ไหน ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน แต่เกี่ยวกับเรื่องยานี้ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้เจ้าห้าสบายดี”

พระชายารู้เรื่องนี้ หยวนชิงหลิงไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะยังไงก็ทำให้เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้

ยังไง มีข่าวของคนที่ทำการวิจัยLRก็ดีแล้ว หานางเจอ ปัญหาทั้งหมดก็จะสามารถแก้ได้หมดอย่างง่ายดาย

พระชายาเป็นคนที่พูดอะไรแล้วก็กระทำเลย เช้าวันรุ่งขึ้นของอีกวัน ก็ไปเรียกประชุมยังยอดเขาหมาป่าหิมะ

ประชุมกันอยู่สองวัน เสียงหอนบนยอดเขาหมาป่าหิมะ ดังต่อเนื่องกันไปเป็นระลอก จากเริ่มต้นของการประท้วงและการทะเลาะวิวาท ค่อย ๆ สงบลงในภายหลัง เห็นได้ชัดว่าคำพูดของพระชายาพวกเขาฟังเข้าใจแล้ว

ในที่สุดก็บรรลุข้อตกลงกัน ว่าขอดูท่าทีของเหลิ่งซี่ก่อน หากทัศนคติเป็นที่น่าพอใจก็ให้อภัยเขา

แต่ทุกคนก็ขอพูดไว้ก่อนว่า ให้อภัยก็ส่วนให้อภัย จะให้ลงเขาไปกับเขานั้นเป็นไปไม่ได้ ใครๆก็ไม่ยินยอม

แต่หากเขาอยากได้หมาป่าหิมะจริงๆ สามารถรอตอนที่มีหมาป่าหิมะน้อยคลอด หยุดเล่าเรื่องความเลวของเขาให้กับหมาป่าน้อยฟัง เชื่อว่าแบบนี้ คงจะสามารถพาลงเขาไปได้สักตัวสองตัว