บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1790

เจ้าหั่วเจี้ยนน้อย อายุครบสองเดือน หมาป่าตัวผู้ น้ำหนักสิบโล สายเลือดตาสีฟ้า สี่เท้าแตะหิมะ มีหนึ่งข้างบาดเจ็บ เป็นเพราะเมื่อตอนที่วิ่งไปติดอยู่ที่หิน แล้วดึงดันอุ้มออกมาจนได้รับบาดเจ็บ

ท่านชายสี่จัดงานฉลองครบเดียวให้มัน ครบสองเดือนก็ถือเป็นว่าครบเดือน เรียนเชิญเพื่อนสนิทมิตรสหายมารอบฉลอง

อีกอย่าง ทางด้านโรงทานข้าวต้ม เปิดให้บริการถึงสามวัน ประชาชนสามารถหมุนเวียนกันไปทาน แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ทานข้าวต้ม แต่ละโต๊ะมีกับข้าวมากกว่าสิบอย่าง เลิศรสอย่างมาก

ถึงแม้ว่า หมาป่าหิมะจะมีเพียงตัวเดียว แต่เมื่อมีการเริ่มต้น มีตัวแรกแล้ว ก็จะมีตัวที่สอง ตัวที่สามตามมา

หยู่เหวินเห้าได้ยินว่าในที่สุดท่านชายสี่ก็ได้ครอบครองหมาป่าหิมะ ยังจัดงานเลี้ยงตอนรับให้กว่าร้อยโต๊ะ ก็ส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่าสิ้นเปลือง เงินพวกนี้บริจาคออกไปไม่ดีกว่าหรือ?

แต่หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “จัดงานเลี้ยงในโรงทานข้าวต้ม ก็ถือเป็นการบริจาคแล้ว ยังไง ครอบครัวที่พอมีฐานะ ไม่มีใครไปกินงานเลี้ยงครบเดือนของหมาป่าหิมะหรอก ล้วนมีแต่คนที่ขัดสน”

“พูดได้มีเหตุผล งั้นเราก็ไม่ไปแล้ว” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างหยิ่งผยองว่า “เราก็เป็นครอบครัวที่พอมีฐานะ ไม่ไป”

“เจ้าไม่ไปไม่ดีมั้ง?” หยวนชิงหลิงมองดูบัตรเชิญ พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาเชิญเราไปทานข้าวที่จวน อีกอย่าง ยังเชิญเหล่าขุนนางไปด้วย คาดว่าทุกคนคงไปกัน"

“จะมีคนไปทานงานเลี้ยงหมาป่าหิมะครบเดือนจริงๆหรือ? จะให้ของขวัญอะไรดี? เอากระดูกไปหรือ?” หยู่เหวินเห้าเห็นว่าเขาเอาเรื่องเล็กสร้างเป็นเรื่องใหญ่ ก็แค่หมาป่าหิมะไม่ใช่หรือ? บ้านเขาก็มีเยอะแยะ

เพื่อความรอบคอบ หยู่เหวินเห้าให้สวีอีไปถามพวกอ๋องชินกับใต้เท้าเหลิ่งกู้ซือว่าไปกันไหม

เมื่อสวีอีไปถามกลับมา ทุกคนต่างบอกว่ามีงานยุ่ง คาดว่าคงไปร่วมงานครบเดือนนี้ไม่ได้

“ล้วนมีธุระ? ธุระอะไร?” หยู่เหวินเห้าอึ้งไปสักพัก แล้วถามขึ้นมา

“ต่างบอกว่าไม่สบาย หมอไม่ให้ดื่มเหล้า ต้องทานอาหารรสจืดหลายวัน”

หยู่เหวินเห้ารู้สึกได้ถึงความอันตราย ดีที่ให้สวีอีไปถามก่อน ไม่อย่างนั้นทุกคนต่างก็ไม่ไป มีเขาไปคนเดียว จะน่าอับอายแค่ไหน

เขาพูดกับสวีอีว่า “เจ้ากลับแจ้งว่า ข้าก็สุขภาพไม่ดี ฮองเฮาไม่ให้ดื่มเหล้า ต้องทานอาหารรสจืดหลายวัน”

ถึงแม้ปกติเขาจะไม่ค่อยได้อยู่กับพวกลูกๆ แต่เรื่องใหญ่ยังไงก็ต้องไปอยู่ด้วย

เรื่องนี้ ได้คุยกับใต้เท้าเหลิ่งไว้แล้วเมื่อสองวันก่อน ว่าตนเองจะไม่อยู่สักพัก ให้ใต้เท้าเหลิ่งดูแลราชสำนัก

เจ้าห้าที่เป็นฮ่องเต้ เป็นมาแล้วหลายปีขนาดนี้ ในที่สุดตอนนี้ก็ค่อยสบายขึ้นมาบ้าง

หลังจากเก็บของเสร็จแล้ว ไม่รอให้ท่านชายสี่เข้าวังมาถามในอีกวันว่าทำไมถึงไม่มากินเหล้าฉลองครบเดือน ก็ควบม้ามุ่งหน้าไปยังทะเลสาบจิ้ง กลับบ้านแม่ยายไปก่อนแล้ว

แต่ว่า เขาก็ดูท่านชายสี่ผิดไป ตอนนี้เขาจมอยู่ในความปิติยินดีที่ได้ครอบครองหมาป่าหิมะ จะสนใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้กับเขาเสียที่ไหน?

ครบสองเดือนไม่มา ครบสามเดือนไม่มา ครบปียังไงก็ต้องมาอยู่มั้ง?