บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1791

ตั้งแต่หยู่เหวินเห้าสองสามีภรรยาแอบกลับไปยังยุคปัจจุบัน เมืองโร่ตูก็ครึกครื้นขึ้นมา

หมาป่าข้าวเหนียวเพิ่งดื่มเสร็จแล้วออกเดินทาง ขบวนพ่อค้าของทังหยวนก็มาอีก ต้อนรับเรียบร้อยแล้ว ขบวนพ่อค้าเพิ่งจากไป ขันทีในวังของซาลาเปาก็มาอีก

ของเล่นสุดตระการตาและของขบเคี้ยวมากมายวางเต็มห้องโถงจวนเจ้าเมือง ไม่รู้ว่าพวกเขาไปเอามาจากไหนมากมาย คิดแต่จะเอามาให้น้องสาว

แม่นางโจวพาคนเอามาส่งให้ในลานเจ๋อหลานช่วยนับ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นว่า “ยังว่าอยากไปดูความสนุก ข้ารู้สึกว่าในจวนของเราวันนี้ครึกครื้นกว่าเมืองเจียงเป่ยอย่างมาก”

เจ๋อหลานเปิดประตูออกมาพอดี ได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็พูดขึ้นว่า “เมืองเจียงเป่ยเป็นอย่างไรหรือ?”

“นายตื่นแล้วหรือ? อาหารเช้าเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว” เห็นเจ๋อหลานตื่นขึ้นมา แม่นางโจวปัดฝุ่นบนบ่า ค่อยเดินหน้าไปยิ้มพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “วันนี้มีคนยกขบวนไปยังเมืองเจียงเป่ย เพื่อสู่ขอจวิ้นจู่น้อยอานจือ”

เจ๋อหลานอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณชายตระกูลไหนหรือ หลังจากเจอท่านลุงสี่แล้ว ยังครบสามสิบสองไหม?”

คิดถึงท่านลุงสี่ที่หวงลูกสาวขนาดนั้น ไม่ทุบตีจนพิการถือว่าดีแล้ว

สำหรับคนเป็นพ่อที่อคติกับลูกเขยด้วยสัญชาตญาณแบบนี้ เจ๋อหลานรู้ซึ้งเป็นที่สุด

“น่าจะยังครบสามสิบสองอยู่มั่ง ยังไงจวิ้นจู่น้อยก็ถึงวัยแต่งงานมาสองปีแล้ว ช้าเร็วยังไงก็ต้องแต่งงาน” แม่นางโจวหัวเราะจนปวดหัว พูดเสร็จสักพักแล้วก็พูดขึ้นมาอีกว่า “เรื่องนี้ได้ยินคนพูดตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่รู้ว่าจริงเท็จ ยังไงก็เป็นข่าวลือกันไปทั่วแล้ว”

“อืม ก็ถูก” เจ๋อหลานพยักหัว แต่ส่วนตัวแล้วนางยังคงหวังอยากให้พี่อานจือ ไม่ต้องแต่งงานเร็วขนาดนี้

หมั้นกันไว้ก่อนได้ รออีกหลายปีแล้วค่อยแต่ง

แม่เคยบอกไว้ ผู้หญิงจะแต่งควรที่จะรอให้เราเติบโตเต็มที่ถึงจะดีที่สุด ไม่เช่นนั้นจะเป็นการทำลายสุขภาพ

พวกพี่ชายก็บอกว่า อยากให้นางรอจนถึงอายุ 30 แล้วค่อยคิดถึงเรื่องแต่งงาน

แม่นางโจว เห็นนางยืนเหม่อลอยอยู่ในลาน จึงถามขึ้นว่า “นาย เจ้ากับจวิ้นจู่อานจือสนิทสนมกัน ไม่ไปช่วยนางดูหน่อยหรือ? การแต่งงานถือเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต จะขอไปทีไม่ได้ จะต้องรู้อุปนิสัยใจคอของอีกฝ่ายเป็นอย่างดีเสียก่อน จะต้องเป็นการยินยอมและชอบพอกันทั้งสองฝ่าย

ในขณะที่พูด นางแอบหันไปมองดูหูหมิงที่กำลังนำทางขนของขึ้นลงอยู่หลายครั้ง ใบหน้าแสดงถึงความสุข