บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1793

คิดไม่ถึงว่าอานจือส่ายหัว พร้อมตอบว่า “ข้ายังไม่เคยเห็นเขาเลย”

เจ๋อหลานถามขึ้นว่า “งั้นเจ้าให้ท่านป้าสี่ไปพูดเช่นนี้กับท่านลุงสี่ เพราะหวังว่าต่อไปเขาไม่ต้องยุ่งเรื่องที่เจ้าจะเลือกคู่ครองหรือ?”

“ฉลาดมาก” อานจือยิ้มแย้ม รินน้ำชาให้กับเจ๋อหลานกับเหลิ่งหมิงหยู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “รีบชิมอันนี้ดู”

ยกถ้วยน้ำชาขึ้นมา เจ๋อหลานดื่มหนึ่งคำ แล้วก็พูดขึ้นอย่างน่าทึ่งว่า “อร่อย”

“อร่อยใช่ไหม ข้าได้ยินครั้งก่อนเจ้าพูดถึงชานม จึงลองเอานมแพะใส่ลงไป คิดไม่ถึงว่าอร่อยมาก แม้แต่แม่ของข้าก็ชอบดื่ม แต่ข้าจำได้ เจ้าเคยพูดว่าไม่ควรดื่มเยอะ จะทำให้เสพติด ดังนั้นตอนนี้จึงนานนานทำที”

“ดื่มเยอะไม่ได้จริงๆ” เจ๋อหลานวางแก้วลง มองดูเหลิ่งหมิงหยู่ที่อยู่ด้านข้างเริ่มดื่มแก้วที่สองแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “น้องชาย ดื่มได้แค่สามแก้วนะ”

เหลิ่งหมิงหยู่พยักหัวอย่างว่าง่าย

อานจือหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รีบ ตอนเที่ยงยังมีของอร่อย เพราะวันนี้ในจวนมีแขกมา ข้าเห็นท่านแม่เชิญพ่อครัวภัตตาคารเค่อหลายมาเตรียมอาหารของแคว้นจินไว้ไม่น้อย พวกเราจะได้ชิมด้วย”

เจ๋อหลานพยักหัว เงยหน้าพร้อมถามขึ้นว่า “พูดถึงแคว้นจิน พี่สาว หนิงจอหงวนคนนี้ เจ้าเห็นว่าเป็นอย่างไร?

“เดิมข้ายังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร แต่ดีที่พวกเจ้ามาแล้ว” อานจืออมยิ้ม มองดูเหลิ่งหมิงหยู่ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาดื่มชานมอย่างว่าง่าย

ห้องโถงด้านหน้า

อ๋องอานกับพระชายาอานตลอดจนอัครมหาเสนาบดีแคว้นจินสองพ่อลูกมาแล้ว คนใช้วางอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถอยออกไป เหลือไว้เพียงสาวใช้ถือเหยือกเหล้าก้มหน้ารอคอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้าง

ส่วนผู้ติดตามของแคว้นจินสองพ่อลูก ถูกเชิญไปทานอาหารที่ห้องด้านข้าง และก็มีพ่อบ้านคอยต้อนรับอยู่ทางด้านนั้น

ทางนั้นทานกันอยู่อย่างครึกครื้น ทางด้านนี้กลับนั่งกันอยู่อย่างแข็งทื่อ

สุดท้ายพระชายาอานพูดขึ้นมาก่อนว่า “ทุกคนหยิบตะเกียบขึ้นมาทานข้าวเถอะ”

แคว้นจินสองพ่อลูกพยักหัว แต่อ๋องอานที่เป็นเจ้าของบ้านกลับไม่ขยับตะเกียบ พวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะจับตะเกียบขึ้นมา