บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1808

หนิงหงเจาดับเครื่องหอม ผลักเปิดหน้าต่างเพื่อระบายกลิ่นหอมประหลาดในเรือนนั้นออกไป

ในเวลานี้ เลี่ยวหงจวงร้องตะโกนจนคอแหบแห้งไปหมดแล้ว ร่างกายถูกกลิ่นหอมประหลาด

นั้นกระตุ้นเร้าเส้นประสาทจนตื่นตัว แต่ไม่อาจขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวได้ สร้างความทรมานให้นางอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้น ตรงหน้าก็พลันมีแสงสว่างสายหนึ่งปรากฏขึ้น

หนิงหงเจาใช้เหล็กดัดหน้าต่างที่เพิ่มมาตัวหนึ่ง ช่วยดัน ๆ ผ้าห่มที่คลุมอยู่บนหัวของนางลงมาให้เล็กน้อย จนพอจะทำให้นางมองเห็นได้แม้จะทุลักทุเลเต็มที

“คุณหนูหลี่ หรือว่าจะเรียกคุณหนูเลี่ยวดีล่ะ คุยกันสักหน่อยไหม?”

เลี่ยวหงจวงมองดูใบหน้าเย็นชาและหยิ่งผยอง พร้อมด้วยเสื้อผ้าเต็มยศไม่มีหลุดลุ่ยของเขา ดูตรงไหนก็ไม่เหมือนคนที่ติดกับดักแม้แต่น้อย ก็โกรธจนแทบอดรนทนไม่ไหว อยากฉีกทึ้งผ้าห่ม

ให้มันขาดกระจุยกระจายเป็นชิ้น ๆ "หนิงหงเจา เจ้าหลอกข้า!"

“ก็แค่ใครดีมาข้าก็ดีตอบเท่านั้นเอง” หนิงหงเจาพูดด้วยท่าทางสุภาพอย่างยิ่ง

เลี่ยวหงจวงคำราม "เจ้ารีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

หนิงหงเจาพูดว่า "รออีกเดี๋ยวก็จะปล่อยแล้วล่ะ"

นางโกรธจนแทบควันออกหัว ฝืนกัดฟันทนจนนางเริ่มรู้สึกว่าอดทนต่อความรู้สึกไม่สบายกายได้บ้างนิดหน่อย "นี่เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?"

หนิงหงเจาพูดอย่างเรียบเฉยว่า "ก็แค่อยากจะถามว่าคุณหนูเลี่ยวเป็นคนถิ่นไหน? เฝ้าวางแผนเล่นงานข้าผู้แซ่หนิงครั้งแล้วครั้งเล่า มันเรื่องอะไรกันแน่?"

ฤทธิ์ยาที่เล่นงานถึงสมองค่อย ๆ ผสมผสานกับความโกรธแค้น เลี่ยวหงจวงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าให้ได้แล้ว พูดพลางหอบจนตัวโยน "ข้ามีใจให้เจ้า อยากแต่งให้เจ้า ถึงได้วางแผนตาม

ตอแยพัวพันเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้ารีบปล่อยข้าเถอะ ให้ข้าได้ดูแลปรนนิบัติเจ้า ดีไหม? นางเด็กผมเหลืองอายุแค่ไม่กี่สิบขวบ หยู่เหวินเมิ่งเหอนั่นไม่เหมาะกับเจ้าหรอก ไม่ใช่ว่านางมีพ่อที่เป็น

อ๋องพิการหรอกหรือ....”

ความเจ็บปวดจากส่วนท้องแล่นปราดขึ้นมาอย่างรุนแรง เสียงของเลี่ยวหงจวงพลันหยุดลงอย่างกะทันหัน แต่ฤทธิ์ยาในร่างของนางแรงเกินไป จากเดิมเป็นเสียงร้องเพราะความเจ็บปวด แต่เมื่อมาถึงริมฝีปาก ก็กลับกลายเป็นเสียงร้องครวญครางแทน

ดวงตาของหนิงหงเจาหนักอึ้งจมดิ่ง พูดอย่างเย็นชาว่า "คุณหนูเลี่ยว ถ้ายังอยากมีลิ้นไว้พูดอยู่ล่ะก็ โปรดระวังคำพูดและกริยาของตัวเองให้มากหน่อยล่ะ"

เลี่ยวหงจวงถูกไอสังหารในดวงตาของเขากดดันจนตกใจ กัดริมฝีปากแน่น ไม่พูดอะไรออกมาอีก

“เมื่อครู่นี้ข้าได้ยินคุณหนูเลี่ยวพูดถึงหมู่บ้านในหุบเขา ที่แท้คุณหนูเลี่ยวก็เป็นคนจากหมู่บ้านบนหุบเขาเองหรือนี่?

เขาลูกไหนล่ะ? คงไม่ใช่หมู่บ้านบนหุบเขาเหลยถิงแห่งเป่ยโม่หรอกนะ?” หนิงหงเจาเค้นถาม

แววตาของเลี่ยวหงจวงฉายแววตื่นตระหนกวูบหนึ่ง แต่ก็รีบปฏิเสธอย่างรวดเร็วว่า “ไม่ใช่ ข้าเป็นคนแคว้นจิน มาทำการค้าขายที่เจียงเป่ย ไม่ได้รู้จักหมู่บ้านบนหุบเขาเหลยถิงที่เจ้าพูดถึงเลยแม้แต่น้อย"

หนิงหงเจายังคงถามต่อไป "ได้ยินมาว่าหมู่บ้านบนหุบเขาเหลยถิงล้วนมีแต่พวกอันธพาลเดนตาย กับพวกนอกกฎหมายทั้งสิ้น ขอแค่ให้เงิน ไม่ว่าเรื่องอะไรล้วนทำได้หมด ก่อนหน้านี้ พวกที่ลอบ