บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1813

หยวนชิงหลิงกลับขึ้นไปชั้นบน ทุกคนเห็นว่ามีเธอกลับมาแค่คนเดียว ไม่เห็นพระชายาชินเฟิงอัน หยู่เหวินเห้าจึงถามว่า "เสด็จย่าใหญ่ล่ะ? ไปแล้วรึ?"

“นางมีธุระ กลับไปแล้วล่ะ”

หยวนชิงหลิงคิดจะดึงเจ้าห้าเข้าไปคุยกันในห้อง แต่กลับถูกอู๋ซ่างหวงจับไต๋ได้ คว้าข้อมือของเธอไว้หมับ แล้วพูดอย่างเข้มงวดว่า “ทำไมพวกเจ้าถึงต้องแอบหลบ ๆ ซ่อน ๆ คุยกัน นางมาหาเจ้ามีเรื่องอะไรกันแน่?”

คิดจะหลบ ๆ ซ่อน ๆ แอบซุบซิบกันรึ? ฝันไปเถอะ

หยวนชิงหลิงไม่สามารถยั่วโมโหสามยักษ์ใหญ่ก๊วนนี้ ที่สามารถอยู่ปะปนในยุคปัจจุบันได้อย่างกลมกลืนแล้ว เรื่องของเจ้าห้า พวกเขาเองก็พอรู้มาระดับหนึ่ง เพราะก่อนหน้านี้ฟางหวูเคยบอกพวกเขาโดยคร่าว ๆ ไปบ้างแล้ว

โชคดีที่พวกเขาก็ฟังได้ไม่เข้าใจนัก พวกเขารู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เจ้าห้าเกือบจะต้องตายแล้ว

ดังนั้น หยวนชิงหลิงจึงอธิบายแบบเลี่ยงปัญหาสำคัญไปว่า "พระชายาบอกว่าได้รับยาดีมาขนานหนึ่ง สามารถช่วยปรับปรุงร่างกายของเจ้าห้าให้แข็งแรงขึ้นได้ ให้พวกเรารีบกลับไปหลังจากการสอบเอนทรานซ์เสร็จสิ้น"

“มียาอย่างนั้นรึ? เช่นนั้นต้องรีบกลับไปโดยเร็วแล้วล่ะ น่ากลัวว่าอาจมีผลข้างเคียงที่ตกค้างจากการเจ็บป่วยครั้งก่อนก็ได้ ” อู๋ซ่างหวงยังคงรู้สึกห่วงใยหลานชายคนนี้อยู่มาก

“แต่เราสัญญากับเด็ก ๆ ไปแล้วนะ ว่าหลังจากสอบเสร็จจะไปเที่ยวเล่นด้วยกันสักหลาย ๆ วัน” เซียวเหยากงค้าน

หยู่เหวินเห้ายังคงไม่รู้ว่าโดยรวมแล้วมันเกิดอะไรขึ้น แต่ในเมื่อมียา ทดลองช้าไปสักสองสามวันก็ค่าเท่ากัน "พวกเรากลับช้าไปในอีกสักสองสามวันก็ได้ ถึงอย่างไรร่างกายข้าก็แข็งแรงดีอยู่"

“ไม่ได้เจ้าค่ะ หลังจากสอบเอนทรานซ์เสร็จเราจะกลับไปทันที” หยวนชิงหลิงรู้ดีว่าการที่คนสำคัญระดับนั้นเดินทางมาหาจากที่ไกลแสนไกล ย่อมไม่อาจรั้งอยู่ได้นาน เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขา เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดกับอู๋ซ่างหวงว่า "หรือไม่ พวกท่านก็พาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยวสักหลาย ๆ วัน แล้วค่อยขอให้ฟางหวูพาทุกคนกลับไปส่งที่เป่ยถัง"

“ข้าไม่รีบร้อนกลับไปนักหรอก” อู๋ซ่างหวงพูด

ท่านฉู่พูดอย่างร้อนใจ “เราตกลงกันแล้วนะว่าหลังสอบเสร็จจะกลับไปพร้อมกัน ทำไมเจ้าไม่กลับไปล่ะ? ข้าจะกลับแล้วนะ”

อู๋ซ่างหวงกลอกตาใส่เขา "น้อย ๆ หน่อยเถอะ รู้หรอกว่าเจ้าคิดถึงเสี่ยวสี่แทบแย่แล้ว รอให้ไปเที่ยวเล่นกันสักสองสามวัน ข้าก็จะกลับไปกับเจ้า ตกลงหรือไม่? นอกจากนี้ ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องโพสต์วิดีโออื่นอีกรึ? แฟน ๆ ของเจ้าเอาแต่เร่งให้อัพเดทไม่หยุด แทบจะมีใบมีดส่งมาจ่อถึงประตูหน้าบ้านอยู่แล้ว"

รู้สึกถึงความสนิทสนม กับรู้สึกว่ามีความคุ้นเคยเป็นพิเศษ

เพราะถึงอย่างไร สุดท้าย ทุกคนก็ต้องทะลุผ่านบ้านของเขาไปทั้งนั้น

หยวนชิงหลิงเตะประตูให้ปิดเบา ๆ กางแขนออกเพื่อกอดเขา “หวังว่าครั้งนี้ ข้าจะสามารถหาสาเหตุ รู้ถึงเหตุผล และมีวิธีจัดการกับมัน แบบนี้ข้าถึงจะรู้สึกสบายใจได้”

“เจ้าเป็นห่วงมากไป ที่ผ่านมาข้าก็แข็งแรงดีมาโดยตลอด อีกทั้งมีความสามารถนี้ก็ดีออก อย่างน้อยข้าก็สามารถคุยกับลูก ๆ จากระยะไกลได้”

วรยุทธ์อันร้ายกาจ พลังภายในอันลึกล้ำ สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด

ในตำแหน่งปัจจุบันนี้ที่เขาเป็นอยู่ พอต้องต่อสู้กันขึ้นมา ก็ไม่จำเป็นต้องให้เขาออกโรงเลยด้วยซ้ำ