บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1818

หลังจากที่หยวนชิงหลิงเข้าไปในรถม้า จู่ ๆ ก็ร้องอุทานออกมาว่า “ข้าจำได้แล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเขามาก”

“รู้สึกคุ้นเคย? เจ้าเคยเจอเขามาก่อนรึ?” หยู่เหวินเห้าถาม

หยวนชิงหลิงตอบว่า "ตอนที่ข้าเรียนอยู่ระดับมหาวิทยาลัย มีครั้งหนึ่งเคยไปเยี่ยมบ้านนักโบราณคดีกับเพื่อนคนหนึ่ง นักโบราณคดีท่านนี้แซ่ฉาง ที่ลานบ้านของครูฉางมีแบบจำลองของเผ่าคนยักษ์ตั้งแสดงอยู่ เขาเล่าว่าเขาได้เห็นกับตาตัวเองเลย นับตั้งแต่ได้เห็นก็จำขึ้นใจไม่เคยลืม จึงใช้โคลนจำลองแบบขึ้นมา พอตอนนี้มาลองคิด ๆ ดู แบบจำลองนั่น มันเหมือนกับชายร่างใหญ่คนนั้นไม่มีผิดเลยล่ะ”

นางคิดว่านี่มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่านะ?

แค่คล้าย ๆ ก็ยังแล้วไปเถอะ แต่นี่กลับเหมือนกันทุกประการ

กระทั่งขนาดร่างกาย ความสูง ก็ยังแทบไม่ต่างกัน

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่า รูปร่างหน้าตาของชายร่างใหญ่คนนั้น ไม่ใช่รูปลักษณ์ที่จะเห็นได้ดาษดื่นตามถนนหนทางทั่วไป แต่มีลักษณะเฉพาะที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง "เหมือนกันทุกประการเลยจริง ๆ น่ะหรือ? ไม่ขนาดนั้นหรอกกระมัง?"

"จริง ๆ นะ เหมือนกันแบบทุกกระเบียดนิ้วเลย แม้แต่ใบหูก็ยังกางรับลมเหมือนกันเปี๊ยบเลยด้วย" ยิ่งหยวนชิงหลิงคิดเรื่องนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว ชายร่างใหญ่คนนั้นมาจากเผ่าคนยักษ์สินะ? ครูฉางเคยเห็นคนยักษ์จริง ๆ น่ะหรือ?

แต่ในโลกที่พวกเขาอาศัยอยู่ เผ่าคนยักษ์ได้หายไปนานมากแล้ว

แต่นี่มันก็เป็นเรื่องบังเอิญที่ประจวบเหมาะจริง ๆ สุดท้ายแล้ว โลกของเราใบนี้ช่างมีเรื่องบังเอิญมากมายเหลือเกิน

บางที อาจจะเป็นไปได้ว่าเผ่าคนยักษ์จะมีหน้าตาที่คล้าย ๆ กัน แล้วครูฉางก็เคยได้เห็นจากในหนังสือทางโบราณคดีเล่มไหนสักเล่มมาก่อน

ส่วนคำพูดที่ว่าได้เห็นด้วยตาตัวเอง บางทีก็อาจจะเป็นภาพเหมือนจากในหนังสือทางโบราณคดี ที่เขาได้เห็นด้วยตาของเขาเองก็ได้

เศษเสี้ยวของปรากฏการณ์ที่ผิดแผกเล็ก ๆ นี้ หยวนชิงหลิงไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจอะไรมากนัก จึงคุยเกี่ยวกับเรื่องการใช้ยากับเจ้าห้าในรถม้าต่อไป

เจ้าห้าได้ยินดังนั้น ก็ขมวดคิ้วมุ่น “ต้องใช้อีกครั้งรึ? แต่ครั้งก่อนหลังจากใช้ยาแล้วข้าก็เปลี่ยนเป็นหนุ่มลงมาก ถ้าใช้อีกครั้งข้าจะไม่เปลี่ยนเป็นเด็กน้อยไปหรอกหรือ?”

หยวนชิงหลิงตอบว่า "เรื่องนี้ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอก ข้ากังวลแค่เรื่องอื่นมากกว่า กลัวจะมีอันตราย แต่นางบอกว่าถ้าไม่ใช้ซ้ำล่ะก็ หลังจากนี้อาจมีผลข้างเคียงบางอย่าง น่ากลัวว่าจะเป็นอันตรายถึงชีวิต”

“ที่ว่าหลังจากนี้คือหลังจากนี้ไปอีกนานแค่ไหนล่ะ? ถ้าเป็นอีกร้อยปีหลังจากนี้ ข้าคิดว่าก็ไม่เป็นไรหรอกนะ อยู่นานเกินไปก็ไม่ดีนักหรอก” หยู่เหวินเห้าพูดพลางหัวเราะ