บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1819

เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดว่า พระชายาจิ้งจะใช้เวลาอย่างน้อย ๆ ก็สักสองสามวันถึงจะทำยาออกมาได้สำเร็จ แต่ผลคือพอวันต่อมานางก็มาถึงจวนอ๋องซู่เรียบร้อย บอกว่ายาพร้อมแล้ว เหลือแค่รอให้หยวนชิงหลิงใช้เสร็จ ก็จะสามารถปลดปล่อยสารยับยั้งได้ อีกทั้ง หลังจากนี้ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาสารยับยั้งอีกต่อไปแล้วด้วย

นอกจากนี้ยังไม่ใช่การฉีดยา แต่เป็นการให้กินยาขนานหนึ่งแทน

ยานี้ดูไปแล้วออกจะแปลก ๆ นิดหน่อย มันเป็นสีแดง มีขนาดใหญ่พอสมควร มีลักษณะคล้าย ๆ กับยาเม็ดที่อู๋ซ่างหวงเคยใช้ตอนที่นางเพิ่งจะมาที่นี่ช่วงแรก ๆ

“แค่ยาเม็ดเดียวนี่น่ะรึ?” หยวนชิงหลิงถาม น้ำเสียงที่ใช้ออกจะคาดไม่ถึงอยู่บ้าง “อย่าได้ดูถูกมันเชียวล่ะ ต่อให้เงินทองนับพันนับหมื่นก็หาซื้อไม่ได้ง่าย ๆ หรอกนะ” พระชายาจิ้งพูดไปสายตาก็พลางเหลือบมองไปทางอ๋องชินเฟิงอันแวบหนึ่ง อ๋องชินเฟิงอันผินหน้าไปอีกด้าน มีท่าทีอึดอัดขัดข้องใจ แต่ก็รู้สึกว่าท่าทางแบบนี้ของเขาอาจจะทำให้ฮองเฮาเกิดความสงสัย จึงหันหน้ากลับมาอีกครั้งแล้วพยักหน้าตอบรับอย่างหนักแน่น “กินเถอะ มันได้ผลดีแน่นอน ช่วยให้ร่างกายแข็งแรง ทั้งยังช่วยให้หัวใจแข็งแรงขึ้น มันจะทำให้ร่างกายสามารถต้านทานฤทธิ์ยาตัวก่อนหน้าซึ่งเจ้าเคยใช้ได้ หลังจากกินยานี้แล้ว ข้าจะให้ยาเจ้ากินอีกเม็ด ยาเม็ดนั้นถึงจะเป็นยาที่ช่วยละลายสารยับยั้งที่อยู่ในตัวของเจ้า"

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินว่าอ๋องชินเฟิงอันก็พูดแบบนี้ จึงยกน้ำขึ้นเตรียมจะกินยา

“ต้องกินพร้อมเหล้าถึงจะส่งผล” พระชายาจิ้งรีบพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “แบบนี้จะได้ผลดีกว่า”

“อย่างนั้นรึ?” หยวนชิงหลิงหันไปมองอ๋องชินเฟิงอันอย่างสงสัย

แต่ครั้งนี้ คนที่รับผิดชอบตอบคำถามกลับไม่ใช่อ๋องชินเฟิงอัน แต่เป็นกลุ่มชายชราชุดดำ "ใช่แล้ว ใส่ในเหล้าแล้วดื่ม พวกเราเคยกินมาแล้ว"

อ๋า? พวกเขาก็เคยกินมาแล้วด้วยหรือ?

“อื้ม เมื่อไม่กี่วันก่อนก็เพิ่งกินไป” พวกเขาพูดเสียงดังราวกับตีฆ้องตีระฆังดังสนั่น

หยวนชิงหลิงใส่ยาลงในเหล้า แล้วกลืนลงไป

ไม่รู้ว่าเป็นผลจากฤทธิ์แอลกอฮอล์หรือเพราะผลของยา แต่นางรู้สึกว่าปากของตัวเองมีกลิ่นหอมอย่างหาใดเปรียบ จากนั้นก็เหมือนมีกระแสน้ำอุ่นๆ สายหนึ่ง ค่อย ๆ เล็ดลอดไปจากส่วนลำคอลงไปสู่กระเพาะ เจ้าความรู้สึกอันอบอุ่นนี้ ค่อย ๆ ไหลเวียนโคจรไปตามแขนขาและกระดูกทุกชิ้นในร่าง ทั้งเนื้อทั้งตัวรู้สึกเบาสบายอย่างสุดจะพรรณนา

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็กินยาเม็ดนี้ตามไปได้เลย” พระชายาจิ้งหยิบยาอีกเม็ดออกมา ยาเม็ดนี้ไม่ใช่ยาเม็ด แต่เป็นแคปซูล

ยาแคปซูลไม่มีตัวอักษร ปลายด้านหนึ่งเป็นสีแดงอีกด้านหนึ่งเป็นสีขาว เหมือนกับแคปซูลทั่วไปที่เห็นในยุคปัจจุบัน ดูไม่เห็นความแตกต่าง