บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1834

มาถึงจวนโสวฝู่ เมื่อแจ้งสถานะของตนเอง คนเฝ้าประตูได้ยินว่าเป็นแม่ทัพหลี่ดูแลเฝ้าประตูเมือง มาหาตอนดึกดื่น นึกว่ามีเรื่องสำคัญ จึงรีบเข้าไปรายงาน

สักพัก แม่ทัพหลี่ก็ได้เข้ามาในจวน เห็นโสวฝู่เหลิ่ง....กับลิงหนึ่งตัว

ลิงตัวนั้นยืนอยู่บนไหล่ของโสวฝู่เหลิ่ง หนึ่งขี้เหร่หนึ่งรูปงาม เดิมไม่เหมาะสมกัน แต่แม่ทัพหลี่กลับไม่มีความรู้สึกขัดกัน

“แม่ทัพหลี่ มาหาค่ำขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรือ? นั่งลงคุยกันก่อน” เหลิ่งจิ้งเหยียนถามขึ้น

แม่ทัพหลี่ได้สติกลับมา รีบทำความเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “กระหม่อมถวายบังคมโสวฝู่”

หัวใจเต้นแรง นี่คือขุนนางคนใหญ่คนโต เขาเป็นขุนนางระดับสูงรองจากฮ่องเต้

“พูดธุระมาเลย” เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดขึ้น

แม่ทัพหลี่ได้ยินน้ำเสียงของเขาอ่อนโยน รู้สึกว่าโสวฝู่ก็เป็นคนที่พูดง่ายคนหนึ่ง เมื่อคิดเช่นนี้แล้วจึงพูดขึ้นว่า “คือว่า คืนนี้ที่ประตูเมืองจับฆาตกรหลบหนีได้หนึ่งคน”

“ฆาตกรคนนี้เป็นใคร? แม่ทัพหลี่ถึงต้องมารายงานข้าดึกดื่นขนาดนี้”

แม่ทัพหลี่พูดขึ้นว่า “อาชญากรผู้หลบหนีคนนี้โหดร้ายอย่างมาก แต่กระหม่อมไม่ได้มาเพื่ออาชญากรคนนี้ แต่มาเพื่อคนที่จับตัวคนร้ายได้ นั่นก็คือหวงหวู่หลาง”

“อืม?” โสวฝู่เหลิ่งมองดูสีหน้าที่จริงจังของเขา หวงหวู่หลาง? เขารู้จักหรือ?

เขางานยุ่งขนาดนี้ จะจำคนเฝ้าประตูคนหนึ่งที่ชื่อหวงหวู่หลางได้อย่างไร?

แม่ทัพหลี่พูดขึ้นว่า “คืนนี้กระหม่อมไปพบใต้เท้ากู้มา จึงได้รู้ว่าหวงหวู่หลางคนนี้ พูดจาเสียมารยาทล่วงเกินโสวฝู่ จึงถูกส่งไปเฝ้าประตูเมือง และหวงหวู่หลางคนนี้ไปผ่านศึกสงครามมา เคยฆ่าศัตรู มีคุณประโยชน์ต่อประเทศชาติ ขอร้องโสวฝู่เหลิ่ง เห็นแก่ที่เขาสำนึกผิดแล้ว เปิดใจกว้าง ยอมให้เขากลับไปปฏิบัติงานในค่ายทหารเถอะ”

โสวฝู่เหลิ่งอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? หวงหวู่หลางคนนั้นล่วงเกินข้า ถูกลงโทษ....”

เขาหยุดพูด แล้วก็เข้าใจขึ้นมาในทันที หวงหวู่หลางคนนั้นก็คือเจ้าห้า

แม่ทัพหลี่พูดขึ้นว่า “โสวฝู่ กระหม่อมคิกว่า เป็นคนควรที่จะมีใจกว้าง ควรที่จะเคารพคนที่เคยผ่านศึกสงครามเพื่อราชสำนัก ข้าเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมา ไม่ได้มีเจตนาร้าย ขอโสวฝู่ให้อภัยเขาเถอะ”

“แม่ทัพหลี่ เจ้ารู้ไหมว่าหวงหวู่หลางเป็นใคร?” เสียงใสเสียงหนึ่งดังมาจากด้านนอกประตู