บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1835

เดิมโสวฝู่คิดว่าบอกสถานะฮ่องเต้ให้แม่ทัพหลี่รู้ อาจจะส่งผลกระทบต่อฮ่องเต้ แต่ไหนๆก็พูดแล้ว เมื่อคิดดูก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร จึงพูดกับแม่ทัพหลี่ที่ดูซื่อๆว่า “ฮ่องเต้ไม่ได้ไปเฝ้าประตูเมืองเพราะล่วงเกินข้า ฮ่องเต้ต้องการเข้าใจความรู้สึกของประชาชน ดูผู้คนที่เดินทางไปมาในเมืองหลวง ว่าเป็นอย่างไรบ้าง จึงทำการปลอมตัวไป เรื่องนี้เจ้ารู้ก็พอ ห้ามพูดออกไป”

จู่ๆแม่ทัพหลี่ก็จริงจังขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “กระหม่อมไม่พูดออกไปแน่นอน หากพูดออกไป ฮ่องเต้จะตกอยู่ในอันตราย กระหม่อมจะปกป้องฮ่องเต้ให้ดีที่สุด”

“ดี ห้ามบอกฮ่องเต้ด้วย ไม่อย่างนั้นฮ่องเต้รู้ว่าเจ้าดูออกแล้ว เขาจะไม่พอใจ”

“ไม่พูด กระหม่อมไม่พูด”

“ดี เจ้ากลับไปเถอะ” โสวฝู่ยิ้มมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “กลับไปพักผ่อนเช้าหน่อย ดึกมากแล้ว”

“กระหม่อมทูลลา” แม่ทัพหลี่ยกมือประสานแล้วหันตัวเดินจากไป มองไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ท่าทีมุ่งมั่น ฝีเท้ามั่นคง

หลังจากเดินออกไปแล้ว ฝีเท้าเริ่มเบาลอยขึ้น ราวกับยืนอยู่บนปุยฝ้าย คดเคี้ยวสองครั้ง

“แม่ทัพหลี่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หงเย่ร้องพูดอยู่ข้างหลังเขา

แม่ทัพหลี่ยืนตรง โบกมือไปข้างหลัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เมาเล็กน้อย ใจลอยแค่นั้นเอง"

ตัวแทบลอยแล้ว ย้าๆๆ ชั่วชีวิตนี้เพียงพอแล้ว เสียดายที่กลับไปพูดไม่ได้ ไม่อย่างนั้นหลุมศพบรรพบุรุษคงจะผุดควันเขียวขึ้นมาแล้ว

แต่นี่เป็นความลับระหว่างเขากับฮ่องเต้ ห้ามบอกคนอื่น เป่ยถังจะมีกี่คนที่มีความลับกับฮ่องเต้?

คาดว่าแม้แต่ใต้เท้าสวีก็ไม่มี เขาเป็นหนึ่งเดียว

หลังจากใต้เท้าหลี่กลับไปแล้ว ก็นอนไม่หลับทั้งคืน นอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ หวนคิดถึงภาพที่ได้อยู่กับฮ่องเต้ที่หน้าประตูเมือง

เขาน่าจะดูออกแต่แรกแล้ว ในเป่ยถังจะมีกี่คนที่ขยันเหมือนอย่างฮ่องเต้ของเขา? วันแรกที่มาถึงประตูเมือง ดูเอกสารนำจับพวกนั้นอย่างแทบไม่ดื่มไม่พัก

ขยันมากจริงๆ

อีกอย่าง จะมีกี่คนที่สายตาดีเหมือนฮ่องเต้ของเขาแบบนั้น คนร้ายปลอมตัว มองแวบเดียวก็ดูออกเลย