บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1836

หยู่เหวินเห้าคิดได้ว่าเจ้าหยวนเตรียมยาผงไว้ให้เขาตลอด ใช้ดีอย่างมาก จึงเอาออกมาให้เขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยานี้ใช้กับบาดแผลดีมาก เจ้าเอาไว้ใช้ เช้าเย็นทาครั้งหนึ่ง ไม่ต้องถูหนาจนเกินไป ยังไงบาดแผลที่ถูกแมวตัวเมียข่วนก็ไม่ลึก แต่ไม่น่ามองเท่านั้นเอง”

เลือดทั้งกายของแม่ทัพหลี่พุ่งไปถึงหัวสมอง แทบไม่อยากเชื่อว่าฮ่องเต้ส่งยาให้เขา นี่เป็นยาที่ฮ่องเต้ใช้โดยเฉพาะ

เขายื่นมือทั้งคู่ออกไปอย่างสั่นเทา หลังจากรับมาแล้ว แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว สูดลมหายใจเข้าหลายทีแล้วก็บีบกลั้นไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณฮ่อง....หวู่หลาง”

หยู่เหวินเห้าตบบ่าของเขา ยิ้มอย่างลึกซึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องขอบคุณ ผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ล้วนมีความลำบากใจที่จะพูดออกมาไม่ได้ แต่แม่ทัพหลี่ คนนี้ที่เกรงกลัวเมียจะทำให้ครอบครัวรุ่งเรืองได้ ดังนั้นเจ้าดีกับนางหน่อย ชีวิตก็จะมีความสุข”

“ใช่ ใช่” เหมือนเป็นพระราชกฤษฎีกาอันศักดิ์สิทธิ์ แม่ทัพหลี่พูดขึ้นอย่างจริงจังว่า “ข้าจะปฏิบัติต่อนางเป็นอย่างดี ดียิ่งกว่าที่ผ่านมา”

“ลุงหวู่หลาง พี่จุ่ย ข้าจะไปห้องน้ำ พวกเจ้ารีบไปเปลี่ยนเวรที” ทหารน้อยเฝ้าประตูเมืองคนหนึ่งเอามือกุมท้องวิ่งเข้ามา ตะโกนพูดกับหยู่เหวินเห้ากับสวีอี

แม่ทัพหลี่มองเห็นเขาซ่อนหนังสือวายร้ายไว้ตรงเอว สีหน้าจึงเปลี่ยนไปทันที พร้อมผู้คิดขึ้นว่า “ไปเข้าห้องน้ำอะไร? คิดที่จะอู้งานไปอ่านหนังสือวายร้ายหรือ? ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็ใสหัวไป”

พูดเสร็จ มือข้างหนึ่งล้วงไปที่เอวของทหารน้อยคนนั้น ล้วงเอาหนังสือเรื่องเล่าออกมาเล่มหนึ่ง แล้วก็ฉีกต่อหน้าทุกคน พร้อมพูดขึ้นว่า “หากมีครั้งต่อไป เจ้าใสหัวออกไปเลย”

เมื่อฉีกเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม่ทัพหลี่ก็เสียใจ หัวสมองของเขาคิดอะไรอยู่ อารมณ์ที่รุนแรงของเขาเช่นนี้ ทำไมจะต้องแสดงต่อหน้าฮ่องเต้? นี่ไม่เท่ากับเป็นการบอกฮ่องเต้ว่าเขาดูแลจัดการได้ไม่ดีหรือ? ผู้ใต้บังคับบัญชามักจะอ้างว่าไปเข้าห้องน้ำแล้วไปแอบดูหนังสือวายร้าย นี่ถึงเป็นเรื่องใหญ่ขนาดไหนเชียว

สายตาของหยู่เหวินเห้า มองดูหนังสือวายร้ายที่ถูกฉีกขาด แววตาตั้งตรง ฉีกทิ้งแบบนี้ไม่เสียดายหรือ? หนังสือที่ผิดศีลธรรมนี้ควรถูกริบไม่ใช่หรือ

ทหารน้อยเดินกลับไปเฝ้าประตูเมืองอย่างอายๆ หยู่เหวินเห้ากับสวีอีก็ไปเข้าเวรแล้ว แม่ทัพหลี่เดินตามอยู่ด้านหลังเขาไม่ไปไหน อยากที่จะอธิบายว่าทำไมทหารน้อยคนงามถึงดูหนังสือวายร้าย เพราะเขาไม่มีภรรยา

แต่ฮ่องเต้ไม่พูดอะไรสักคำ ยืนอยู่ตรงหน้าประตูเมือง ตรวจตราคนที่เดินทางเข้าออก

เขาจึงต้องพูดกับใต้เท้าสวีว่า “ปกติพวกเขาไม่เป็นแบบนี้ ครั้งนี้เป็นเรื่องบังเอิญ เรื่องบังเอิญ”

สวีอีมองดูแม่ทัพหลี่ ก็แค่ดูอะไรสักหน่อยตอนที่เข้าห้องน้ำเองไม่ใช่หรือ? สำคัญอะไรหนักหนา นั่งอยู่ในห้องน้ำเป็นเวลานานขนาดนั้น คนที่ไม่เอาอะไรไปดูด้วยเลยถึงเรียกว่าไม่ปกติ

แม่ทัพหลี่เสียใจกับความวู่วามของตนเอง ทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีไว้กับฮ่องเต้