บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1837

แม่ทัพหลี่ได้ยินประโยคนี้ ก็รู้ว่าจะได้เจออีกแน่นอน เพราะเขาคือฮ่องเต้ กษัตริย์พูดคำไหนคำนั้น เขาบอกว่าจะได้เจออีก ก็จะต้องได้เจอแน่

สวีอีก็บอกลาทุกคน ทุกคนต่างเสียใจ พี่จุ่ยคนนี้ถึงแม้จะพูดจาไม่น่าฟัง แต่เป็นคนค่อนข้างร่าเริง ตลก เพิ่มความสนุกให้กับทุกคน

ถึงจะเสียใจ แต่ก็ขออวยพรให้พี่จุ่ยมีอนาคตที่เจริญรุ่งเรือง

ตอนที่ฮ่องเต้ไป แม่ทัพหลี่แอบเช็ดน้ำตา

ถึงแม้ฮ่องเต้บอกว่าจะได้เจอกันอีก เขาก็มั่นใจว่าฮ่องเต้ไม่ผิดคำพูด แต่การอยู่ด้วยกันแบบนี้ วันเวลาที่พูดคุยกันอย่างเป็นกันเองแบบนี้ไม่มีอีกแล้ว

แน่นอนว่าเขาก็ไม่คาดหวังอะไรมาก แต่ฮ่องเต้งานเยอะ เกรงว่าหากอยากเจอเขาก็คงไม่มีเวลา

ตอนกลางคืนเลิกงานกลับบ้าน เขาก็จมปรักอยู่ในอารมณ์เศร้าโศกของการพรากจากกัน

ฮูหยินหลี่เห็นสภาพเขาเหมือนคนอกหัก ถามเขาว่าเป็นอะไร เขาเก็บงำไว้เป็นเวลานานในที่สุดก็โพล่งออกมาอย่างโศกเศร้า พูดกับฮูหยินทั้งน้ำตาว่า “ข้าพรากจากคนที่รักแล้ว และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก ฮูหยินเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ไหม?”

“ข้าเข้าใจชีวิตของเจ้า” ฮูหยินโกรธจัด เล็บมือข่วนทั้งใบหน้าและคอเหมือนอย่างฝนพรำ

แม่ทัพหลี่ไม่หลบไม่หลีก ปล่อยให้นางลงมือตามอำเภอใจ ในใจทั้งเศร้าและสงบ เจ้าลงมือเลย ข้ามียา

วันที่สอง มีคนคนหนึ่งมาบอกว่า ขอให้เขาสองสามีภรรยาไปที่จวนอ๋องฉู่

แม่ทัพหลี่ฟังแล้วก็ตื่นเต้นอย่างมาก จวนอ๋องฉู่เป็นสถานที่อะไร? นั่นเป็นจวนที่อยู่เดิมของฮ่องเต้ก่อนจะขึ้นครองราชย์นะ

“ไม่รู้ว่าท่านคือ....” แม่ทัพหลี่ดูเขาก็ไม่เหมือนเป็นขันที น่าจะไม่ใช่คนของฮ่องเต้ ยิ่งไม่ใช่ใต้เท้าสวี

“ข้าคือขุนนางของจวนอ๋องฉี ท่านอ๋องขอเชิญท่านกับฮูหยินไปพบ”

“อ๋องฉี?” แม่ทัพหลี่เกิดความสงสัยขึ้นมา อ๋องฉีเชิญเขากับฮูหยินไปที่จวนอ๋องฉู่ แต่ไม่ใช่จวนอ๋องฉี และก็ไม่ใช่กรมการพระนคร

“ใช่ คืนนี้ตอนหนึ่งทุ่ม เรียนเชิญแม่ทัพหลี่กับฮูหยิน....” ข้ารับใช้มองดูบาดแผลบนใบหน้าของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “บาดแผลของท่าน บางทีอาจจะเอาแป้งทาสักหน่อยก็ดีนะ”

“แมวข่วน ไม่ใช่ฝีมือภรรยาของข้า” แม่ทัพหลี่พูดอธิบาย

ค่ำคืนนี้ ท่านชายสี่ เหลิ่งจิ้งเหยียน หงเย่และอ๋องชินอีกหลายคนก็ถูกเชิญมาที่จวนอ๋องฉู่