บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1839

ทุกคนต่างเข้าใจ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง

อ๋องฉีมองแม่ทัพหลี่อย่างยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้จะเลื่อนขั้นให้เจ้าเป็นผู้ช่วยของใต้เท้ากู้ ยังไม่ขอบพระทัย?”

แม่ทัพหลี่คุกเข่าลงเสียงดัง พร้อมพูดขึ้นทั้งน้ำตา น้ำเสียงตื่นเต้นสั่นเทาว่า “กระหม่อมจะทำให้ดีที่สุด ปกป้องเมืองหลวง ปกป้องฮ่องเต้ อุทิศตัวเองทั้งหมด แม้ตายก็ไม่หวั่น”

แววตาหยู่เหวินเห้ากวาดมองดูใบหน้าของทุกคน ดูคนอื่น แล้วก็ดูพวกเจ้า? ทำอะไรมากหน่อยก็รู้สึกขุ่นเคือง

ทุกคนก้มหน้าก้มตา ทำเป็นมองไม่เห็น

หยู่เหวินเห้าค่อยยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ลุกขึ้นมาเถอะ ตั้งใจทำงานให้ดี อย่าทำให้ข้าผิดหวัง”

“ไม่แน่นอน เลือดไหลได้ หัวแตกได้ แต่จะไม่ทำให้ฮ่องเต้ผิดหวังเด็ดขาด” เสียงของแม่ทัพหลี่ดังก้องฟังชัด

หยู่เหวินเห้ามองดูพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาจึงต่างก็ลุกขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน ยกมือประสานอย่างยิ้มแย้ม พร้อมพูดกับแม่ทัพหลี่ว่า “ยินดีด้วย ยินดีด้วย”

แม่ทัพหลี่รู้สึกเหมือนฝันไป หากไม่กลัวเสียมารยาท ขายหน้าต่อหน้าฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้คิดว่าเขาไม่น่าเชื่อถือ เขาอดไม่ได้ที่อยากจะหยิกขาของตนเอง ดูว่ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า

แต่ต่อให้กำลังฝัน แล้วได้เจอฮ่องเต้ในฝัน ก็จะเสียมารยาทไม่ได้

หยู่เหวินเห้าประทานสุราให้กับเขา เขาก็ไม่กล้าดื่มเยอะ กลัวเมาแล้วกระทำความเสื่อมเสีย

ก่อนที่จะกลับ หยู่เหวินเห้ายังตามฮูหยินหลี่มาคุย ฮูหยินหลี่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยร่างกายแข็งทื่อ ฟันสั่นเทากระทบกัน

“ฮูหยิน ได้ยินว่าในจวนมีแมว เล็บแมวคมมาก มักจะทำให้ใบหน้าของแม่ทัพหลี่ได้รับบาดเจ็บ ต่อไปเขาจะต้องดูแลคนเป็นจำนวนมาก หากบนใบหน้ามักมีรอยข่วนของแมว จะทำให้เสื่อมเสียความน่านับถือ เจ้ากลับไปซื้อกรรไกร ตัดเล็บแมวเสีย จะข่วนก็ได้ แต่อย่าข่วนจนได้รับบาดเจ็บ หรือข่วนตรงที่มองไม่เห็นพวกนั้น เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

ฮูหยินหลี่พยายามควบคุมฟันที่สั่นเทา ไม่กล้าแม้แต่ขยิบตา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าน้อย....ข้าน้อยจะรีบกลับไปซื้อกรรไกร ข้าน้อยขอรับประกัน ต่อไปแมวจะไม่ทักทายใบหน้าของเขาอีกเด็ดขาด”