บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1840

หงเย่เริ่มจัดกองเฉพาะกิจ คนที่ดื่มเหล้าในจวนอ๋องฉู่วันนั้น ล้วนจะต้องช่วยเหลือแน่นอน เสนอแนะนำคนที่เหมาะสม

ตอนนี้หงเย่อาศัยอยู่ในจวนเดียวกับเหลิ่งจิ้งเหยียน อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน จึงต้องช่วยเหลืออย่างมากที่สุด

ทุกคนต่างทำงานยุ่งขึ้นมา

หยู่เหวินเห้ากระซิบหยวนชิงหลิงหลายครั้งแล้ว ใช่นางถามพวกลูกๆว่าคะแนนสอบเข้ามหาวิทยาลัยสอบได้เท่าไหร่

ก่อนหน้านี้เจ้าหยวนเคยบอกเขา หลังจากสอบแล้วประมาณครึ่งเดือนผลคะแนนถึงจะออก ตอนนี้เมื่อนับวันเวลาแล้ว ก็น่าจะถึงแล้ว

แต่เจ้าหยวนก็ไม่ยอมถาม ทำให้เขาหดหู่อย่างมาก

หากเขาสามารถสื่อสารข้ามเวลาได้ ก็ไม่ต้องขอร้องเจ้าหยวนแล้ว

หยวนชิงหลิงมองดูท่าทีกระวนกระวายใจของเขา จึงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “ถามแล้ว ผลสอบยังไม่ออก น่าจะประมาณพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ ข้าจำไม่ได้แล้ว"

“ผลยังไม่ออกหรือ? นี่ก็ผ่านไปนานมากแล้วนะ” หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าผ่านไปตั้งหนึ่งเดือนแล้ว รอผลคะแนนสอบอยู่อย่างกระวนกระวาย ช่างทรมานยิ่งนัก พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เจ้าถามแล้วกลับจำไม่ได้? นี่เรื่องสำคัญขนาดไหน”

“สำคัญหรือ?” หยวนชิงหลิงมองดูเขาอย่างขับแคบพร้อมพูดขึ้นว่า “ยังจำได้หลังจากสอบในวังครั้งสุดท้าย เจ้ากลับไม่เลือกจอหงวน บอกว่าได้จอหงวนหรือไม่ได้จอหงวนก็ไม่สำคัญ”

“นั่นไม่เหมือนกัน ข้าต้องตรวจสอบพวกเขาก่อน ยังไงเมื่อเป็นจอหงวน จะต้องมอบหมายงานสำคัญให้ทำ หากอุปนิสัยไม่ดี หากได้เป็นขุนนางใหญ่ก็จะเป็นอันตราย อีกอย่างข้าก็แค่เคยลองแค่ครั้งนี้ เพราะมีเหตุผลด้วย”

เขาไม่ยอมเลือกจอหงวน เพราะพบเหตุการณ์ผิดปกติ

บนตัวของคนคนนั้นมีกลิ่นคาวเลือดอย่างรุนแรง หลังจากที่เขาเริ่มมีความสามารถนิดหน่อย เพิ่มความเฉียบคมในการต่อสู้ของเขาไปถึงสูงสุด รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาดูชั่วร้าย

สุดท้ายเมื่อสืบสวน ขอบเพราะว่าเขามีคดีฆ่าคน ตอนที่มาเมืองหลวงได้ไปเที่ยวหอนางโลม แล้วก็ไม่มีเงินจ่าย จึงหลอกผู้หญิงคนนั้นส่งเขาออกนอกเมือง บอกว่าหลังจากส่งออกไปแล้วจะให้เงินนางเป็นสามเท่า สุดท้ายเมื่อส่งออกไปถึงนอกเมืองแล้วก็ฆ่าผู้หญิงคนนั้นแล้วก็หนีไป

เดิมคิดว่าตอนที่ไปเที่ยวหอนางโลมได้ปกปิดสถานะไว้ ตอนที่ฆ่าคนก็ไม่มีใครรู้ คิดว่าปราศจากร่องรอยหลักฐาน แต่สวรรค์มีความยุติธรรม มีคนตัดไม้เห็นเขา

“อยากกลับไปดูผลสอบกับพวกเขาจริงๆ” หยู่เหวินเห้าถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาไปท่องเที่ยวหลังเรียนจบน่าจะกลับมาแล้วมั้ง? ไม่รู้ว่าจะเป็นกังวล รอคอยผลสอบอยู่อย่างไม่เป็นสุขหรือเปล่า?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “พวกเขาไม่เป็นกังวล สุขสบายดี”

หยวนชิงหลิงก็อยากกลับไปดูผลสอบพร้อมกับพวกเขา แต่เคยคุยกับพวกเขาแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก ตั้งใจกลับไปจะเป็นการกดดันพวกเขา