บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 184

หยู่เหวินหลิงพูดขึ้น: “ข้ารู้ กับคนอื่นข้าก็ไม่กล้าพูดหรอก แต่สำหรับพี่สะใภ้ข้าเชื่อได้”

หยวนชิงหลิงหัวเราะทันที เด็กคนนี้ใสซื่อจริงๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนที่จริงก็ไม่ได้สนิทกันนาน เชื่อคนง่ายแบบนี้ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

แต่ว่า ก็รู้สึกตื้นตันกับความง่ายๆ ของเด็กสาวคนหนึ่ง

การเข้าหากันของคนเรา ควรจะเข้าง่ายๆ หน่อย เพียงแต่เพราะเกิดมาในวัง ความง่ายอาจจะถึงแก่ชีวิตได้

“พี่สะใภ้ ท่านแม่ไม่ชอบท่านมาก วันหลังข้าจะช่วยพูดให้ท่านนะ” หยู่เหวินหลิงพูด

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วส่ายหน้า: “ไม่ต้องหรอก สิ่งที่นางมองข้านั้น เวลาอันสั้นไม่สามารถเปลี่ยนได้หรอก บางทีอาจจะไม่เปลี่ยนตลอดชีวิตเลยก็ได้”

“ทำไมล่ะ?” หยู่เหวินหลิงถามด้วยความสงสัย

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้น : “ตั้งแต่แรกแล้วท่านแม่ก็ไม่ชอบลูกสะใภ้อยู่แล้ว เพราะเรารักในผู้ชายคนเดียวกัน”

หยู่เหวินหลิงเอามือมาปิดปากพลางหัวเราะ “งั้นท่านเองก็ไม่ชอบท่านแม่หรือ?”

ใช่ไง จะว่าอะไรแค่ไม่ชอบ?ที่จริงรังเกียจด้วยซ้ำ

“จะไม่ชอบได้ไง? ข้าแทบอยากจะให้นางชอบข้าจะตาย”

หยู่เหวินหลิงดูไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มาก พลางจูงมือนางออกมาเดินตรงกลาง เห็นใครก็พยายามพูดแนะนำให้หยวนชิงหลิงฟัง คนนี้เป็นลูกรักของใคร คนนี้เป็นของใคร และคนนี้เป็นลูกสาวตระกูลไหน

หยวนชิงหลิงตกใจกับความสามารถในการจำของนาง ถ้าดูแล้วนางอยู่แต่ในวัง ไม่ค่อยได้ออกไปรู้จักใคร ทำไมถึงจำได้ละเอียดขนาดนี้?

“หย่งอี้” หยวนชิงหลิงอยู่ดีๆ ก็ร้องตะโกนขึ้น พลันพาหยวนชิงหลิงเดินเข้าไปหาสาวน้อยที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวสีฟ้าลายดอกไม้

สาวน้อยมีใบหน้ากลมๆ ดวงตากลมโต คิ้วเข้ม พร้อมกับเกล้าผม ดูแล้วน่ารักมาก

นางมองเห็นหยู่เหวินหลิง พลันจับมือนางไว้ทันที แล้วยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีขาวเกือบทุกซี่ และสว่างมากด้วย

คนบางคนมีรูปลักษณ์ที่ดูแล้วก็รู้สึกชอบมากเป็นพิเศษ

หยวนชิงหลิงชอบนางมาก

“หย่งอี้ ท่านนี้คือพี่สะใภ้ข้า พระชายาฉู่!” หยู่เหวินหลิงแนะนำ

“คารวะพระชายา!” สาวน้อยที่ชื่อหย่งอี้รีบคำนับทันที

หยวนชิงหลิงจึงพูดขึ้น : “ไม่ต้องมาพิธี องค์หญิง ท่านนี้คือ?”

“หยวนหย่งอี้ หลานสาวของแม่ทัพหยวน เป็นเพื่อนคนสนิทของข้า” หยู่เหวินหลิงหัวเราะ

“สวัสดีแม่นางหยวน!”

“พระชายา สามารถมาเจอท่านได้ ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก” หยวนหย่งอี้ใช้สายตามองนางด้วยความเคารพ

“ตื่นเต้นหรือ?” หยวนชิงหลิงยังไม่ทันเข้าใจ

หน้าเล็กของหยวนหย่งอี้แดงขึ้น สายตาเป็นประกาย และดูมีความเขินเล็กน้อย: “ใช่ เสด็จย่าบอกว่าท่านเป็นโพธิสัตว์มาเกิด วันที่เกิดเรื่องขึ้นที่ด้านนอกประตูเมือง ท่านช่วยคนไว้ตั้งมากมาย ประชาชนต่างพูดชื่นชมท่าน”

“จริงหรือ?” หยวนชิงหลิงตกใจ ทำไมนางถึงไม่รู้เรื่อง?

เรื่องโพธิสัตว์มาเกิดนั้น ช่างมันเถอะ

“จริงๆ นะ เสด็จย่าข้าอยากเจอท่านมาก ข้าสามารถพาท่านไปคารวะนางได้หรือไม่” หยวนหย่งอี้บิดมือเบาๆ แล้วมองหยวนชิงหลิงอย่างรอคอย

“ได้อยู่แล้ว!” หยวนชิงหลิงหัวเราะ นางก็ไม่มีเพื่อนมาเยี่ยมเยือนเลย

“จริงหรือ?” หยวนหย่งอี้ตื่นเต้นมาก จนหน้าแดงขึ้นๆ

หยู่เหวินหลิงกลับยืนเหงาอยู่ด้านข้าง จึงทำได้แค่พูดแทรกขึ้น “แล้วเสด็จย่าของเจ้าไม่ได้มาร่วมงานด้วยหรือ?”

“ไม่ได้มา ข้ามากับท่านแม่ แม่ข้าก็ชอบพระชายา......ไม่ ไม่ใช่ชอบ ต้องเป็นนับถือ” หยวนหย่งอี้หันไปมองแม่ของนาง แต่หาไม่เจอ แล้วพลันพูดออกมาอย่างร่าเริง: “ถ้าหากว่าท่านแม่เจอท่านก็คงตื่นเต้นมาเหมือนกัน”