บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1845

จิ่งเทียนพูดขึ้นอย่างขบคิดว่า “หมู่บ้านนี้แปลกประหลาดมาก”

หนิงหงเจาขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ เมื่อกี้ตลอดทางที่เดินมา อย่างน้อยปรากฏให้เห็นผู้หญิงกว่า 30 คน หนึ่งในนั้นมีหญิงตั้งครรภ์เจ็ดแปดคน นอกนั้นทั้งหมดเป็นหญิงสูงวัยอายุสี่ห้าปี เด็กที่มาหาพวกเราพวกนั้นก็ล้วนเป็นเด็กผู้ชาย ไม่มีเด็กผู้หญิงสักคน” ต่อให้ชายวัยหนุ่มล่าสัตว์อยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ในหมู่บ้านก็ไม่ควรที่จะไม่มีผู้ชายอยู่สักคนเลย มีเพียงหญิงตั้งครรภ์กับคนแก่เด็กเล็ก

ได้ยินเช่นนี้แล้ว มู่โถวตบหัวตัวเอง พูดขึ้นอย่างหวาดผวาว่า “หรือว่าพวกนางเป็นปีศาจ กินผู้ชายเป็นอาหาร คลอดได้แต่เพียงผู้ชาย”

“พู” เหลิ่งหมิงหยู่ที่หอบดาบฟังอยู่อย่างเงียบๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา คาดหวังที่จะได้ฟังอะไรจริงจังจากมู่โถวไม่ได้จริงๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามีสติหน่อย บอลโลกนี้ไม่มีปีศาจ”

“ตอนนี้รู้แล้ว” มู่โถวถูกคุณชายของตนเองเขกหัว เอามือกุมหัวแล้วไปคุกเข่าอยู่ตรงมุมกำแพง

เหลิ่งหมิงหยู่ดูท่าทางผิดหวังของเขา ทั้งโกรธทั้งน่าขำ แต่ก็ดึงเกาลัดแท้ออกจากถุงขนมแล้วยื่นให้

มู่โถวรับมาอย่างดีใจ เดินทางมาตั้งหลายวัน ขนมของเขาทานหมดแต่แรกแล้ว บนตัวเหลือเพียงอาหารแห้ง คุณชายเหลิ่งเป็นคนดีจริงๆ ไม่เสียแรงที่เป็นน้องชายของเจ้าหญิงเจ๋อหลาน

เด็กผู้ใหญ่ทั้งสามคงยังคงคิดวิเคราะห์ต่อ

“พวกนางบอกว่าคืนนี้มีเรื่องน่ายินดี แต่ก็ไม่เห็นพวกเขาแตกแต่งบ้านและจุดเทียนเลย” เมื่อกี้ก่อนที่ป้าหลิวจะจากไป ก็พูดว่าคืนนี้ในหมู่บ้านมีเรื่องน่ายินดี อาจจะดูแลได้ไม่ดีพอ ขอให้พวกเขาอย่าถือสา

ในเมื่อในหมู่บ้านไม่มีผู้ชาย งั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นงานแต่งงาน และหญิงตั้งครรภ์ในหมู่บ้านพวกนั้น ท้องก็โตมากแล้ว เรื่องน่ายินดีคงไม่ใช่เป็นการคลอดลูกมั้ง? เจ๋อหลานรู้สึกค่อนข้างไม่เป็นสุข มักรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ก็พูดไม่ออก

“พวกนางมีอัธยาศัยที่ดี เด็กน้อยก็ไม่กลัวคนแปลกหน้าเลยสักนิด น่าแปลก” จิ่งเทียนพูดขึ้น

หนิงหงเจาพูดเสริมว่า “ไม่เพียงไม่กลัวคนแปลกหน้า ยังมีความกล้าอยากที่จะจับดาบของหมิงหยู่กับมู่โถว”

“ถ้าไม่ใช่เพราะในหมู่บ้านนี้มีคนดีถือดาบและชอบเด็กมาบ่อย ก็เป็นเพราะผู้ใหญ่ตั้งใจสอน” เจ๋อหลานพูดสรุป ยังไงคนที่ชอบคนเล่นกับคนอย่างมู่โถวไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก แต่มาหลอกล่อน้องชายของนางที่ตัวสูงนั้นไม่ใช่เรื่องปกติ