บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1847

พวกเขาพลิกตัวลุกขึ้นมา เอาหัวแนบชิดประตูแล้วฟังความเคลื่อนไหวด้านนอก

ผ่านไปสักพัก ก็ได้ยินป้าหลิวพาคนจากไป เหลือไว้เพียงผู้หญิงสองคนเฝ้าไว้ เหลิ่งหมิงหยู่ใช้เท้ากระทืบประตูที่ล็อกไว้

ผู้หญิงสองคนที่เฝ้าประตูยังไม่ทันได้ร้องตกใจ ก็ถูกตีจนเป็นสลบไปแล้ว

ที่เหลือมีเพียงหลานชายป้าหลิวกับลูกสะใภ้รองที่นอนหลับสนิท พวกวัยรุ่นไม่ต้องลงแรงอะไรมากก็เอาดาบของตนเองกลับคืนมาได้แล้ว

อาศัยตอนที่ทุกคนกำลังมัดคนอยู่ทางนั้น เจ๋อหลานออกมาดูเศษยาบนพื้น

“เป็นยาเร่งคลอด”

“ถึงว่าทำไมป้าหลิวถึงมั่นใจว่าคืนนี้จะมีเรื่องน่ายินดี แสดงว่านับวันให้กับลูกสะใภ้ของตนเองไว้อย่างดีแล้ว จะเอายาไปกรอกให้กับหญิงตั้งครรภ์อีกคน” จิ่งเทียนมัดคนเสร็จ ก็ลุกขึ้นมาปัดมือ เดินมาด้านข้างเจ๋อหลาน พร้อมพูดขึ้นว่า “เพียงแต่ ทำไมจะต้องให้หญิงตั้งครรภ์คนนั้นก็คลอดในวันนี้? ถึงขั้นไม่เสียดายยาทั้งหมดที่ให้นางใช้เพียงคนเดียว ลูกสะใภ้ของตนเองไม่สำคัญกว่าหรือ?”

“อาจเป็นเพราะเห็นว่าลูกสะใภ้ของตนเองสำคัญ กลัวว่าลูกสะใภ้ของตนจากคลอดออกมาเป็นลูกสาว หากทั้งสองคนคลอดพร้อมกัน หากอีกฝ่ายเป็นผู้ชาย ก็สามารถแย้งมาได้เลย?” เจ๋อหลานพูดขึ้น แต่หากเป็นเช่นนี้ แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นล่ะ? จัดการยังไง? และหญิงตั้งครรภ์ที่คลอดได้ลูกสาว จะมีชะตาชีวิตอย่างไร?

เก็บความสงสัย พวกเขามุ่งหน้าไปยังกระท่อมของหญิงตั้งครรภ์โดยมีเป้าหมายที่ชัดเจน

มองจากไกลๆ ก็เห็นพวกผู้หญิงที่ค่อนข้างอายุมาก ที่เห็นตอนกลางวันพวกนั้น เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูบ้านหลังเล็กที่พวกหนิงหงเจาเห็น

และภายในห้อง เสียงร้องเจ็บปวดของหญิงสาวดังขึ้นเรื่อยๆ ฟังจนทุกคนต่างไม่เป็นสุข ขนลุกไปหมด

ถึงว่าตอนบ่ายตอนที่พวกเขาออกไปก็ไม่เห็นป้าหลิวกับลูกสะใภ้คนโต ที่แท้ก็มาเตรียมคลอดอยู่ทางนี้นี่เอง

ได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่าไม่รู้จะคลอดถึงเมื่อไหร่ เจ๋อหลานหันไปพูดกับทุกคนว่า “การคลอดลูกต้องใช้เวลานาน พวกเรารอก่อน”

เรื่องเกี่ยวกับการคลอดลูก พวกเขาที่เป็นผู้ชายก็ช่วยอะไรไม่ได้