บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1848

ป้าหลิวค่อยๆร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เหมือนเมื่อกี้ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วหยุดไปสักพัก

ใจของทุกคนตื่นเต้นขึ้นมา แต่เมื่อฟังดูดีดีแล้ว ก็สามารถฟังออกว่าขาดเสียงของหญิงตั้งครรภ์อีกคนไป

เจ๋อหลานไม่วางใจ จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไปดูกัน”

พวกเขาเข้ามาใกล้กระท่อม ตีผู้หญิงที่เฝ้าอยู่ด้านหลังกระท่อมสลบ มองผ่านหน้าต่างเล็ก แล้วก็เห็นสภาพย่ำแย่ภายในห้องทั้งหมด

มีเตียงสองเตียง มีหญิงตั้งครรภ์สองคน คนหนึ่งกำลังพยายามคลอดพร้อมเหงื่อไหลท่วมกาย ส่วนอีกคนหนึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ตรงกลางอกมีกรรไกรปักอยู่ จนขาดใจไปแล้ว

ผู้หญิงที่รับผิดชอบทำคลอดกำลังยืนอยู่ตรงหน้าหญิงตั้งครรภ์ที่ตายแล้วคนนั้น พร้อมขอความช่วยเหลือจากป้าหลิวว่า “พี่หลิว ไม่มีกรรไกรตัดสายสะดือแล้ว”

นางคิดไม่ถึงว่า หญิงตั้งครรภ์คนนี้จะใจกล้าแย่งกรรไกรตัดสายสะดือมาฆ่าตัวตาย

ป้าหลิวเดินมาตรงหน้าหญิงตั้งครรภ์ที่ตายแล้วยังโกรธโมโห แกะมือหญิงตั้งครรภ์ที่ถือกรรไกรไว้แน่น ดึงกรรไกรออกมาจากหน้าอกของนางด้วยสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ยื่นให้กับหมอทำคลอด พร้อมพูดขึ้นว่า “นางแย่งไปแล้ว เจ้าก็เอากลับมาไม่ได้แล้วหรือ?”

“อ่อ...” หมอทำคลอดตอบรับ ไม่กล้าหันไปมองหน้าหญิงตั้งครรภ์ที่ตายแล้วคนนั้น มือที่สั่นเทาตัดสายสะดือขาด แล้วก็อุ้มทารกผิวเหี่ยวขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นอย่างผิดหวังว่า “พี่หลิว เป็นทารกผู้หญิง ไม่มีลมหายใจแล้วด้วย”

ได้ยินเช่นนี้ ลูกสะใภ้คนโตของป้าหลิว ก็กระวนกระวายขึ้นมา คว้ามือจับแขนป้าหลิวไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ ทำไงดี นางคลอดเป็นลูกผู้หญิง”

“ไม่เป็นไร เจ้าจะต้องคลอดได้ผู้ชาย รีบคลอด แม่จะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้า” ป้าหลิวพูดปลอบ แล้วก็หันไปพูดกับหมอทำคลอดด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “เอาไปฟังด้านนอกเลย”

“ได้”

หมอทำคลอดฉีดผ้ามาจากหญิงตั้งครรภ์ที่ตายแล้ว มาห่อทารกหญิงไว้ อุ้มขึ้นมาแล้วก็ผลักประตูกระท่อมออกไป

เพิ่งเดินมาถึงในป่าทึบมืด ด้านหลังหมอทำคลอดก็รู้สึกเจ็บ สายตามืดแล้วก็หมดสติไป

เหลิ่งหมิงหยู่แย่งทารกมา เป็นก้อนผ้าที่เบามาก เมื่อเปิดดู ทารกหญิงหลับตาสนิท ผอมเหมือนยังหนูน้อยตัวหนึ่ง ทั้งๆที่ยังมีความอบอุ่น แต่หมอทำคลอดกลับพูดว่านางตายแล้ว