บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1850

ตอนกลางคืน

เหลิ่งหมิงหยู่นั่งอยู่หน้ากองไฟ มองดูเปลวไฟที่ริบหรี่อย่างเหม่อลอย

เจ๋อหลานนั่งลงด้านข้างเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “น้องชาย เหม่อลอยอะไรหรือ?”

“พี่สาว ข้ากำลังคิดว่า ทั้งๆที่ป้าหลิวคือลูกสาวเศรษฐีมั่งคั่งที่เลี่ยวป้าเทียนทำร้าย ในทางกลับกัน ช่วยเลี่ยวป้าเทียนทำความชั่ว คลอดลูกชายให้เขาสองคนกับเลี่ยวหงจวง และข่มเหงผู้หญิงอ่อนแอที่อยู่ในสถานการณ์ที่น่าสงสารเหมือนตัวเองทำไม?” เหลิ่งหมิงหยู่ไม่เข้าใจ

เจ๋อหลานลูบหัวของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว เราแค่ต้องรู้เพียงว่า ทำความชั่ว จะต้องได้รับกรรมจากสวรรค์ก็พอแล้ว”

“อืม”

สองพี่น้องนั่งอยู่สักพัก เหลิ่งหมิงหยู่กิดดาบ เอนพิงต้นไม้ด้านข้างนางแล้วก็นอนหลับไป

จิ่งเทียนเขี่ยกองไฟ แล้วเอาเสื้อคลุมมาให้เจ๋อหลาน พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ให้น้องชายของเจ้าเข้าไปนอนข้างในหรือ?”

เจ๋อหลานส่ายหัว พร้อมกระซิบข้างหูของเพราะว่า “ข้าจะกลับไปแล้ว”

“เร็วขนาดนี้เลยหรือ?” จิ่งเทียนถามขึ้นอย่างตกใจ

เจ๋อหลานพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ชายสี่กับพี่ชายห้าของข้ากลับมาแล้ว ข้าอยากไปเจอพวกเขา”

“งั้นพวกเรา...” จะได้เจอกันอีกไหม? จิ่งเทียนลังเลไม่พูดออกมา รู้แต่แรกแล้วว่าเจ๋อหลานจะต้องมีวันกลับไป แต่ไม่คิดว่าจะมาถึงเร็วขนาดนี้

ไม่รู้ว่าจากกันครั้งนี้ ก่อนที่เขาจะเสียชีวิตเพราะหนอนน้ำแข็ง ยังจะสามารถได้เจอเจ๋อหลานอีกสักครั้งไหม

เจ๋อหลานจับมือของเขาไว้ พร้อมพูดให้กำลังใจว่า “จะต้องได้เจอกันอีกแน่”

นัยน์ตาของนางเป็นประกายดั่งดวงดาว ความร้อนจากฝ่ามือของนาง ส่งไปถึงก้นบึ้งของหัวใจเขา ชะล้างความมืดมิดอันเย็นยะเยือกในทันที เมล็ดพืชที่มีชื่อเรียกว่าความหวังก่อเกิดขึ้น

“ได้ แล้วเจอกัน” จิ่งเทียนยิ้มพูด

เจ๋อหลานปล่อยมือเขาอย่างยิ้มแย้ม แล้วก็เรียกน้องฟีนิกซ์มา

เดินทางกลับ

กลับมาถึงเมืองโร่ตู พี่ชายก็มาถึงแล้ว ดูเหมือนจะรู้ว่านางไปทลายกองโจรกับจิ่งเทียน เดิมคิดอยากที่จะตำหนิ แต่เห็นสีหน้านางดีใจมีความสุข จึงแล้วไป

ทังหยวนพูดว่า “เรากลับเมืองหลวงกันเถอะ โค้กกับเซเว่นอัพ สอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้ว เรากลับไปฉลองกัน”