บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1877

การปรับปรุงวังบูรพานั้น อันที่จริงก็ไม่ใช่โครงการใหญ่โตอะไรนัก แค่สร้างสวนแห่งหนึ่ง ขุดสระว่ายน้ำ สร้างหอคอยสูงหลังหนึ่ง ที่เหลือก็แค่ซ่อมแซมส่วนอื่น ๆ เล็กน้อย

แต่พอเซียวเหยากงได้ฟังคำพูดของอู๋ซ่างหวง ที่พูดถึงความอลังการของสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ เขากลับไม่รู้ว่าทำไม ความรู้สึกแห่งความฮึกเหิมรุ่งโรจน์นั้น ถึงได้ฟังดูน่าเศร้าขนาดนี้ก็ไม่รู้

มันเหมือนกับว่า การสร้างสวนด้วยเงินในคลังหลวง เป็นความปรารถนาอันสูงสุดในชีวิตของพวกเขาก็ไม่ปาน

แต่ในเมื่อสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นที่ยอมรับว่าเป็นสิ่งแสดงความสมบูรณ์พูนสุขของเป่ยถัง จึงต้องซ่อมแซมให้ดีจริง ๆ

เซียวเหยากงมีเงิน ดังนั้นเขาจึงพอจะช่วยสมทบในบางส่วนเองได้ เช่นพวกกระเบื้องเคลือบ หินอ่อนสีขาว ไม้การบูร พวกวัสดุล้ำค่าทั้งหลายต่างถูกนำออกมาให้ใช้ รอแค่การเสริมสร้างวังบูรพาให้อยู่ในสภาพที่สวยสดงดงามเท่านั้นแล้ว

หยวนชิงหลิงพาลูก ๆ กลับไปแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เข้ามาดูเป็นบ้างครั้งคราว ได้เห็นสามยักษ์ใหญ่นั่งจับเจ่าเฝ้ามองดูอยู่ที่นี่ตลอดทั้งวัน ชี้นิ้วสั่งการใหญ่โต บ้างก็สั่งให้ช่างทำแบบนี้ เดี๋ยวก็สั่งให้แก้ตรงนั้นแบบนี้กระทั่งแบบร่างพิมพ์เขียวก็ยังถูกเปลี่ยนแก้ไปหลายฉบับ หยู่เหวินเห้าก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่ควรมาที่นี่

ตอนที่เขาคิดจะไป ก็ถูกอู๋ซ่างหวงหยุดไว้ แล้วถามเขาว่าคิดอย่างไรกับภาพแบบแปลนฉบับใหม่

หยู่เหวินเห้าปรายตามองแวบหนึ่ง เกิดอาการพูดความเห็นแย้งไม่ออกไปชั่วขณะ

เพราะภาพวาดแบบแปลนนี้ มันไม่เหมือนกับภาพวาดที่แต่ก่อนเขาเคยได้เห็นมา

“ก็พอไหว” หยู่เหวินเห้าจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง “ดีมาก ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน”

“ที่กว่าตรงไหน?” อู๋ซ่างหวงถามอย่างตื่นเต้น

“เอ่อ...ก็มีของเพิ่มขึ้นมากมาย” ทั้งยังกระจัดกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วย ตำหนักหลักส่วนหน้าของวังบูรพากำหนดแล้วว่าจะทำเป็นห้องประชุม กำหนดชัดอย่างเป็นเรื่องเป็นราวด้วย ยังมีตำหนักหลังซึ่งมีพื้นที่ขนาดใหญ่เป็นส่วนที่จะใช้สร้างสวน ตอนนี้มีการใส่อาคารจำนวนมากเข้าไปในนั้นเต็มไปหมด

ที่สำคัญที่สุดคือ ยังมีหอคอยสูงอีกหลัง ซึ่งตั้งตระหง่านสะท้อนซึ่งกันและกันกับหอคอยในวัง หลังนั้น คำถามคือ ในวังจะสร้างหอสูงสองหลังไปเพื่ออะไรกัน?

สอยดาวรึ?

ปัญหาคือวังบูรพาไม่นับว่าใหญ่โตมากมาย แม้แต่สวนก็เอามาใช้ประโยชน์แล้ว หากวันหน้ารัชทายาทอยากไปเดินเล่น แค่จะหาสถานที่สักแห่งเพื่อชมนกชมไม้ ก็ยังหาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

อู๋ซ่างหวงมองเขาแล้วพูดว่า “เจ้าคิดว่าไม่ควรทำอะไรเสียมากมายขนาดนี้ใช่หรือไม่?”

“อืม...ก็ไม่เชิง แต่มันทำให้รู้สึกยากจะเข้าใจอยู่สักหน่อย ในเมื่อในสวนมีการขุดสระว่ายน้ำ แล้วทำไมยังต้องสร้างอาคารเหล่านี้ขึ้นมาด้วยล่ะ? ทั้งยังมีหอสูง...” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างระมัดระวังคำพูดเป็นที่สุด

หยู่เหวินเห้าก็ไม่สนใจแล้วเหมือนกัน ไม่ว่ารูปแบบของวังบูรพาจะออกมาเป็นอย่างไร ก็ถือได้ว่าเป็นความรักใคร่ใส่ใจของอู๋ซ่างหวง แต่ไหนแต่ไรมารัชทายาทก็เป็นเด็กที่กตัญญูมาก เขาคงยอมรับความรักใคร่เอ็นดูส่วนนี้ได้แน่

แต่อย่าพูดไป ปรากฏว่ารัชทายาทกลับชอบการออกแบบนี้มากจริง ๆ ทุกเช้าตื่นมา เปิดหน้าต่างแล้วมองออกไปไกล ๆ ก็จะเห็นทิวทัศน์ในวังที่อยู่ด้านล่างซึ่งไม่มีอะไรมาบดบัง

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนกลางคืนถ้านอนไม่หลับ ก็ยังสามารถปีนขึ้นไปบนยอดหอเพื่อดูดาวได้ เพลิดเพลินไปกับท้องฟ้ายามค่ำคืนอันเงียบสงบ จะมีความสุขขนาดไหนหนอ?

หลังจากที่หยู่เหวินหลี่เอ่ยปากบอกว่าชอบ สามยักษ์ใหญ่ก็กระตือรือร้นสุดขีด เร่งเร้าให้ช่างฝีมือก่อสร้างตามแบบแปลนอย่างรวดเร็ว ส่วนสระว่ายน้ำกับแท่นกระโดด วันหลังพวกเขาจะแวะมาเล่นกัน พวกเขาชอบการกระโดดน้ำมาก

จวนอ๋องซู่เต็มไปด้วยผู้คน ที่ว่างหลายแห่งล้วนสร้างบ้านสร้างเรือนขึ้นจนเต็มพื้นที่ สวนดอกไม้ก็ถูกใช้ประโยชน์ไปจนเกือบจะล้นออกมาแล้ว ถ้าจะทำสระว่ายน้ำกับแท่นกระโดด แน่นอนว่าก็เหลือแค่ที่วังบูรพาเท่านั้นแล้ว

ทำไมถึงชอบกระโดดน้ำน่ะหรือ? ก็เพราะสปิริตของกีฬาโอลิมปิกต้องถูกถ่ายทอดผ่านอดีตและปัจจุบัน นี่คือกีฬาที่ทุกคนชื่นชอบ

พวกเขาวางแผนไว้ว่า จะพัฒนาการกระโดดน้ำเพื่อผู้สูงอายุที่นี่

แต่เมื่อสระว่ายน้ำกับหอสูงเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว หยวนชิงหลิงก็กลับมาถึง พอได้ยินพวกเขาพูดว่าพวกเขาอยากเป็นนักกระโดดน้ำ ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา เพียงแค่เชิญพวกเขาออกไปอย่างสุภาพ แล้วค่อยออกพระราชโองการลงไป เนื้อความคือ หลังจากนี้ทุกครั้งที่พวกของอู๋ซ่างหวงมายังวังบูรพา สามารถไปที่ไหนก็ได้ทั้งหมด ยกเว้นแค่ที่แท่นกระโดดน้ำเท่านั้นที่ห้ามไป