บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1878

สามยักษ์ใหญ่รู้สึกสูญเสียคุณค่าในชีวิตอย่างหนัก เป็นอารมณ์สูญเสียที่เหมือนการทุ่มเททำอาหารเลิศรสมื้อใหญ่อย่างเหนื่อยยาก แต่กลับไม่ได้กินแม้แต่คำเดียวอย่างไรอย่างนั้น

แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้พวกเขาไม่กล้าขัดแย้งกับฮองเฮา แม่สาวน้อยคนนี้พอเปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาเมื่อไหร่ จะเหมือนกับพี่จูตี้ท่านย่าของนางมาก ชวนหวาดผวาน่าตกใจอย่างยิ่ง

ตอนนี้ขอแค่นางไม่บอกพี่จูตี้ก็พอแล้ว เพราะเมื่อไหร่ที่พี่จูตี้ด่าคน นางจะด่าอย่างไม่ไว้หน้าไร้ความปรานีสุดขีด จากนี้จะได้ไปหรือไม่ได้ไปก็ต้องไว้พูดกันใหม่แล้วล่ะ

แต่พอสิทธิของผู้คุมงานสร้างวังบูรพาถูกลิดรอนไป พวกเขาก็ดูมีท่าทางเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด วันเวลาในช่วงบั้นปลาย แม้ว่าจะมาอยู่รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ แต่เพราะหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาใช้ชีวิตที่ตรากตรำโชกโชนมาอย่างหนัก เรียกได้ว่าเกือบทุกอย่างที่ชีวิตคนเราต้องฝ่าฟัน พวกเขาล้วนเคยฝ่าฟันมันมาหมดแล้ว มาตอนนี้พวกเขาจึงไม่รู้ว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้อีกบ้าง

ถึงจะบอกว่าให้ช่วยเลี้ยงเด็ก ๆ แต่พวกเด็ก ๆ ต่างก็โตกันหมดแล้ว จะบอกให้ช่วยเด็ก ๆ วางแผนเรื่องแต่งงาน ว่ากันตามจริงมันก็เร็วไปหน่อยอีกนั่นล่ะ

ยังมีอีก อะไรคือช่วยเลี้ยงเด็กช่วยเรื่องจัดงานแต่ง? งานเหล่านี้ไม่ใช่หน้าที่ของชายชราอย่างพวกเขาหรอกนะ ฟังดูแล้วเหมือนงานของพวกแม่สามีอย่างไรอย่างนั้น

ช่างสูญเสียความน่าเกรงขามนัก

ในที่สุด พวกเขาก็ตัดสินใจไปอยู่หมู่ตึกเหมยของท่านหมิงสักระยะ เดินทางขึ้นเขาลงห้วย ชมนกชมไม้ กล่อมเกลาอารมณ์ของพวกเขาเสียหน่อย

ด้วยเหตุนี้เอง สามยักษ์ใหญ่จึงพาแม่นมสี่ออกเดินทางไปยังหมู่ตึกเหมย

ก่อนจะไป ก็ไม่ได้มีการบอกกล่าวทักทายใด ๆ กับท่านหมิงอีกด้วย แค่ขับรถม้าบุกตรงดิ่งไปหาถึงหน้าประตู

ท่านหมิงผู้ดำรงตำแหน่งไท่ซ่างหวง เคยชินกับการใช้ชีวิตอิสรเสรีไปแล้วเรียบร้อย เจ้าสิบก็ไปค่ายทหารแล้ว หมู่ตึกเหมยแห่งนี้จึงมีเพียงเขากับฮู่เฟยที่พาคนรับใช้มาด้วยกลุ่มหนึ่ง หลีกหนีจากความรุ่งเรืองคึกคัก จนสามารถคุ้นชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้ได้ เรื่องในวังบางครั้งก็จะมีคนมาบอกเขาว่าสถานการณ์มั่นคงดี ครอบครัวของเจ้าห้าก็มีความสุขดี เขาจึงไม่มีอะไรต้องกังวลใจแล้ว

การถอยออกมาใช้ชีวิตในป่าเขาเช่นนี้ แท้ที่จริงแล้วมีคนเพียงไม่กี่คนหรอกที่สามารถทนต่อความเงียบเหงาแบบนี้ได้ บางทีถ้าแค่ปีหรือสองปีก็ยังพอไหว แต่ถ้าผ่านไปนานเข้า ก็จะเกิดความรู้สึกคิดถึงโลกที่เจริญรุ่งเรือง

แต่ท่านหมิงกลับเพลิดเพลินกับมันมาก บางทีอาจเป็นเพราะเขาทำงานหนักในช่วงเวลากว่าครึ่งแรกของชีวิต ในใจจึงคิดอยากเกษียณมาโดยตลอด ดังนั้น เขาจึงรักใคร่หวงแหนช่วงเวลานี้มาก และยิ่งไม่ชอบให้ใครมารบกวนเป็นพิเศษด้วย