บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1881

ทำการค้าของทังหยวนที่อยู่ในเมืองหลวง ก็เริ่มจากขายหินอ่อนของหมู่ตึกเหมยก่อน

การเปิดเหมืองไม่ง่าย ขั้นตอนที่เกี่ยวข้องในส่วนนี้ค่อนข้างยุ่งยาก แต่โชคดีที่เหมืองแร่เป็นการครอบครองของเอกชน คนที่อยู่ในการครอบครองก็ยังเป็นไท่ซ่างหวง ดังนั้น ขั้นตอนที่ยุ่งยากจึงง่ายขึ้น ไม่ช้าก็เอามาได้แล้ว

ทังหยวนรู้ว่าตัวเองได้เปรียบในเรื่องความสะดวกสบายจากฐานะตัวตน แต่ทำการค้าบางครั้งก็เป็นเช่นนี้ ต้องใช้ประโยชน์จากทรัพยากรทั้งหมดที่มีอยู่ เขามีแต่ไม่ใช้งั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่ยึดมั่นในคุณธรรมขนาดนั้น

คนทำการค้า หาเงินนี่นา ไม่น่าอาย

การซ่อมแซมตำหนักบูรพา ก็ต้องซื้อหินอ่อน อย่างน้อยที่สุด สิงโตหินสองตัวตรงทางเข้าตำหนักก็จำเป็นต้องแกะสลักใหม่

สำหรับวัสดุหินด้านใน ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นก็ไม่ต้องใช้ของหมู่ตึกเหมย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามทังหยวนก็บดวัสดุหินของหมู่ตึกเหมยที่ใช้ทำสิงโตหินหน้าประตูได้แล้ว

หลังจากข่าวแพร่กระจายออกไป หินอ่อนนี้ยังไม่เปิดออกมา ก็มีร้านวัสดุหินทยอยสั่งจองกันแล้ว

ธุรกิจเหมืองแร่ มีให้ทำได้ปีสองปี แต่วิสัยทัศน์ของทังหยวนไม่สั้นเพียงเท่านี้แน่ ในเมื่อกำหนดเป็นทางการแล้วว่าก้าวแรกจะเป็นการทำการค้าวัสดุหิน จื๋อลี่ทางนั้นก็สามารถพัฒนาได้อีก

วันนี้เขาจึงพาสวีอีและหมาป่าหิมะไปยังจื๋อลี่ ไปสำรวจบนภูเขาละแวกใกล้เคียง

สวีอีควบม้าตามเขาไปตลอดทาง ในใจก็นึกกังขาแล้ว เขาเป็นองครักษ์รักษาพระองค์ของฮ่องเต้ จำเป็นต้องอยู่ข้างกายของฮ่องเต้ตลอดเวลา ควรจะต้องคัดเลือกคนสนิทข้างกายสักสองสามคนให้พวกเขาแล้วหรือไม่?

ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ที่เมืองชายแดนมาโดยตลอด ข้างกายก็มีคน เพียงแค่ไม่ได้ตามกลับเมืองหลวงเท่านั้น

แต่ว่า ติดตามองค์ชายรองออกมาทำงานต่างเมือง ก็น่าจะไม่ลำบาก องค์ชายน้อยนี่นา อ้างเหตุผลทำการค้า ออกมาเที่ยวเล่นนอกชานเมือง เขาก็จะได้ออกมากินดื่มเที่ยวเล่นสักสองสามวันด้วยพอดี กินให้อ้วนกลับไปสักรอบหนึ่ง ให้อะซี่ประหลาดใจ

คาดเดาด้วยความหวังที่งดงามเช่นนี้ สวีอีก็รู้สึกว่าควบม้าเป็นอิสระมาก

แต่เมื่อถึงจื๋อลี่ สภาพจิตใจของสวีอีก็พังทลายลงแล้ว

องค์ชายรองไม่ได้ไปเดินเล่นกินอาหารเที่ยวชมแสงสี เขาไปขึ้นภูเขา โอ๊ย น่าสงสารเขาที่เป็นตาเฒ่าผู้นี้ ติดตามฮ่องเต้ใช้ชีวิตสุขสบายมานานขนาดนั้น ยังจะทนกับความทรมานเช่นนี้ได้อีกที่ไหนล่ะ?