บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1881

ทำการค้าของทังหยวนที่อยู่ในเมืองหลวง ก็เริ่มจากขายหินอ่อนของหมู่ตึกเหมยก่อน

การเปิดเหมืองไม่ง่าย ขั้นตอนที่เกี่ยวข้องในส่วนนี้ค่อนข้างยุ่งยาก แต่โชคดีที่เหมืองแร่เป็นการครอบครองของเอกชน คนที่อยู่ในการครอบครองก็ยังเป็นไท่ซ่างหวง ดังนั้น ขั้นตอนที่ยุ่งยากจึงง่ายขึ้น ไม่ช้าก็เอามาได้แล้ว

ทังหยวนรู้ว่าตัวเองได้เปรียบในเรื่องความสะดวกสบายจากฐานะตัวตน แต่ทำการค้าบางครั้งก็เป็นเช่นนี้ ต้องใช้ประโยชน์จากทรัพยากรทั้งหมดที่มีอยู่ เขามีแต่ไม่ใช้งั้นหรือ? เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนที่ยึดมั่นในคุณธรรมขนาดนั้น

คนทำการค้า หาเงินนี่นา ไม่น่าอาย

การซ่อมแซมตำหนักบูรพา ก็ต้องซื้อหินอ่อน อย่างน้อยที่สุด สิงโตหินสองตัวตรงทางเข้าตำหนักก็จำเป็นต้องแกะสลักใหม่

สำหรับวัสดุหินด้านใน ได้กำหนดไว้ล่วงหน้าแล้ว ดังนั้นก็ไม่ต้องใช้ของหมู่ตึกเหมย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามทังหยวนก็บดวัสดุหินของหมู่ตึกเหมยที่ใช้ทำสิงโตหินหน้าประตูได้แล้ว

หลังจากข่าวแพร่กระจายออกไป หินอ่อนนี้ยังไม่เปิดออกมา ก็มีร้านวัสดุหินทยอยสั่งจองกันแล้ว

ธุรกิจเหมืองแร่ มีให้ทำได้ปีสองปี แต่วิสัยทัศน์ของทังหยวนไม่สั้นเพียงเท่านี้แน่ ในเมื่อกำหนดเป็นทางการแล้วว่าก้าวแรกจะเป็นการทำการค้าวัสดุหิน จื๋อลี่ทางนั้นก็สามารถพัฒนาได้อีก

วันนี้เขาจึงพาสวีอีและหมาป่าหิมะไปยังจื๋อลี่ ไปสำรวจบนภูเขาละแวกใกล้เคียง

สวีอีควบม้าตามเขาไปตลอดทาง ในใจก็นึกกังขาแล้ว เขาเป็นองครักษ์รักษาพระองค์ของฮ่องเต้ จำเป็นต้องอยู่ข้างกายของฮ่องเต้ตลอดเวลา ควรจะต้องคัดเลือกคนสนิทข้างกายสักสองสามคนให้พวกเขาแล้วหรือไม่?

ก่อนหน้านี้พวกเขาอยู่ที่เมืองชายแดนมาโดยตลอด ข้างกายก็มีคน เพียงแค่ไม่ได้ตามกลับเมืองหลวงเท่านั้น

แต่ว่า ติดตามองค์ชายรองออกมาทำงานต่างเมือง ก็น่าจะไม่ลำบาก องค์ชายน้อยนี่นา อ้างเหตุผลทำการค้า ออกมาเที่ยวเล่นนอกชานเมือง เขาก็จะได้ออกมากินดื่มเที่ยวเล่นสักสองสามวันด้วยพอดี กินให้อ้วนกลับไปสักรอบหนึ่ง ให้อะซี่ประหลาดใจ

คาดเดาด้วยความหวังที่งดงามเช่นนี้ สวีอีก็รู้สึกว่าควบม้าเป็นอิสระมาก

แต่เมื่อถึงจื๋อลี่ สภาพจิตใจของสวีอีก็พังทลายลงแล้ว

องค์ชายรองไม่ได้ไปเดินเล่นกินอาหารเที่ยวชมแสงสี เขาไปขึ้นภูเขา โอ๊ย น่าสงสารเขาที่เป็นตาเฒ่าผู้นี้ ติดตามฮ่องเต้ใช้ชีวิตสุขสบายมานานขนาดนั้น ยังจะทนกับความทรมานเช่นนี้ได้อีกที่ไหนล่ะ?

เดิมที่คิดว่าวันที่ห้าทันทีที่เช้าก็จะกลับไปแล้ว ผลสรุปยังต้องวิ่งไปที่ถนนใหญ่ที่เจริญรุ่งเรืองอีกรอบหนึ่ง บอกว่าจะไปดูว่ามีการค้าอะไรที่น่าทำที่สุดในตอนนี้

จื๋อลี่เป็นเมืองสำคัญที่อยู่ไม่ไกลจากเมืองหลวง แม้ว่าจะไม่เจริญรุ่งเรืองเท่ากับเมืองหลวง แต่ ก็เป็นสถานที่ที่ต้องผ่านเพื่อเข้าสู่เมืองหลวง บวกกับไม่ใช่เขตการปกครองที่เข้มงวดของเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เกิดอาชีพมากมาย ในนั้นก็มีพวกที่ไม่ได้เปิดเผยอย่างโจ่งแจ้งเช่นนั้นด้วย เช่นการพนันและหอนางโลมที่มีความคึกคักเป็นที่สุด

สวีอีคิดว่าองค์ชายรองต้องการจะทำอาชีพนี้ รีบกล่าวห้ามปรามโน้มน้าว “องค์ชาย ฐานะของพระองค์สูงส่ง แตะต้องอาชีพเหล่านั้นไม่ได้เด็ดขาดนะพ่ะย่ะค่ะ”

ทังหยวนมองดูท่านลุงสวีที่ผอมลงไปรอบหนึ่งเต็มๆ ทั้งยังคล้ำลงไปสองสามระดับ อดหัวเราะไม่ได้ “ท่านลุงสวี ข้าไม่ได้จะทำสิ่งเหล่านี้ แต่ทำการค้าก็ต้องตรวจสอบศึกษาทุกสาขาอาชีพให้ดี รู้ว่าทำไมทุกอาชีพถึงได้เป็นที่นิยมขึ้นมา บนสนามการค้า เรื่องทุกอย่างล้วนมีปมเงื่อนซับซ้อนเกี่ยวข้องกัน ท่านดูสิ การพนันและอาชีพที่เป็นเรื่องโลกีย์แพร่หลายอย่างคุมไม่อยู่เพียงนี้ เห็นได้ว่ามาตรฐานการดำรงชีวิตของทุกคนเพิ่มขึ้นแล้ว สถานบันเทิงก็สามารถทำได้ แต่พวกเราต้องการทำสิ่งที่จริงจังถูกต้อง”

ในใจของสวีอีคิดอย่างเอาจริงเอาจังว่า สถานบันเทิงก็ไม่มีที่จริงจังและถูกต้อง ผู้ชายน่ะ เรื่องเล็กน้อยในใจสิ่งนั้นใครจะไม่รู้?

เดี๋ยวจะต้องกลับทูลต่อฮ่องเต้ถึงจะได้ องค์ชายรองมีความคิดจะเปลี่ยนเป็นคนไม่ดีเล็กน้อยแล้ว

เฮ้อ ควรจะเลือกกำหนดพระชายาองค์ชายรองแล้วหรือไม่นะ? ในวัยนี้ เป็นช่วงเวลาที่อึดอัดวางตัวไม่ถูกพอดีเชียว มักจะเกิดความวุ่นวายใจต่อเรื่องเหล่านั้นอย่างอธิบายไม่ถูกเสมอ