บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1899

เป็นดังคาด หลังจากทหารรักษาพระองค์ทางนั้นสอบสวนแล้ว เสี่ยวจิ่นจื่อก็รับสารภาพทุกอย่างแล้ว

เขาวางยาพิษในเหล้าเพื่อวางแผนทำร้ายมู่หรูกงกง ในอดีตขณะที่เขาทำงานทั่วไปในห้องยาหลวง เพราะว่าพูดจาฉะฉานว่านอนสอนง่าย ทำให้หมอหลวงพอใจและเรียนรู้สมุนไพรบางส่วนกับเขา เขาจำยาสมุนไพรที่มีสารพิษบางส่วนไว้

หมอหลวงบอกว่ายาที่มีพิษก็สามารถใช้ได้ เพียงแค่ใช้อย่างเหมาะสม ก็สามารถช่วยคนได้

วันว่างๆไม่มีอะไรทำ ก็ได้เอายาที่มีสารพิษรุนแรงเล็กน้อยมาผสมกัน ตากแห้งและบดเป็นผง เริ่มผสมและทดลอง ป้อนให้กระต่ายกิน คิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาศึกษาพัฒนาออกมาเป็นยาพิษที่เอาชีวิตคนชนิดหนึ่งได้อย่างช้าๆ

อีกทั้งหลังจากกินเข้าไป จะไม่ตายทันที และจะไม่แสดงอาการของการโดนยาพิษ ราวกับว่าเป็นความเจ็บป่วยอย่างเฉียบพลันและเสียชีวิตไปเช่นนั้น

เขาร้องไห้รับสารภาพ “วันนั้นที่ไหว้อาจารย์ อาจารย์พูดแล้วต้องการส่งข้าไปปรนนิบัติเบื้องหน้าฝ่าบาท แต่ข้ามาอยู่ข้างกายเขาสามปีกว่าแล้ว แม้ว่าเขาจะให้ข้าเข้าไปในตำหนัก แต่กลับไม่เคยให้โอกาสข้าได้เข้าใกล้ตัวฝ่าบาทเลย มีครั้งหนึ่ง ทั้งที่เห็นได้ว่าฝ่าบาทชมว่าข้าฉลาดเฉียบแหลม เดิมทีคิดว่านั่นจะเป็นโอกาสที่ดีที่สุด ใครจะรู้ว่าเขาจะไม่ได้ฉวยโอกาสนั้นแนะนำข้าต่อฝ่าบาท ยังจะทำโทษไม่ให้ข้าเข้าตำหนักสิบวันอีก ข้าคิดว่าเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าไม่เร็วก็จะมีคนมาแทนที่ข้า เขาต้องการจะย้ายข้าไปที่อื่น ข้าจึงถือโอกาสที่ตอนนี้ยังได้ปรนนิบัติอยู่ในตำหนักทำงานทั่วไปบ้างเล็กน้อย ฝ่าบาทก็ยังจดจำข้าได้ ข้า......ข้าจึงได้พลอยฟ้าพลอยฝนทำให้ถึงที่สุด ลงมือกับเขาเป็นสิ่งสุดท้าย......”

สวีอีฟังอยู่ด้านข้าง ฟังเขารับสารภาพมามากมายจนจิตใจเดือดดาลเป็นอย่างหนัก ถีบเขาล้มในหนึ่งที กล่าวอย่างเฉียบขาด “ในเมื่อเจ้าวางยา ยาถอนพิษล่ะ? เอายาถอนพิษออกมา”

เขาอยู่บนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง สั่นเทา ร้องไห้แล้วกล่าว “ไม่มียาถอนพิษ ยาพิษนี้เป็นยาชนิดใดกี่อย่างผสมกันกันแน่ ข้าก็ลืมไปหมดแล้ว เป็นของที่เหลือจากตอนที่ป้อนให้กระต่ายในเวลานั้น เดิมทีคิดว่าเมื่อคืนหลังจากที่เขาหลับไปแล้วหนึ่งถึงสองชั่วยาวก็จะเสียชีวิตไปแล้ว ไหนเลยจะคิดว่าเขายังจะมีชีวิตรอดอีก?”

สวีอีโมโหจนต่อยเขาไปสองสามหมัด บอกให้คนเอาเขาไปขัง แล้วรีบไปรายงานฮ่องเต้

ภายใต้ความเดือดดาลของหยู่เหวินเห้า ถ่ายทอดราชโองการโบยเสี่ยวจิ่นจื่อให้ตาย แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็นึกไม่ออกว่าได้ไปชมเสี่ยวจิ่นจื่อเมื่อไหร่

กลับเป็นสวีอีที่จำได้ ครั้งนั้นมู่หรูกงกงไอ เสี่ยวจิ่นจื่อรีบเอาน้ำร้อนมาให้มู่หรูกงกง ฮ่องเต้เห็นเข้า จึงกล่าวชื่นชมเขาว่าฉลาดและกตัญญูไปคำหนึ่ง

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ถึงว่าการชื่นชมโดยไม่คิดคำหนึ่งของตัวเอง กลับสามารถทำให้เสี่ยวจิ่นจื่อเกิดความอยากฆ่าคนขึ้นได้ คิดได้ว่าตัวเองยังชื่นชมว่าเขากตัญญูด้วย ก็แทบอดไม่ได้อยากจะต่อยหน้าเขาสักสองสามที

หยวนชิงหลิงกล่าวกำชับ “อย่ากินเยอะ เพียงแค่ชิมรสก็พอ ข้าไปช่วยคนก่อน ประเดี๋ยวพวกเราค่อยมาคุยกันเรื่องอดีต”

“รู้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าของต้าหมออ่อนโยน ฮองเฮารู้ว่าเขาไม่สามารถกินอาหารของโลกมนุษย์มากเกินไปได้ เอาใจใส่จริงๆเลย “ฮองเฮาไปทำธุระก่อน ข้ารออีกครู่หนึ่งให้ฝ่าบาทว่างแล้วมาพูดคุยเป็นเพื่อนข้า”

ต้าหมอชอบยายหยวน และชอบเจ้าห้าด้วย ก่อนหน้านี้ขณะที่มาก็ได้แสดงออกมาให้เห็นแล้ว คราวนี้เขารับอาสารับผิดชอบจะมาเอง นับได้ว่าสามารถมาได้อย่างเปิดเผยครั้งหนึ่งแล้ว ที่ผ่านมามักจะกลัวว่าจะมารบกวนพวกเขาเสมอ

หยู่เหวินเห้ากำลังจัดการธุระอยู่ในห้องทรงพระอักษร ในใจก็นึกถึงมู่หรู แต่หลังจากที่รู้ว่าต้าหมอมาส่งยา จิตใจของเขาก็สงบลงแล้ว หลังจากรีบจัดการธุระเสร็จแล้ว อย่างอื่นก็ให้เน่ย์เก๋อหารือกัน ไปดูมู่หรูสักแวบหนึ่งก่อน มู่หรูกำลังให้ยา บนชั้นที่อยู่ข้างเตียงมีวางไว้หลายขวด คาดว่าต้องให้ยาอีกนาน เขาจึงไปหาต้าหมอก่อน

ต้าหมอกำลังกินขนมอย่างว่านอนสอนง่าย ขนมหลายชนิด เขากินคำเล็กๆ ค่อยๆชิม เงยหน้าขึ้นเห็นหยู่เหวินเห้าเข้ามา เขาก็ดีใจจนกระโดดขึ้นมา “เจ้าห้า เจ้าทำธุระเสร็จแล้วหรือ?”