บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 191

หยวนชิงหลิงรอจนค่ำมืดดึกดื่นก็ยังไม่เห็นหยู่เหวินเห้ากลับมา

นางนอนรออยู่บนเตียงนานโข พลิกไปพลิกมาก็ยังนอนไม่หลับ เรียกให้ลู่หยาออกไปดูสองหนแล้วก็ยังไม่เห็นคนมา

หรือว่าเกิดคดีใหญ่แล้วหรือ?

ปกติมีเพียงเกิดคดีใหญ่เท่านั้นถึงจะทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่นขนาดนี้ เมื่อก่อนก็ให้สวีอีมารายงานตลอด แต่เหตุใดวันนี้จึงไม่มี?

ทันใดด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งอย่างเร่งรีบดัง “ตึก ตึก ตึก” หัวใจของหยวนชิงหลิงพลันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

นางรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที เกิดเรื่องแล้ว ต้องเกิดเรื่องแล้วแน่ ๆ

ลู่หยารีบเข้ามากล่าวอย่างตื่นตระหนก “พระชายา สวีอีมารายงานแล้วเพคะ”

หยวนชิงหลิงมองสวีอีที่รีบรุดเข้ามา ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด นางรู้สึกหน้ามืดเกือบจะเป็นลม

ลู่หยารีบพยุงนางไว้พลางถาม “พระชายา เป็นอย่างไรบ้างเพคะ?”

“ท่านอ๋องล่ะ?” หยวนชิงหลิงตั้งสติถามออกไปอย่างยากลำบาก

สวีอีปาดเหงื่อบนใบหน้ารีบตอบ “เกิดเรื่องแล้ว เกิดเรื่องใหญ่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเสียเงินเป็นจำนวนมาก บันดาลโทสะทะเลาะกับผู้อื่น ภายหลังกู้ซือมาถึง ไม่รู้อย่างไรกู้ซือก็มาต่อสู้กับท่านอ๋องอีก ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันที่ร้านจู้เสียน กระหม่อมไม่สามารถเกลี้ยกล่อมพวกเขาได้ ทำได้เพียงกลับมาหาพระชายา ถ้าหากเรื่องนี้ถึงหูฝ่าบาท ฝ่าบาทจะต้องพิโรธเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

“เตรียมรถม้า!” หยวนชิงหลิงเมื่อได้ยินว่าไม่ได้ถูกลอบสังหารก็คลายความกังวลใจ แต่เมื่อได้ยินว่าเขาเล่นพนันและต่อสู้ ความโกรธก็เริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง คราวที่แล้วเขาก็ต่อสู้กับกู้ซือ ทั้งสองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ยามดีก็ดี ยามร้ายก็จะตีกันให้ตายไปข้าง

“แล้วเลือดบนตัวเจ้าหมายความว่าอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามสวีอี เมื่อเห็นว่าเขามีกำลังปกติดีไม่เหมือนได้รับบาดเจ็บ

สวีอีตอบ: “เลือดหมูพ่ะย่ะค่ะ ที่หลังร้านจู้เสียนกำลังฆ่าหมู เมื่อต้อนไปจนถึงหลังร้าน คนผู้นั้นไม่สามารถเอาชนะกระหม่อมได้ จึงสาดเลือดหมูใส่กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”

ยกพวกต่อสู้รึ?

หยวนชิงหลิงโกรธจนตัวสั่น ท่านอ๋องผู้สง่างาม กำลังสุมหัวเล่นการพนันกับคนแบบใดก็ไม่รู้ ทั้งยังยกพวกต่อสู้กันอีก?

นางทุกข์ใจอยู่ค่อนคืนคิดว่าเขาทำงานอย่างหนัก แต่เขากลับสบายดี หนำซ้ำยังเล่นการพนันยกพวกพ้องต่อสู้อีก

จวนอ๋องห่างจากร้านจู้เสียนเพียงถนนสองเส้น รถม้ากำลังจะถึงในไม่ช้า

ประตูร้านจู้เสียนปิดอยู่ ท่านอ๋องกำลังต่อสู้อยู่ด้านใน เจ้าของร้านจู้เสียนตกใจเสียไม่ไหวแล้ว รีบแยกย้ายบรรดาแขกทั้งหลาย เหลือไว้เพียงคนในโต๊ะนั้นเท่านั้น

ในหัวของหยวนชิงหลิงมึนเบลอไปหมดความโกรธเต็มอก เดินเข้าไปในร้านจู้เสียน เมื่อเจ้าของร้านเห็นนางก็คุกเข่าลง “พระชายาในที่สุดท่านก็มา ได้โปรดรีบเกลี้ยกล่อมท่านอ๋องเถิด เกิดเรื่องจริง ๆแล้ว กระหม่อมดูแลชีวิตเด็กน้อยผู้เฒ่าไม่ไหวแล้ว”

หยวนชิงหลิงมองดูความยุ่งเหยิงในร้าน โต๊ะเก้าอี้จานชามระเนระนาดเต็มพื้น บรรยากาศที่มีแต่กลิ่นเหล้า อบอวนเสียจนหยวนชิงหลิงแทบอาเจียน

หยู่เหวินเห้ากับกู้ซือยังคงต่อสู้กันอยู่ สวีอีตะโกนก้อง “พระชายาเสด็จ!”

หยู่เหวินเห้าที่ดึงคอเสื้อของกู้ซืออยู่ เมื่อได้ยินเสียงตะโกนก้องของสวีอีก็หันไปอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาปรือปรอยมองเห็นหยวนชิงหลิงที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะพังๆ ด้วยใบหน้าทะมึน ตัวสั่นไปทั้งร่าง

เขารีบยกมือขึ้นมาเช็ดหน้า นิ้วมือทั้งห้ารีบสางผมให้เรียบร้อย มองหยวนชิงหลิงตากลม ครั้งนี้แย่แน่ ๆ

เขาผลักกู้ซือออก เดินลัดเลาะกองโต๊ะ เก้าอี้พัง ๆ โซซัดโซเซมาหา ดูก็รู้ได้ทันทีว่าดื่มไปไม่น้อย ต่อยตีจนจมูกเขียวหน้าบวม

พาร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าตรงเข้ามาหาหยวนชิงหลิง

หยู่เหวินเห้าชี้ไปที่กู้ซือ กล่าวโทษ: “เจ้าบ้าไปแล้ว เดินเข้ามาก็มาตีคนอื่น”

กู้ซือยืดคอมองเขาพาลๆ อย่างไม่ยอม บนใบหน้าและศีรษะเต็มไปด้วยรอยแผลและรอยขีดข่วน

ทุกคนล้วนมองไปที่หยวนชิงหลิง ในจำนวนชายหนุ่มในชุดเสื้อผ้าหรูหราแล้ว ยังมีเหล่าบริกรของร้านจู้เสียนอยู่อีก

หยวนชิงหลิงใบหน้าโกรธจัดจู่ๆ ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม พูดอย่างอ่อนโยน: “นี่ก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ท่านอ๋องต้องกลับไปที่ทำการ เรากลับไปพักผ่อนกันเถิด”

นางเข้าไปประคองเขาอย่างอ่อนโยน

เหล่าชายท่องราตรีทั้งหลายพลันล้อมไว้ทันที “ท่านอ๋องยังไม่จ่ายเงินที่แพ้พนันเลย”