บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 190

เมื่อออกมาถึงประตู หยวนชิงหลิงจึงถาม:”หมายความว่าอย่างไร นางพูดว่าเจ้ากระด้างกระเดื่องกับท่านพ่อเพื่อการแต่งงาน?

หยวนชิงผิงใบหน้าเคราะห์ร้าย “ไม่ต้องพูดถึงเลย ไม่รู้ว่าหาคนแบบไหนมาให้ข้า แต่ละคนแทนจะเป็นพ่อข้าได้ อีกทั้งยังเป็นอนุด้วย”

หยวนชิงผิงรู้ว่าเจ้าพระยาจิ้งหยวนปาหลงเป็นคนฉวยโอกาส ในสายตาเขาอะไรก็สามารถแลกเปลี่ยนเพื่อผลประโยชน์ได้

โดยเฉพาะการยกลูกสาวต้องแลกเปลี่ยนเพื่อผลประโยชน์ใหญ่หลวงเป็นแน่

ลูกท่านหลานเธอที่อายุยังน้อยจากวงศ์ตระกูลสูงก็ยังไม่เข้าตาเจ้าพระยาผู้ตกอับ ผ่านไปตั้งหลายปีแล้วก็ยังคงเป็นรองเจ้ากรมอยู่ ไม่ได้เลื่อนขั้นทั้งยังมีแววว่าจะถูกปลดลงมาเมื่อไหร่ก็ได้

หากเป็นวงศ์ตระกูลต่ำเขาก็รู้สึกไม่พอ เพราะอย่างไรก็เป็นพระยาอยู่ดี

มีเพียงหาผู้ที่มีอายุค่อนข้างเยอะ ฐานะมั่นคงและมีอิทธิพล ถึงภรรยาจะตายแล้วก็ช่าง

หยวนชิงหลิงกล่าว:”เรื่องการแต่งงานของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าดูเอง”

“อืม” หยวนชิงผิงตอบอย่างไม่ใส่ใจ และไม่จริงจัง

หยวนชิงหลิงเมื่อกลับมาถึงจวนแล้วก็ไปถามแม่นมสี่จริงๆ

แม่นมสี่ตอบอย่างไม่ปรานี “ท่านหาไปแล้วใช่ว่าท่านพ่อของท่านพอใจ ท่านขายลูกสาวกิน หากผลประโยชน์ไม่เหมาะสมก็ไม่มีทางยินยอม ท่านอย่าพยายามเสียดีกว่า”

หยวนชิงหลิงยังไม่ละความพยายาม ในยุคสมัยนี้ลูกผู้หญิงแต่งงานหมายถึงทั้งชีวิตที่เหลือ หากไม่ดีก็ไม่สามารถหย่าได้

ยกตัวอย่างเรื่องราวของข้า ก็ถือเป็นตัวอย่างที่ดี

ดังนั้น เรื่องของหยวนชิงผิงนางจะจำใส่ใจไว้

ตกเย็นเมื่อหยู่เหวินเห้ากลับมานางถามเขา:”ท่านพอจะรู้จักลูกท่านหลานเธอที่นอบน้อมรู้เหตุรู้ผลและยังไม่แต่งงานหรือไม่?

หยู่เหวินเห้าตั้งท่าพร้อมรบ จ้องนางเขม็ง “วางแผนอะไรอีก? อย่าลืมว่าเจ้าแต่งงานแล้ว”

หยวนชิงหลิงกล่าวกลั้วหัวเราะ:”พูดอะไรออกมา? ข้ารับตัดสินใจให้น้องสาวของข้า”

“น้องสาวของเจ้า? ฉากกั้นห้องนั้นน่ะหรือ?” หยู่เหวินเห้านึกถึงน้องสาวภรรยาผู้ดุดัน

“ฉากกั้นห้องอะไร? นางชื่อหยวนชิงผิง” หยวนชิงหลิงกลอกตาใส่เขา

หยู่เหวินเห้ายกชาขึ้นดื่ม “นางต้องการหาสามีแล้วหรือ?”

“ท่านพ่อหาให้นางมาตลอด แต่ก่อนก็เจ้าพระยาหุ้ยติ่ง เดี๋ยวนี้บอกต้องการแบบชายชราที่ภรรยาเสียแล้ว” หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ พลางกุมมือเขา “ท่านบอกว่าหญิงสาวเมื่อแต่งงานแล้วหมายถึงชีวิตที่เหลืออยู่ งานแต่งงานของข้าสมปรารถนา หวังว่าหญิงสาวคนอื่นๆ ก็จะเป็นเช่นนี้เหมือนกัน”

เมื่อหยู่เหวินเห้าได้ยินก็แบบบ้า ขมวดคิ้วฉับพลันพลางหรี่ตามองนาง “งานแต่งงานของเจ้าสมปรารถนา? เจ้ารู้สึกว่าตัวเองได้แต่งงานกับสามีที่ดีแล้วหรือ? ไม่ง่ายเลยที่เจ้าจะรู้ถึงความดีของข้า!”

หยวนชิงหลิงโน้มเข้าไปใกล้ หันแก้มของเขามาหอมหนึ่งที ยิ้มไปถึงดวงตา “ใช่แล้ว ข้าไม่เคยบอกหรือ?”

หยู่เหวินเห้าได้ทีออกแรงรวบนางมาจูบแรงๆ หลายที “พูดอีก ข้าชอบฟัง”

“สมปรารถนา สมปรารถนา สมปรารถนา!” เฮ้อ การขอร้องคนนี้เป็นสิ่งที่ยากนัก “งั้นท่านมีคนที่เหมาะสมแล้วหรือ?”

หยู่เหวินเห้ากอดนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม:”ยังต้องการคนที่เหมาะสมคนไหนอีก? กู้ซือไม่ใช่ว่าดีมากแล้วหรือ?”

“กู้ซือ?” หยวนชิงหลิงชะงัก ส่ายศีรษะทันที “เกรงว่าจะไม่ไหว กู้ซือไม่ค่อยชอบน้องสาวของข้า”

“อย่างไรหรือ?” หยู่เหวินเห้าถาม

หยวนชิงหลิงตอบ:”โรงโจ๊กที่ประตูเมืองพังทลายในครั้งนั้น ข้ากับน้องสาวเจอกู้ซือ น้องสาวข้าพูดกับกู้ซือแต่กู้ซือไม่ตอบเธอทั้งยังเดินหนีไปอีก ท่าทางนั้นไม่ต้องพูดเลยว่าไม่แยแสขนาดไหน มองจากเงาด้านหลังก็ดูออก”

หยู่เหวินเห้าประหลาดใจ “เคยเกิดเรื่องนี้ด้วยหรือ?”

ไม่ใช่ว่าคราวที่แล้วกู้ซือบอกว่าตกหลุมรักหยวนชิงผิงหรือ เขาโกหกรึ?

แล้วเด็กคนนั้นจะดื่มเหล้าไปทำไม? สรุปเขาตกหลุมรักใครกันแน่?