บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 189

หยู่เหวินเห้าไม่เข้าใจ กล่าวอย่างอารมณ์เสีย:”ไม่เคยมาเลยงั้นหรือ งั้นข้าจะบอกกับเสด็จย่าว่าเจ้าน่าจะท้องแล้ว เรื่องนี้ไม่มีทางเผยออกมาได้”

ลู่หยาแทรกขึ้น:”ไม่ใช่นะเพคะ ทำไมจะไม่เคยมาล่ะเพคะพระชายา? เคยมา แต่ประจำเดือนของท่านผิดปกติ มีบางครั้งสองสามเดือนจึงจะมาทีหนึ่ง”

“เคยหรือ?” หยวนชิงหลิงผงะ

หยู่เหวินเห้ามองนางถามอย่างประหลาดใจ:”เคยหรือไม่เคย ตัวเจ้าเองก็ไม่รู้หรือ?”

หยวนชิงหลิงเงียบไปครู่หนึ่ง “มาน้อย ใครจะไปรู้ว่าใช่หรือไม่ใช่?”

“ยังจะพูดเช่นนี้อีก?” หยู่เหวินเห้ามองนาง “เจ้าหยวน เจ้ามีเรื่องปิดบังข้าใช่หรือไม่?”

“มีอะไรน่าปิดหรือ?” หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วเรื่องชายารองก็เป็นไปตามนี้หรือ? เสด็จพ่อไม่พูดอะไรเลยหรือ?”

“เสด็จพ่อรู้อยู่แก่ใจแล้ว ไม่ได้พูดอะไร” หยู่เหวินเห้าตอบ

หยวนชิงหลิงยืดตัวขึ้น “ถ้าเสด็จพ่อไม่พูดอะไร พวกเราก็ไม่ต้องสนใจแล้ว”

นางตะโกนขึ้น:”ตอเป่า เราไปกันเถอะ”

ตอเป่าวิ่งออกมา หยวนชิงหลิงสั่งลู่หยา “เจ้าไปกับข้า”

ลู่หยาตอบรับแล้วออกไปพร้อมกับหยวนชิงหลิง

เมื่อเห็นว่าหยู่เหวินเห้าไม่ได้ตามมา หยวนชิงหลิงถามเสียงเบา:”จริงสิลู่หยา ประจำเดือนข้า......สองสามเดือนจะมาหนหนึ่งใช่ไหม?”

“พระชายา ท่านไม่รู้ตัวเองหรือ?” ลู่หยาถามอย่างประหลาดใจ

“รู้ รู้สิ” หยวนชิงหลิงโบกมือไปมา “ท่านอ๋องไม่รู้ว่าข้าต้องการปิดบัง จริงสิ พวกเจ้ามาเดือนละครั้งหรือ?” นางแกล้งเป็นไม่รู้เรื่องประจำเดือน จงใจถาม

“ใช่เพคะ ทุกหนึ่งเดือนจะมาหนึ่งครั้ง” ลู่หยาตอบ

หยวนชิงหลิงไม่คาดคิดว่าตัวเองจะมีประจำเดือนไม่ปกติ เฮ้อ ความลับเกือบหลุดออกมาแล้ว

“พระชายาท่านต้องการให้หมอมาตรวจดูไหมเพคะ?” ลู่หยาถามขึ้น ตอนนี้ทุกคนกำลังหาวิธีบำรุงรักษาร่างกายพระชายา เพื่อให้กำเนิดรัชทายาทในเร็ววัน

หยวนชิงหลิงโบกมือ “ผ่านช่วงนี้ไปค่อยตรวจก็ได้”

นางยังรู้สึกว่าการมีบุตรตอนอายุสิบเจ็ดนั้นไร้มนุษยธรรม

แต่เดิมคิดว่าตัวเองยังไม่มีประจำเดือน จึงรู้สึกว่ายังโชคดีอยู่ แต่ดูแล้วหลังจากนี้คงต้องระวังตัวเองมากขึ้น

แต่ควรระวังอย่างไรเล่า?

การคุมกำเนิดในยุคที่ล้าสมัยนี้ แล้วคนผู้นั้นก็กำลังเหลือเฟือ เป็นเรื่องยากจริงๆ

หยู่เหวินเห้าตามมาถึง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเขากับตอเป่ามั่นคงจนสามารถเล่นไล่ตามกันได้แล้ว เขาค่อยๆ ก้าวออกจากความกลัวสุนัขแล้ว

หยวนชิงหลิงเห็นว่าพวกเขาเล่นกันสนุกสนาน ก็เข้าไปเล่นด้วย

นางหยิบกิ่งไม้มาขว้างออกไปหนึ่งกิ่ง ตอเป่าก็รีบวิ่งตามไป

นางตั้งใจขว้างไปทางหยู่เหวินเห้า ตอเป่าวิ่งตรงไปที่ตัวของหยู่เหวินเห้า งับกิ่งไม้ไว้แล้วคาบกลับมาให้หยวนชิงหลิง

หยู่เหวินเห้าก็ขว้างมาหานาง แต่ไม่กล้าขว้างกิ่งไม้ เพียงแค่ขว้างใบไม้เท่านั้น

ใบไม้เคลื่อนไหวช้า หยวนชิงหลิงสามารถโยกศีรษะหลบได้ ตอเป่าจึงไม่ได้วิ่งใส่นาง

อีกทั้งตอเป่านั้นแสนรู้ รู้ว่านายหญิงต้องการแกล้งหยู่เหวินเห้า ดังนั้นจึงเจตนากระโดดใส่เขา

สองคนหนึ่งตัวเล่นกันครึ่งชั่วโมงเต็มๆ หยวนชิงหลิงเหนื่อยจนหอบแฮ่กๆ ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นหญ้าให้หายเหนื่อย

ตอเป่าหมอบลงข้างเท้าของนางอย่างน่าเอ็นดู หยวนชิงหลิงยื่นมือออกไปลูบขนของมัน

หยู่เหวินเห้าก็นั่งลง เช็ดเหงื่อออกให้นาง มองดูแก้มที่แดงเพราะกิจกรรมเมื่อครู่ของนาง ถามพลางหัวเราะ:”เหนื่อยมากเลยสิ?”

“ไม่เหนื่อย มีความสุข!” หยวนชิงหลิงซุกตัวอยู่ข้างๆ เขา ลมฤดูใบไม้ร่วงที่พัดมาเย็นสบายให้ความรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก