บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1913

หยวนชิงหลิงได้ยินที่นางพูด ก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย สวีอีถึงขั้นกล้าแสดงอารมณ์โมโหโกรธาขนาดนี้ใส่อะซี่เลยหรือ?

คนข้างนอกเล่าลือว่าอะไรกันแน่? ถึงได้ทำให้เขาคับข้องใจถึงขนาดนี้ ? ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ที่คนเขาเล่าลือกัน ตัวเขาก็รู้อยู่หรอกหรือ? เดาคร่าว ๆ ก็น่าจะรู้พอสมควร

เดิมคิดว่าเขาเป็นคนเรื่อย ๆ เฉื่อย ๆ ไม่เคยเก็บเอาข่าวลือไร้สาระพวกนี้มาใส่ใจ แต่คิดไม่ถึงว่าหัวใจของเขามันทั้งใสทั้งบางไม่ต่างจากกระจกมาโดยตลอด เจ้าโง่คนนี้ ทั้งที่คนอื่นทำแบบนี้กับเขาแท้ ๆ เขาก็ยังพยายามทำทุกอย่างด้วยใจที่มีเจตนาดีอย่างสุดกำลัง

หยวนชิงหลิงพูดว่า "คนที่ท่านย่าของเจ้าหามา แม้จะเป็นตระกูลผู้ลากมากดี ทั้งยังต้องมีบุคลิกกับนิสัยใจคอที่ดีมากแน่ แต่พอตอนนี้ได้เข้าใจสถานการณ์แบบชัด ๆ แล้ว จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าบรรดาตระกูลที่ท่านย่าไปทาบทามไว้ อาจมีคนเคยพูดจาในทำนองที่ว่ารังเกียจการแต่งงาน ? หรือไม่ก็มีคนอื่นที่รู้เรื่องนี้แล้ว เอาออกไปพูดโพนทะนาว่าร้ายข้างนอก?”

ใบหน้าของอะซี่ห่อเหี่ยวลง พูดด้วยน้ำเสียงบูดบึ้งว่า “ข้าก็ไม่รู้ ถามอะไรไปเขาก็ไม่ตอบ ข้าเองก็ไม่กล้าบอกท่านย่า คิดว่าจะแอบไปสืบเองอย่างลับ ๆ สักหน่อย แต่ก็ไม่รู้ว่าจะสืบอย่างไร ถึงได้มาคุยกับพี่หยวนนี่ล่ะ”

“แล้วเจ้า... เจ้าอยากให้ข้าช่วยหรือไม่?” หยวนชิงหลิงถาม

อะซี่ลังเลไปครู่หนึ่ง "มันจะรบกวนท่านหรือไม่?"

"ไม่เป็นไรหรอก"

หยวนชิงหลิงยิ้มพลางหยิบผลไม้เชื่อมชิ้นหนึ่งใส่ปาก มองใบหน้าของอะซี่ที่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันใด อะซี่หนออะซี่ อย่างไรก็ยังมีนิสัยเหมือนเด็กอยู่วันยังค่ำ โกรธปุ๊บก็หน้าแดง รู้สึกหงุดหงิดก็หน้าบึ้ง ดีใจก็ยิ้มเสียจนหน้าบาน

หยวนชิงหลิงมอบหมายเรื่องนี้ให้ใต้เท้าทังจัดการ ใช้วิธีการปกติเพื่อทำความเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด

นับตั้งแต่เหตุการณ์ของคุณย่า นางพบว่าสมองของตัวเองเหมือนมีสวิตช์ที่ใช้บล็อกข้อมูลบางอย่างโดยอัตโนมัติ นางรู้ว่านี่คือกลไกป้องกันตัวเอง ใช้ป้องกันไม่ให้สมองของนางร้อนเกินไป จนทำให้เกิดอาการแฮงค์ได้

ดังนั้น ถ้าสามารถใช้วิธีปกติในการทำความเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ได้ ก็ควรใช้สองแขนสองขาให้มากขึ้นหน่อย ข้างนอกมีคนวิ่งทำงานทำการกันให้ขวักไขว่ มีสิทธิพิเศษของการเป็นฮองเฮาอยู่ทั้งที ก็ควรจะใช้ให้บ่อย ๆ หน่อยถึงจะถูกต้อง

ประสบการณ์ด้านการสืบหาข่าวคราวของใต้เท้าทัง ก็นับได้ว่าค่อนข้างเจนจัดอยู่มาก ผ่านไปไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมข้อมูล

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ด้วยนิสัยเรื่อยเฉื่อยของสวีอี ก็คงจะไม่รู้สึกว่าใจคอไม่เป็นสุข แต่ตอนนี้คนที่ถูกว่าคือลูกสาวที่แสนล้ำค่าของเขา ทุกคำพูดทุกประโยคมันช่างทำให้รู้สึกจุกอกไปหมด เลยเกิดเรื่องโต้เถียงกับคนอื่นอยู่หลายครั้ง

พอพูดถึงการปะทะฝีปาก มีหรือที่สวีอีจะเป็นคู่มือของพวกบัณฑิตได้? พอแต่ละคนยกกฎเกณฑ์ข้อปฏิบัติตามแบบแผนขึ้นมา ทีละกฎทีละเกณฑ์ สวีอีก็เป็นได้แค่ไอ้โง่คนหนึ่งแล้ว ไม่เข้าใจว่าทุกคนพูดอะไร สุดท้ายกลายเป็นว่าเขายิ่งถูกเยาะเย้ยว่าเป็นพวกนักรบที่รู้จักแต่ใช้กำลัง แต่ไม่มีสมอง ไม่มีความรู้

ถูกทำให้โกรธไม่พอ ยังเถียงสู้คนอื่นไม่ได้อีก จะเข้าไปต่อยตีขุนนางของราชสำนักก็ยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่ สวีอีจึงทำได้แค่ฝืนกลืนโทสะก้อนนี้ลงท้อง พอกลับถึงบ้านอะซี่ก็เข้ามาคุยเรื่องแต่งงานพอดี เขาที่กำลังอารมณ์เสียเลยระเบิดโทสะออกไป บอกว่าลูกสาวของเขาไม่อยากได้พวกลูกหลานผู้ลากมากดีพวกนั้น

หลังจากหยวนชิงหลิงได้ฟังรายงานของใต้เท้าทัง ก็ขมวดคิ้วมุ่น " เมื่อก่อนสวีอีสร้างความดีความชอบไว้ตั้งมากมาย ทั้งยังร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับฝ่าบาท พวกเขาลืมผลงานเหล่านี้ไปหมดแล้วหรือ?"

ใต้เท้าทังพูดด้วยท่าทางจนใจ “นั่นมันเรื่องตั้งกี่ปีมาแล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ? ตอนนี้ประเทศของเรามีเสถียรภาพ ไม่มีสงครามที่ชายแดน แน่นอนว่าพวกแม่ทัพนายกองต้องถูกหมางเมินแน่ บวกกับสวีอีก็เคยทำหน้าที่ของทางการ แต่กลับไม่ได้สร้างผลงานอะไรให้เห็นเป็นที่ประจักษ์เลย กระทั่งงานตรวจสอบในกรมขุนนางก็ยังเป็นคำสั่งของฝ่าบาทที่แอบสั่งการอย่างลับ ๆ ให้ผ่านโดยสะดวก ช่วงหลายปีมานี้ โดยพื้นฐานแล้วเขาแค่ทำงานรับใช้ข้างกายฝ่าบาท เป็นงานจิปาถะที่ไม่ต่างจากหน้าที่ของขันที ด้วยเหตุนี้เขาถึงได้โดนคนดูถูกยิ่งขึ้นกว่าเดิม"

หยวนชิงหลิงคิด ๆ ดูแล้วก็เห็นว่ามันก็จริงตามนั้น คนเราย่อมลืมง่าย คนคนหนึ่งถ้าไม่ประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่อง ก็จะถูกมองว่าไร้ประโยชน์ โดยเฉพาะคนที่ติดตามข้างกายฮ่องเต้ ที่มักตกเป็นเป้าให้พวกขุนนางเจ้ายศเจ้าอย่างมองว่าเป็นได้แค่สุนัขรับใช้จอมประจบสอพลอ รู้จักแต่เลียแข้งเลียขาเจ้านายให้ตัวเองมีที่ยืน