บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1912

หลังจากที่พระชายาชินเฟิงอันกลับมาถึงจวนอ๋องซู่ ก็ตัดสินใจว่าต่อให้ตีนางให้ตายก็จะไม่ไปขุดแร่เด็ดขาด จากนั้นก็เข้าวังไปคุยกับหยวนชิงหลิง

พอดีกับที่รัชทายาทก็พาฉื้อถงมาน้อมทักทาย หลังจากที่นางได้เจอฉื้อถง ก็เข้าไปดึงมือฉื้อถงมาคุยด้วยพักใหญ่

หลังจากส่งพวกเขาออกไปแล้ว พระชายาชินเฟิงอันก็ถามว่า “เจ้าตัดสินใจว่าจะจองตัวให้รัชทายาทแล้วหรือ?”

หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้คิดจะปิดบัง พูดด้วยรอยยิ้มว่า "มีการตัดสินใจแบบนี้จริง"

“ภูมิหลังของนาง เจ้ารู้หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงตอบว่า "ธิดาบุญธรรมของฮองเฮาเซวียแห่งแคว้นต้าซุ่น นามชั้นยศคือเจ้าหญิงเฉาหยาง นางนับว่ามีชะตาต่อเจ๋อหลานของเรามาก กระทั่งนามชั้นยศก็ยังเหมือนกันเลย"

“ธิดาบุญธรรม? เจ้ารู้แค่ว่าเป็นธิดาบุญธรรมเท่านั้น ใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงมองนาง แล้วหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง "อันที่จริงข้าก็รู้หมดทุกอย่างนั่นล่ะ เรื่องพวกนี้ข้ารู้ดีแก่ใจ อยู่ที่ว่าจะพูดหรือไม่พูด มันเป็นเรื่องระหว่างพวกนางแม่ลูก จะเชื่อมต่อสายสัมพันธ์กันเมื่อไหร่ จะเชื่อมต่อกันที่ไหน ข้าคิดว่าพวกเราไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยจะดีกว่า "

พระชายาชินเฟิงอันพยักหน้าเห็นด้วย “เจ้าพูดถูก ที่นี่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เกี่ยวพันกันมากเกินไป เราไม่ใช่บุคคลที่อยู่ในเหตุการณ์  พูดไปก็ไม่เข้าใจแน่ ปล่อยให้พวกนางแม่ลูกค่อย ๆ ทำความเข้าใจให้กระจ่างชัดกันเองดีกว่า”

“เจ้าค่ะ พระชายาเชิญดื่มชาก่อน” หยวนชิงหลิงพูดอย่างใส่ใจ

พระชายาดื่มชาหมดไปสองถ้วยก็จากไป หยวนชิงหลิงคิดอยากจะอ่านหนังสือสักหน่อย แต่กลับเห็นว่าอะซี่เดินเข้ามา

ที่แล้วมาอะซี่ใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลไม่ถูกจำกัดด้วยกฎเกณฑ์ใด ๆ หลายปีมานี้รูปร่างนางอวบขึ้นเล็กน้อย แก้มกลมแดงเปล่งปลั่งดั่งสีของดอกกุหลาบ แต่ในแววตากลับมีร่องรอยบูดบึ้งให้เห็น แต่พอมองดูดี ๆ กลับไม่ใช่ความแดงปลั่งดั่งกุหลาบ แต่เป็นเพราะโกรธจนหน้าแดงต่างหาก

“เป็นอะไรไป?” หยวนชิงหลิงเห็นท่าทางแบบนั้น ก็ถามด้วยรอยยิ้ม “ดูเจ้าสิ โกรธจนหน้าแดงไปหมดแล้ว”

อะซี่นั่งลงด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด "ปกติหน้าของข้าก็แดงอยู่แล้ว ไม่ใช่เพราะโกรธเขาจนหน้าแดงเสียหน่อย"

“ไปยกชามา!” หยวนชิงหลิงมองนาง ยิ้มพลางหันไปสั่งคนยกชาว่า “เติมผลไม้เชื่อมหรืออะไรพวกนั้นเข้าไปเสียหน่อย ให้ฮูหยินสวีกินอะไรหวาน ๆ ดับความโกรธสักนิด”