บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1922

แล้วหม้ายชิงหวาก็ใกล้เข้ามาอยู่ในสายตาของทุกคน ชายหนุ่มผู้มีอนาคตไกลคนนี้ หลังจากการสอบกลางตอนอายุสิบสามปี ก็ไม่มีการสอบอีก อาจารย์ของเขาบอกว่า หากเขายินยอมเดินเส้นทางการบัณฑิตชั้นสูง จะต้องติดอันดับหนึ่งในสามแน่

อาจารย์ของเขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในใต้หล้า เข้มงวดกับนักเรียนมาก ไม่สามารถเข้าตาเขาได้ง่ายๆ สามารถได้รับคำชื่นชมจากเขา แสดงว่าหม้ายชิงหวามีความสามารถจริงๆ

แต่ทำไมเขาไม่สอบต่อ สาเหตุนี้ไม่มีใครรู้

หยู่เหวินเห้าไม่ค่อยพอใจในจุดนี้ เขาคิดว่าหากมีความสามารถ ก็ควรที่จะต้องรับใช้ชาติถึงจะถูก ไม่สอบเพราะไม่อยากเป็นขุนนางหรือ?

หยวนชิงหลิงได้ยินสิ่งที่เขาบ่น จึงหัวเราะพูดขึ้นว่า “ต่างคนต่างมีความคิด ครอบครัวเขามั่งคั่ง บางทีจึงอยากเป็นแค่คนมีความสามารถ มีชีวิตอยู่อย่างอิสรเสรีล่ะ? จะว่าคนอื่นไม่เป็นขุนนางแล้วไม่ใช่ผู้ชายที่ดีไม่ได้”

ถึงแม้หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าเจ้าหยวนพูดมีเหตุผล แต่ยังไงเขาก็ไม่ชอบในจุดนี้ เขาเก็บความคิดเห็นของเขาไว้ หันไปถามทั้งสองสามีภรรยาว่า “สวีอี อะซี่ พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

สวีอียึดอกหลังตรง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ มีความสามารถก็ต้องรับใช้ประเทศชาติ ข้าน้อยไม่มีความสามารถ แต่ก็อยากรับใช้ประเทศชาติ”

“เอาล่ะ เจ้าหยุดพูดคำขวัญได้แล้ว ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าพระยาเจ้าก็ปีติยินดีทั้งวันแล้ว” หยู่เหวินเห้ากลอกตามองบนใส่เขา แล้วก็ถามอะซี่ว่า “เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”

ความคิดเห็นของอะซี่เรียบง่าย นางพูดขึ้นว่า “ขอให้ดีกับถังกั่วเอ๋อ ห้ามมีสนม ห้ามยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่น ส่วนจะเป็นขุนนางหรือไม่ ไม่เป็นไร”

อะซี่มีความคิดเรียบง่ายอย่างคนเป็นแม่ ยังไงจวนจวิ้นจู่ใหญ่อานไม่ใช่ครอบครัวยากจน ไม่เป็นขุนนางก็สามารถทำอย่างอื่นเลี้ยงชีพได้ อีกอย่าง ได้ยินมาว่าภาพวาดของเขาขายได้ราคาแพงมาก ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องเงินทอง

หยู่เหวินเห้าคิดว่า ยังคงต้องพิจารณาดูอีก เรื่องนี้เขาเก็บไว้ในใจแล้ว

แต่สวีอีพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “เรื่องนี้จะต้องรบกวนฮ่องเต้ได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าฝึกไว้บ้างไม่ได้หรือ? ข้ามีลูกเยอะขนาดนี้ รอเมื่อแต่งงาน ต้องหาประสบการณ์ไว้ก่อน”