บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1922

แล้วหม้ายชิงหวาก็ใกล้เข้ามาอยู่ในสายตาของทุกคน ชายหนุ่มผู้มีอนาคตไกลคนนี้ หลังจากการสอบกลางตอนอายุสิบสามปี ก็ไม่มีการสอบอีก อาจารย์ของเขาบอกว่า หากเขายินยอมเดินเส้นทางการบัณฑิตชั้นสูง จะต้องติดอันดับหนึ่งในสามแน่

อาจารย์ของเขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในใต้หล้า เข้มงวดกับนักเรียนมาก ไม่สามารถเข้าตาเขาได้ง่ายๆ สามารถได้รับคำชื่นชมจากเขา แสดงว่าหม้ายชิงหวามีความสามารถจริงๆ

แต่ทำไมเขาไม่สอบต่อ สาเหตุนี้ไม่มีใครรู้

หยู่เหวินเห้าไม่ค่อยพอใจในจุดนี้ เขาคิดว่าหากมีความสามารถ ก็ควรที่จะต้องรับใช้ชาติถึงจะถูก ไม่สอบเพราะไม่อยากเป็นขุนนางหรือ?

หยวนชิงหลิงได้ยินสิ่งที่เขาบ่น จึงหัวเราะพูดขึ้นว่า “ต่างคนต่างมีความคิด ครอบครัวเขามั่งคั่ง บางทีจึงอยากเป็นแค่คนมีความสามารถ มีชีวิตอยู่อย่างอิสรเสรีล่ะ? จะว่าคนอื่นไม่เป็นขุนนางแล้วไม่ใช่ผู้ชายที่ดีไม่ได้”

ถึงแม้หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าเจ้าหยวนพูดมีเหตุผล แต่ยังไงเขาก็ไม่ชอบในจุดนี้ เขาเก็บความคิดเห็นของเขาไว้ หันไปถามทั้งสองสามีภรรยาว่า “สวีอี อะซี่ พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

สวีอียึดอกหลังตรง พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ มีความสามารถก็ต้องรับใช้ประเทศชาติ ข้าน้อยไม่มีความสามารถ แต่ก็อยากรับใช้ประเทศชาติ”

“เอาล่ะ เจ้าหยุดพูดคำขวัญได้แล้ว ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าพระยาเจ้าก็ปีติยินดีทั้งวันแล้ว” หยู่เหวินเห้ากลอกตามองบนใส่เขา แล้วก็ถามอะซี่ว่า “เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”

ความคิดเห็นของอะซี่เรียบง่าย นางพูดขึ้นว่า “ขอให้ดีกับถังกั่วเอ๋อ ห้ามมีสนม ห้ามยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่น ส่วนจะเป็นขุนนางหรือไม่ ไม่เป็นไร”

อะซี่มีความคิดเรียบง่ายอย่างคนเป็นแม่ ยังไงจวนจวิ้นจู่ใหญ่อานไม่ใช่ครอบครัวยากจน ไม่เป็นขุนนางก็สามารถทำอย่างอื่นเลี้ยงชีพได้ อีกอย่าง ได้ยินมาว่าภาพวาดของเขาขายได้ราคาแพงมาก ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องเงินทอง

หยู่เหวินเห้าคิดว่า ยังคงต้องพิจารณาดูอีก เรื่องนี้เขาเก็บไว้ในใจแล้ว

แต่สวีอีพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “เรื่องนี้จะต้องรบกวนฮ่องเต้ได้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าฝึกไว้บ้างไม่ได้หรือ? ข้ามีลูกเยอะขนาดนี้ รอเมื่อแต่งงาน ต้องหาประสบการณ์ไว้ก่อน”

นางอยากโวยวาย ก็โวยวายอยู่ในจวน โวยวายจนพลิกฟ้าพลิกแผ่นดินก็ไม่มีใครสนใจ แต่หากจะออกไปก่อเรื่องสร้างปัญหาให้เขา เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด

จวิ้นจู่ใหญ่อานมีนิสัยชอบบงการมาทั้งชีวิต ภายในจวนในครอบครัวก็ครอบงำมาทั้งชีวิต ทุกคนล้วนมีชีวิตอยู่ภายใต้การควบคุมของนาง พวกลูกชายลูกสาวลูกสะใภ้หลานเหลนก็ถูกตำหนิติเตียนทุกอย่าง หม้ายชิงหวาเป็นหลานชายที่นางรักที่สุด ก็ทำให้นางได้โอ้อวดอยู่สักพัก แต่หลังจากสอบระดับกลางแล้ว เขากลับไม่สนใจบัณฑิตชั้นสูง นางพูดหว่านล้อมตั้งนานก็ไม่ได้ผล โกรธโมโหจนไล่หม้ายชิงหวาออกจากบ้านไปตั้งสองปี สุดท้ายถึงแม้จะรับกลับมาแล้ว แต่ก็ไม่ให้ความสำคัญเหมือนอย่างที่ผ่านมา

ตอนนี้ถูกกักบริเวณเพราะเรื่องของเขา จวิ้นจู่ใหญ่อานจึงเอาความโกรธโมโหทั้งหมดระบายลงที่หลาน

แต่หม้ายชิงหวากลับไม่รู้สึกอะไร ก้นด่าเขา เขาก็ยืนฟัง หลังจากด่าเสร็จเขาค่อยทำความเคารพแล้วกลับไป สีหน้าไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด ไม่มีกระทั่งความรู้สึกผิดที่ล่วงเดินท่านย่าเลยสักนิด

จวิ้นจู่ใหญ่อานโกรธจนชี้ด่าตามหลังเขาว่า “หากเจ้ากล้าแต่งงานกับคนในครอบครัวเล็กน้อยพวกนั้น ทำให้จวนหม้ายเสื่อมเสียชื่อเสียง ข้าก็จะไล่เจ้าออกจากบ้านอีก”

หม้ายชิงหวาเดินไปอย่างมั่นใจ ไม่แสดงท่าทีใดๆ เก็บของออกจากบ้านไปตั้งแต่คืนนั้นเลย เขามีจวนเป็นของตนเองไว้ข้างนอกแต่แรกแล้ว ไม่อาศัยอยู่ในจวน เขาก็มีที่ไปเยอะแยะ