บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1924

เดิมหม้ายชิงหวานึกว่าใครช่างกล้ายิ่งนัก กลับคิดไม่ถึงว่าเป็นเด็กผู้หญิงหน้ามนงดงาม ดวงตากลมโตคู่นั้นโผล่ขึ้นมาบนกำแพง ประกายแวววาวและ....เก้อเขิน

ในใจของเขาเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระทบอย่างแรง เต้นแรงขึ้นมาอย่างกะทันหัน ดาบที่อยู่ในมือห้อยลงหรือยังไม่รู้ตัว

คือนาง

ทำไมนางถึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่? เขากำลังฝันไปหรือ?

เห็นนางกำลังจับไถลลงหนีไป ในใจหม้ายชิงหวาตื่นเต้น สมองรีบสั่งการให้พูดขึ้นว่า “แม่นางชอบอาวุธของข้าในนี้หรือ? เข้ามาดูได้นะ”

เดิมถังกั่วเอ๋อกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไง ยังไงก็แอบปีนขึ้นมาบนกำแพงคนอื่นเหมือนอย่างโจร กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดเช่นนี้ ส่งความหวังดีมาถึงตรงหน้า ไม่รับไว้ก็น่าเสียดาย

นางกระโดดลงไป พร้อมยิ้มหัวเราะพูดขึ้นว่า “ขออภัย ข้าได้ยินมาว่าที่นี่มีสนามฝึกฝีมือการต่อสู้ เก็บอาวุธไว้มากมาย จึงมาแอบดู ขออภัยจริงๆ”

ตอนที่หม้ายชิงหวาเห็นนางกระโดดลงมา ก็เป็นห่วงกลัวว่านางจะล้ม จริงรีบก้าวเดินข้างหน้าหนึ่งก้าว หลังจากที่นางยืนบนพื้นอย่างมั่นคงแล้ว เขาค่อยวางใจ พร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยนพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ดูได้ตามสบาย เดิมนี่ก็ไม่ใช่สิ่งของล้ำค่าอะไร”

ในใจถังกั่วเอ๋ออึดอัดมาก ตนเองทำเช่นนี้จะทำให้พ่อขายหน้า

โชคดีที่ได้เจอคนนิสัยดี

ถังกั่วเอ๋อชอบอาวุธจริงๆ คนฝึกฝีมือการต่อสู้ เมื่อเห็นอาวุธที่ดีสักอันก็ราวกับเห็นสิ่งของล้ำค่า

นางเดินไปที่ชั้นวางอาวุธ ดวงตาประกายแววอิจฉา ถึงแม้นางจะเป็นคนฝึกฝีมือการต่อสู้ แต่จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีอาวุธเป็นของตนเอง ปกติที่ฝึกฝีมือดาบ ก็ใช้ดาบที่ทำจากไม้ พ่อกับแม่บอกแม่ดาบที่ทำจากไม้จะไม่เป็นอันตรายต่อคนอื่น

“มีอันที่แม่นางชอบไหม? หากชอบสามารถเลือกแล้วนำกลับไปได้” หม้ายชิงหวามองเห็นแววตาอิจฉาของนาง ถึงแม้รู้ว่าพูดเช่นนี้แล้วไม่เหมาะสม แต่ก็อยากให้นางดีใจ

ถังกั่วเอ๋ออึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เอากลับไป? แบบนี้ไม่ได้ ข้าจะแย่งของรักของคนอื่นได้อย่างไร? ข้าได้เห็นก็พอแล้ว”

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่สิ่งของล้ำค่า” หม้ายชิงหวาสบกับสายตากลมโตคู่นั้น ในใจเต้นรุนแรงมากยิ่งขึ้น