บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1925

อยู่ต่อหน้าสวีถังถัง เขาไม่ใช่คุณชายหม้ายที่เก่งทั้งบุ๋นและบู๊มีชื่อเสียงโด่งดัง เขาตั้งใจร่ำเรียนมาหลายปีนี้ ไม่ว่าทั้งบุ๋นหรือบู๊ พยายามให้ตนเองมีความสามารถมากที่สุด เพื่อสามารถคู่ควรกับนาง

แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า คนที่มีค่าที่สุดในใจของเขา คนอื่นกลับดูถูก แต่ตนเองที่เป็นคนธรรมดาขยันหมั่นเพียร กลับถูกยกย่องให้สูงเทียบฟ้า

ตอนนี้นางยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง ฟ้าสวรรค์รู้ดี ในใจของเขามีความไม่เชื่อมั่นขนาดไหน

ในใจถังกั่วเอ๋อยังคงรู้สึกเก้อเขิน เพราะคุณชายหม้ายคนนี้จ้องมองนางอยู่ตลอดเวลา เสียมารยาทมาก น้องสาวก็จริงๆ เลย ทำไมถึงได้ทิ้งนางแล้วหนีไปก่อน? ต่อไปจะไม่พานางออกมาอีก

“ข้า....ดูเสร็จแล้ว จะกลับแล้ว” ถังกั่วเอ๋อที่ปกติสง่างามและใจกว้าง ภายใต้การจ้องมองของเขา ทำให้รู้สึกทำอะไรไม่ถูก เมื่อพูดเสร็จแล้วก็กำลังจะเดินตรงไปยังกำแพง

แต่เมื่อกี้ตนปีนกำแพงเข้ามา อย่างลับๆ ล่อๆ หรือว่าตอนที่จะกลับก็จะกลับแบบนี้หรือ?

นางหยุดฝีเท้า แล้วก็ได้ยินเขาพูดขึ้นว่า “หากแม่นางจะกลับ ข้าพาแม่นางออกทางประตูหลัก”

ถังกั่วเอ๋อค่อยโล่งอก หันกลับมา พร้อมพูดขึ้นด้วยท่าทีสง่างามว่า “ขอบใจคุณชาย”

ถึงแม้หม้ายชิงหวาไม่อยากให้นางกลับ แต่ก็รู้ว่าการเจอกันครั้งแรก จะใจร้อนไม่ได้ จึงยิ้มพูดขึ้นอย่างมีมารยาทว่า “เชิญแม่นาง”

ในมือของเขายังถือดาบอยู่ ตอนที่ยกมือเชิญ ปลายดาบถูกรวบเก็บ ไม่ให้ถังกั่วเอ๋อได้เห็นถึงคมมีด

รอเมื่อเขาหันตัวพานางเดินออกไป ถังกั่วเอ๋อค่อยมองเห็นดาบเล่มนั้น ลำดาบเป็นสีเขียว เฉียบคมอย่างมาก ถือเป็นดาบที่ดีเล่มหนึ่ง

ในใจอดไม่ได้ที่จะชื่นชอบอย่างมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะมีดาบเป็นของตนเองสักเล่ม?

เมื่อเขาเดินมาถึงระเบียงก็รอนาง ไม่ได้เป็นการเดินตามกัน แต่เป็นการเดินไปพร้อมกัน หม้ายชิงหวาไม่ได้จ้องมองนางอีก กลัวเสียมารยาท แล้วถามขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่ทราบว่าแม่นางชื่อแซ่อะไร”

“ข้าชื่อสวี.....เถียนเถียน” ถังกั่วเอ๋อกลัวว่าจะทำให้พ่อเสียหน้า พ่อเพิ่งได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าพระยาจงภักดี แต่ที่ผ่านมามีคนมากมายดูถูกเขา

“เถียนเถียน” หม้ายชิงหวามองดูนางแวบหนึ่ง แววตายิ้มแย้ม แลดูอ่อนโยนและเป็นมิตร พูดไม่ออกว่าหล่อเหลาสง่างามแค่ไหน พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าชื่อหม้ายชิงหวา ยินดีที่..... แม่นางชอบอาวุธของข้า”

ถังกั่วเอ๋อทำเป็นแสดงท่าทีตกใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้เจ้าก็คือคุณชายหม้ายหรือ? ได้ยินชื่อเสียงมานาน แต่ว่าคุณชายหม้ายเป็นบัณฑิตไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงได้ฝึกฝีมือการต่อสู้ด้วย?”