บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1938

กลับไปยังไงก็ต้องมีของขวัญกลับไปด้วย นี่เป็นความตั้งใจของท่านย่า

เดิมเวลาอู๋ซ่างหวงมา ล้วนจะซื้อของกลับไปด้วย แต่เป็นการซื้อให้พี่พี่จูตี้ ตอนนี้พี่จูตี้อยู่ที่นี่แล้ว เขาจึงไม่ซื้อ เพราะรู้สึกสิ้นเปลือง

ดังนั้นจึงไม่ร่วมกิจกรรมซื้อซื้อซื้อ รออยู่ที่บ้านอย่างเดียว

หยวนชิงหลิงพาพี่ชายฟางหวูกับท่านย่า เดินซื้อไปทั่วห้างขายสินค้าทุกอย่าง จำพวกแป้งรองพื้น ลิปสติก น้ำหอม เครื่องประดับ ซื้อซื้อซื้ออย่างไม่จำกัดราคา

เดิมอยากจะซื้อเหล้าบุหรี่ให้กับพวกคนเฒ่าในจวนอ๋องซู่ แต่ทุกท่านย่าห้ามไว้ บอกว่าพวกเขาไม่คู่ควร

ช่างไม่คู่ควรจริงๆ เวลาไปตรวจรักษาไม่เคยให้ความร่วมมือเลย แล้วทำไมจะต้องซื้อให้กับพวกเขา?

แต่ก็ซื้อจำพวกเนื้อแห้ง นมผงสำหรับคนแก่ แคลเซียม วิตามินต่างๆ ที่มียี่ห้อดีหน่อยให้กับพวกเขา

มีบางครั้งถึงแม้ไม่ห้ามพวกเขาดื่มเหล้า แต่จะให้นางเป็นคนซื้อให้ไม่ได้ สามารถทำได้อย่างหลับหูหลับตาบ้างก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว

ครั้งนี้ที่หยวนชิงหลิงมา ไม่ได้บอกคนของจวนอ๋องซู่ เผื่อสถานการณ์อาการป่วยของท่านย่ายังไม่ดีขึ้น ยังกลับไปไม่ได้ จะทำให้พวกเขารอเก้อและผิดหวัง ดังนั้นจึงไม่บอก

โชคดีที่สามารถกลับไปได้แล้ว ถือเป็นการทำให้พวกเขาประหลาดใจ

เมื่อมาถึงเป่ยถัง ประมาณเที่ยงคืนค่อยมาถึงจวนอ๋องซู่

พอดีคืนนี้พวกเขาเสร็จสิ้นงานขั้นตอนแรกของโครงการแล้ว และอ๋องชินเฟิงอันทั้งสองสามีภรรยาก็ไม่อยู่ จึงซื้อเนื้อกับเหล้ามาฉลองกันอยู่ในจวน เหน็ดเหนื่อยมาตั้งนานขนาดนั้น ถือว่าเป็นการผ่อนคลายตนเอง

ในขณะที่ดื่มจนมึนเมา ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนพูดขึ้นว่า “ดื่มเหล้ากันอีกแล้ว? ดื่มเมากันจนหมด?”

เสียงตะโกนนี้ฟังดูคุ้นหูมาก คุ้นหูจนกดดันอย่างแทบหยุดหายใจ

หันไปมองอย่างมึนเมา แล้วดวงตาก็เบิกโตขึ้นมาในทันที มีคนเดินโซเซไปตักน้ำในบ่อ แล้วก็ราดบนหัวของตนเอง ให้ตนเองฟื้นมีสติขึ้นมา

สักพัก ทั้งหมดเปียกปอนจนหมด ชายชราชุดดำกลุ่มหนึ่ง คุกเข่าอยู่ตรงระเบียงอย่างเปียกปอน ต่างก้มหน้าก้มตาอยู่อย่างเรียงราย เงียบไม่พูดไม่จารอรับฟังคำด่า ที่สำคัญคือหัวสมองยังไม่ตื่น ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าสิ่งที่เห็นตรงหน้าเป็นการมองผิดไป หรือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง น่าตกตะลึงอย่างมาก กลับมาอย่างกะทันหันได้อย่างไร?