บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1947

ในใจหยวนชิงหลิงรู้สึกผิดต่อลูกสาวมาตลอด เพราะตั้งแต่เล็กก็ถูกส่งไปให้ฉีฮั่ว ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่น ที่ได้อยู่ข้างกายพ่อแม่

และเพราะมีความสามารถเหนือธรรมชาติ บีบบังคับให้นางเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าคนอื่น

แต่นางก็เชื่อว่าลูกสาวจะสามารถเดินไปตามทางของตนเอง และนางก็จะมีความสุข มีความภาคภูมิใจ และถือเป็นสิ่งที่จะต้องทำไปตลอดชีวิต

ดังนั้นนางจึงพูดคุยกับลูกสาวเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถามนางว่าต่อไปอยากจะเป็นคนยังไง

คำถามนี้ นางก็เคยถามลูกชายทั้งห้าคน ตอนนี้แม้แต่ข้าวเหนียวก็มีสิ่งที่ตนเองเลือกแล้ว นางยังไม่ได้ถามเจ๋อหลานมาตลอด ทุกคนก็ไม่ถาม ราวกับนัดกันไว้แล้ว เพราะถามแล้วต่างก็มักจะมีที่ไป ไม่ถามนางก็ยังอยู่ที่บ้าน

เจ๋อหลานลังเลสักพัก แล้วก็เงยหน้าขึ้นพร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แม่ หากข้าพูดกับแม่แล้ว แม่อย่าไปบอกพ่อนะ เพราะเรื่องนี้ข้าเพียงแค่คิดอยู่ในหัวสมอง ไม่ได้คิดอยากที่จะไปทำจริง”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เราสองแม่ลูกพูดคุยความในใจกัน จะไปเล่าให้เขาฟังทำไม? เขากลับพวกพี่ชายก็คุยเรื่องในใจกันเป็นบางครั้ง เราก็ไม่ฟังเรื่องพวกผู้ชายของพวกเขา”

เจ๋อหลานหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาอย่างกับเด็กน้อยที่เห็นได้ยากว่า “ก็ถูก เราไม่ยุ่งเรื่องของพวกผู้ชาย”

หยวนชิงหลิงจ้องมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม งั้นลูกสาวของแม่มีอะไรจะแบ่งปันเล่าให้แม่หรือ?”

เจ๋อหลานหายใจเข้าลึกๆ เห็นได้ชัดว่าความคิดนี้อยู่ในใจของนางมาเนิ่นนานแล้ว นางไม่พูดมาตลอด อาจจะคิดว่าเป็นเรื่องไร้เดียงสาหรือไม่เหมาะสม พูดขึ้นว่า “แม่ ข้าถามเจ้า พ่อครองแผ่นดินนี้ ทุกหนแห่งล้วนยุติธรรมหรือเปล่า?”

“อืม...อาจจะไม่ใช่ ถึงแม้พ่อของเจ้าจะเป็นกษัตริย์ที่ดี แต่ใช่ว่าทุกที่จะเป็นขุนนางที่ดี ต่อให้ล้วนเป็นขุนนางที่ดี แต่ก็ต้องมีสถานที่ดูแลไม่ทั่วถึง”

“งั้นเวลาประชาชนเจอเรื่องเดือดร้อน หรือถูกรังแก ล้วนมีคนให้ความยุติธรรม? คนที่กระทำผิดทุกคนต่างได้รับโทษตามกฎหมายไหม?”

“ถึงแม้แม่จะไม่อยากพูดขนาดนี้ แต่ความจริงแล้วก็ยากที่จะทำเช่นนี้ได้ มีบางคนกระทำผิด แต่หากไม่มีหลักฐาน หรือไม่มีคนรู้เรื่อง ก็จะสามารถหลุดพ้น และมีประชาชนบางคนทุกข์ยาก ถูกใส่ร้าย ก็ใช่ว่าจะสามารถ ได้รับความยุติธรรมอย่างมีเหตุผล หรือมีคนช่วยเหลือพวกเขา”

เจ๋อหลานเงียบไปสักพัก เงยหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้นว่า “แม่ ข้ายังมีความสามารถอีกอย่างหนึ่ง บางทีแม่อาจจะไม่รู้ นั่นก็คือข้าสามารถมองเห็นคนคนหนึ่ง แล้วก็สามารถรู้ได้ว่าเขามีคดีฆาตกรรมหรือไม่”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “จริงหรือ? ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดถึง”