บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1954

ตอนกลางคืนไม่มีงานเลี้ยงต้อนรับ คณะแคว้นจินเดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อย หลังจากพวกเขาไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้เป่ยถังแล้ว ก็กลับไปยังที่พัก มื้อค่ำจึงไม่มีใครจัดเตรียมให้

หยู่เหวินเห้ากับจิ่งเทียนมีอ๋องชินหลายคนร่วมทานข้าวด้วย เป็นการต้อนรับเล็กน้อย องค์ชายรัชทายาท องค์ชายรอง โสวฝู่เหลิ่ง ท่านชายสี่ หงเย่ สวีอีก็อยู่ร่วมด้วย เพราะล้วนเป็นผู้ชาย หยวนชิงหลิงจึงไม่ไปร่วมด้วย

เดิมหยวนชิงหลิงคิดว่าจะไปกินข้าวกับลูกสาว แต่เมื่อสั่งคนไปตาม ค่อยรู้ว่าเจ้าหญิงพานกฟีนิกซ์ออกจากวังไปแล้ว

หยวนชิงหลิงค่อยคิดขึ้นมาได้ว่าเมื่อสองวันก่อน เจ๋อหลานบอกว่าวันนี้มีการบ้านต้องทำ

ก่อนหน้านี้ทั้งสองแม่ลูกเคยตกลงกัน หากนางออกไปทำเรื่องพวกนั้น ก็จะบอกว่าไปทำการบ้าน และนี่ก็เป็นครั้งที่สามที่นางออกไปทำการบ้านแล้ว

หยวนชิงหลิงยังจำตอนที่นางออกไปครั้งแรก นางกับเจ้าห้ารออยู่ในวังอย่างร้อนรุ่มใจ คิดอยู่ว่าหลังจากนางกลับมาแล้วจะต้องเป็นที่พึ่งทางใจให้กับนาง

หยวนชิงหลิงยังจำครั้งแรกที่ฆ่าคนได้ จะว่าไปแล้วครั้งนั้นไม่ใช่นางฆ่าคน เป็นเพียงการควบคุมการลงโทษ มองดูนางสนมคนนั้นฆ่าตัวตาย ครั้งนั้นส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจอย่างรุนแรงจริงๆ เนิ่นนานก็ยังไม่กลับมาเป็นปกติ

ดังนั้นนางจึงเป็นห่วงตอนที่เจ๋อหลานออกไปครั้งแรกอย่างมาก กลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจอย่างรุนแรง สุดท้ายสองสามีภรรยารออยู่หลายชั่วโมง รอเมื่อลูกสาวกลับมา นางกลับดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับเพียงแค่ออกไปทำการบ้านจริงๆ

เจ้าห้ายังไม่อยากเชื่อ ยังไงก็เป็นสาวน้อยอ่อนโยนขนาดนี้..... เขาคิดไม่ถึงว่าเจ๋อหลานกับเพชฌฆาตจะสัมพันธ์กันได้

แต่ลูกสาวไม่เป็นอะไรก็ดีกว่าเป็นอะไรขึ้นมา

ต่อมาหยวนชิงหลิงได้เคยคุยกับลูกสาว ลูกสาวบอกว่าไม่มีความรู้สึกหนักใจอะไร เพราะรู้ว่าคนคนนั้นสมควรตาย หยวนชิงหลิงรู้สึกได้ว่านางมีเรื่องปิดบังอยู่ ท่าทีนั้นไม่เหมือนการออกไปฆ่าคนครั้งแรก

แต่นางเชื่อว่าลูกสาวไม่กระทำอะไรไปเรื่อย ความเชื่อมั่นตรงนี้ยังไงก็ต้องมีให้กับนาง

รอถึงประมาณเที่ยงคืน เจ้าห้าก็ยังไม่กลับมา แต่ลูกสาวกลับมาแล้ว

ตอนที่นางเข้ามาในตำหนักแลดูค่อนข้างเหม่อลอย บนร่างกายก็ไม่มีกลิ่นคาวเลือด

“แม่” เสียงแหบอ่อนโยนดังขึ้น เหมือนถูกทำร้ายมาอย่างรุนแรง หยวนชิงหลิงรีบเข้าไปโอบกอดนาง ซึ่งโอบกอดนี้ สมองเปิดโหมดการตรวจจับความรู้สึกโดยอัตโนมัติเพราะเป็นห่วงลูกสาว รู้ว่านางไปเจอปัญหาอะไรสักอย่าง

นางไม่ได้ฆ่าคนคนนั้น แต่ในใจนางยังคงโกรธแค้น ภายในความโกรธแค้นก็แฝงไปด้วยอารมณ์สับสน