บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1955

พวกหยู่เหวินเห้าดื่มกันจนถึงประมาณเที่ยงคืนค่อยแยกย้าย สวีอีไปส่งฮ่องเต้แคว้นจินกลับเหอฮุยเตี้ยกลับไป หยู่เหวินเห้าดื่มไปเยอะมาก แต่ไม่มีอาการเมาเลย หลังจากองค์ชายรัชทายาทกับองค์ชายรองกลับไปแล้ว เขาก็ออกมาจากประตูตำหนัก

มู่หร่งกงกงรีบมาหา พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมฮ่องเต้ถึงดื่มจนถึงตอนนี้? รีบกลับตำหนักเร็ว กระหม่อมมีเรื่องจะคุยกับพระองค์”

“ฮองเฮาโกรธหรือ? ไม่น่านี่” หยู่เหวินเห้ามองดูท่าทีร้อนใจของเขา จึงพูดขึ้นมาอย่างหยอกล้อ เรื่องแบบนี้ เจ้าหยวนไม่เคยโกรธ อีกอย่างยังไงตอนนี้เขาก็ไม่เมา

“ไม่ใช่ฮองเฮาโกรธ แต่เจ้าหญิงร้องไห้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” ตอนที่มู่หร่งกงกงพูดประโยคนี้ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสั่นเทา เคยเห็นเจ้าหญิงเป็นแบบนี้เสียเมื่อไหร่? แล้วฮองเฮาก็ไม่ร้อนใจ ไม่ตื่นเต้น ราวกับเจ้าหญิงไม่ใช่ลูกของนาง

หยู่เหวินเห้าอึ้ง งั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ จึงรีบพูดขึ้นว่า “ร้องไห้ทำไม? ถูกฮองเฮาตำหนิหรือ?”

“ไม่ได้ตำหนิ กลับมาก็ร้องไห้เลย ฮองเฮาไม่เห็นนางร้องไห้จึงไม่ได้ถาม.....”

มู่หร่งกงกงยังพูดไม่จบ หยู่เหวินเห้าก็วิ่งแล่นไปแล้ว

เขาไม่ได้ตรงไปหาเจ๋อหลาน แต่กลับไปหาหยวนชิงหลิง เพราะหากเจ้าหยวนเห็นว่านางร้องไห้แล้วไม่ถาม แสดงว่ากวาเอ๋อร์เจอปัญหา แล้วไม่อยากบอกพ่อแม่

ถึงแม้เขาจะร้อนใจแต่ก็ไม่เสียสติ ทั้งสองสามีภรรยาเคยตกลงกัน เรื่องพวกลูกๆ ล้วนต้องปรึกษากันก่อน

ก้าวเท้ายาวเดินมาถึงตำหนัก เห็นเจ้าหยวนเขียนพู่กันจีนอยู่ ในใจเขาหนักอึ้ง หากเจ้าหยวนเจอเรื่องหนักใจหรือเรื่องที่ไม่สามารถสงบจิตใจได้ ก็จะเขียนพู่กันจีนเพื่อสงบจิตใจ

“มีอะไรหรือ?” มือทั้งคู่ของเขาวางบนโต๊ะ มองดูเจ้าหยวน ใบหน้าที่แดงจากฤทธิ์เหล้าตกใจจนขาวซีดหมดแล้ว

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้น มองดูมู่หร่งกงกงที่ตามมาอยู่ด้านหลังแวบหนึ่ง แล้วก็รู้แล้วว่าเขาจะต้องร้อนใจไปหาเจ้าห้าแล้วแน่

มู่หร่งกงกงไม่คิดที่จะออกไป มองดูฮองเฮาด้วยสายตามีคำถามและแฝงไปด้วยความเป็นศัตรู

หยวนชิงหลิงเห็นมู่หร่งกงกงอยู่ด้วย ถึงถอนหายใจพร้อมพูดขึ้นว่า “ก็เพราะจิ่งเทียนมาแล้วไง เราไม่ยอมให้พวกเขาเจอหน้ากัน จึงร้องไห้เพราะน้อยใจ”

เจ้าห้ารู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนี้ เขามองดูมู่หร่งกงกงแวบหนึ่ง รู้ว่าเจ้าหยวนพูดเช่นนี้เป็นการพูดให้มู่หร่งกงกงผู้สอดรู้สอดเห็นตัวยงฟัง