บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1960

เมืองหลวงของเป่ยถัง กลางคืนไม่ได้ห้ามออกจากเคหสถาน สถานบันเทิงยามค่ำคืนรื่นเริงมาก มีอาหาร เครื่องดื่ม และความสนุกสนานทุกประเภท

ในตอนกลางวันจิ่งเทียนยังไม่ค่อยกล้าเล่นตามอำเภอใจ พลบค่ำทานข้าวในภัตตาคาร ดื่มเหล้านิดหน่อย มึนเมาบ้างแล้วก็เริ่มปลดปล่อยตนเองแล้ว

เขาไม่ได้เล่นอย่างสนุกสนานเหมือนอย่างวัยรุ่นปกติทั่วไป ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะมานานมากแล้ว

เจ๋อหลานก็ดื่มเหล้านิดหน่อย ปกตินางชอบความสงบ แต่คืนนี้ก็ร่วมบ้าคลั่งกับทุกคน วิ่งอยู่บนถนนชิงหลวน หันมามองดูใบหน้าทุกคนที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในใจก็รู้สึกภาคภูมิใจขึ้นมา ในยุคสมัยนี้ ถือเป็นยุคสมัยที่ดีที่สุดของเป่ยถังจริงๆ

พ่อเก่งมากจริงๆ

จิ่งเทียนมองเห็นรอยยิ้มที่งดงามของนาง ภายในใจเต็มล้นไปด้วยความรัก วิ่งไปหาอย่างห้ามใจไม่ไหว จับมือของนางแล้ววิ่งไปด้วยกัน

ซาลาเปากับทังหยวนมองตากัน จากนั้นก็ปิดตาข้างหนึ่งพร้อมกัน วันนี้มีความสุข ช่างเถอะช่างเถอะ ยังไงพ่อก็ไม่เห็น

ประตูวังในค่ำคืนนี้ ปิดประตูช้าเพื่อรอพวกเขา เพราะเมื่อกลับมาถึงในวัง ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว

สวีอีเฝ้ารอตรงประตูวังอยู่ตลอด เห็นพวกเขากลับมา ก็รีบวิ่งไปรายงานฮ่องเต้

หยู่เหวินเห้าคอยสบายใจ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็เตรียมตัวนอน

เขาไม่เป็นห่วงลูกชาย แต่เป็นห่วงลูกสาว ยังไงจิ่งเทียนก็ไปด้วย หากไม่เฝ้าดูให้ดี ปล่อยให้เขามีความคิดเป็นอื่น จุงมือ หอมแก้มอะไรพวกนี้ ตนเองก็อาละวาดไม่ได้

แต่ช่วงวันเวลาที่จิ่งเทียนอยู่เป่ยถัง มีเพียงวันนี้ที่ได้ทำกิจกรรมอย่างเป็นอิสระ ต่อจากนั้น ทั้งสองประเทศร่วมกันปรึกษาหารือ ความเมื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจเริ่มต้นขึ้น เมื่อมีการลงนามในสัญญาการค้าระหว่างชายแดน

ส่วนหยู่เหวินเห้ามอบอำนาจทั้งหมดให้องค์ชายรัชทายาทไปจัดการ ตนเองกลับพักผ่อนอย่างมีความสุข

เรื่องเศรษฐศาสตร์ทางธุรกิจ ท่านชายสี่ยังต้องเป็นผู้นำ โสวฝู่ไม่สนใจไม่ได้ ยังคงต้องคอยเฝ้าดูความคืบหน้าอยู่ตลอดเวลา

ทุกคนต่างงานยุ่งขนาดนี้ หยวนชิงหลิงจึงสั่งห้องเครื่องเตรียมอาหารอร่อยไว้ให้ทุกคนได้บำรุงร่างกาย

หยู่เหวินเห้าก็ไม่ได้ว่างอยู่เป็นเพื่อนภรรยามานานมากแล้ว วันนี้ตั้งใจหาเวลามาครึ่งวันเพื่ออยู่ในวังหลัง แต่หยวนชิงหลิงกลับไม่มีเวลาให้เขา ถูกพวกพี่สะใภ้น้องสะใภ้พาไปแล้ว หยู่เหวินเห้าจึงเดินเล่นในสวนอย่างเบื่อหน่าย จากนั้นก็ไปตรวจดูที่ห้องเครื่อง

ฮ่องเต้ไปยังห้องเครื่อง ทำให้คนในห้องเครื่องต่างตกอกตกใจ แต่ละคนต่างทำกับข้าวไม่เป็นแล้ว ร่างกายสั่นเทา เหงื่อไหลท่วมตัว สุดท้ายมู่หร่งกงกงดึงเขาออกมา ถึงสามารถรักษาความอร่อยของห้องเครื่องในวันนี้ได้อย่างปกติ