บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1962

คณะแคว้นจินอยู่เป่ยถังสิบวัน ที่ควรเซ็นสัญญาต่างก็เซ็นแล้ว ทั้งสองฝ่ายต่างพอใจ สัญญาความร่วมมือทางการค้าระหว่างพรมแดน จะนำพาเศรษฐกิจของทั้งสองประเทศ ไปสู่ความเจริญรุ่งเรือง

ก่อนจะเริ่มงานเลี้ยงส่ง หยู่เหวินเห้ากับจิ่งเทียนคุยกันอยู่ในห้องทรงพระอักษรครึ่งชั่วโมง

สิบวันมานี้ หยู่เหวินเห้าป้องกันไม่ให้เขาพูดถึงเรื่องสู่ขอต่อหน้าทุกคนมาตลอด ถึงตอนนี้จะกลับแล้ว เขาก็ไม่ได้พูดถึงเลย ทำให้หยู่เหวินเห้ารู้สึกผิดต่อเขา ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ

ดังนั้นตอนที่พูดร่ำลาจิ่งเทียน เขาพูดขึ้นว่า “ข้าเป็นกังวลมาตลอดว่าเจ้าจะพูดเรื่องสู่ขอ แต่เจ้าไม่ได้พูด เจ้าคิดเห็นอย่างไร? ไม่รู้สึกอะไรต่อเจ๋อหลานแล้วหรือ?”

สมกับประโยคที่ว่า กลัวเจ้าแย่งสิ่งของที่รักของข้าไป และก็กลัวเจ้ารังเกียจสิ่งของที่รักของข้า

พูดถึงเจ๋อหลาน สายตาจิ่งเทียนเต็มไปด้วยแววตาอ่อนโยน เขาส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ ไม่ใช่ แต่ก่อนที่เจ๋อหลานจะกลับเมืองหลวง ข้าเคยคุยกับนาง เรื่องพวกนี้ต่อให้นางไม่พูดตรงๆ แต่ข้ารู้ นางไม่อยากแต่งงานเร็ว อย่างแรกคือเพื่อจะได้อยู่กับพระองค์กับเหนียงเหนียง อย่างที่สองคือนางมีสิ่งที่ตนเองอยากทำ ไม่อยากถูกพันธนาการจากการแต่งงานผูกมัด เมื่อก่อน....ข้าไม่รู้เรื่อง ถึงได้กระทำเรื่องเหลวไหลแบบนั้น ทำให้ทุกคนต่างลำบากใจ ตอนนี้ข้าคิดเข้าใจแล้ว ในเมื่อยังไงก็จะแต่งงานกับนางเท่านั้น ใช่ว่าข้าจะรอไม่ไหว นางทำสิ่งที่อยากทำก็พอ ข้าจะรอนาง”

เจ้าห้าได้ฟังเช่นนี้ ในใจรู้สึกยินดี พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ารู้จักคิดเช่นนี้ ข้าก็ดีใจ แต่มีประโยคหนึ่งข้าต้องพูดก่อนว่า เจ้ารอของเจ้าไป แต่นางอาจจะไม่แต่งงานกับเจ้า เจ้าต้องเตรียมใจยอมรับด้วย รอถึงที่สุดแล้วอาจเหลือเพียงความว่างเปล่า”

จิ่งเทียนลังเลสักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเตรียมใจไว้แต่เรียกแล้ว หากนางไม่แต่งงานกับข้า ก็จะต้องเป็นเพราะนางได้เจอคนที่ดีที่สุด อย่างน้อยก็ดีกับนางที่สุด ข้าก็วางใจ”

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “คิดเช่นนี้จริงๆ หรือ? อยู่ต่อหน้าข้า ไม่จำเป็นต้องเสแสร้ง”

จิ่งเทียนลังเลอีก จู่ๆ สายตาเป็นประกายเฉียบคม พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจก็ส่วนวางใจ ยังไงข้าก็จะพยายามแย่งชิง หากแย่งชิงกลับมาไม่ได้จริงๆ งั้นก็ทำอะไรไม่ได้ ยังไงเรื่องแบบนี้บีบบังคับไม่ได้”

นี่ดูเหมือนเป็นคำพูดจากใจ หยู่เหวินเห้ายิ้มหัวเราะ รู้สึกชอบจิ่งเทียนมากขึ้นหน่อย

สิ่งที่เขายิ่งภาคภูมิใจก็คือ เจ๋อหลานไม่ใช่คนที่จะถูกความรักทำให้หลงระเริง นางยังคงยึดมั่นในความตั้งใจของตน กระทำสิ่งที่ตนเองอยากทำ

อีกอย่าง เจ๋อหลานทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ถูก ผู้ชาย หากได้อะไรมาง่ายๆ มักจะไม่เห็นค่า....ค่อนข้างไร้คุณค่า

งานเลี้ยงส่ง ต่างคุยกันอย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ หยู่เหวินเห้าแทบไม่อยากให้พวกเขากลับไป