บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1966

เจ๋อหลานก็ไม่รู้ว่าตกลงนางเข้าใจหรือไม่ และก็รู้สึกว่าตนเองอาจจะพูดไม่ชัดเจน แต่ตามที่เจ้าตาทับทิมมีความเข้าใจต่อโลกและจิตใจมนุษย์นั้น ต่อให้พูดชัดเจนนางก็อาจจะไม่เข้าใจ

นางเพิ่งเรียนรู้ในการเป็นคน จำเป็นต้องเรียนรู้ความจริงของการเป็นคนจนกระทั่งเพิ่มคุณค่าของชีวิตนั้น ถือว่ามากเกินไปสำหรับนาง

สุดท้ายเจ๋อหลานคิดไปคิดมา แล้วก็ไปรอพี่องค์ชายรัชทายาท คุยกับเขาก่อน แล้วถามให้ชัดเจนว่าเขามีความคิดเหมือนที่ตนเองคิดไหม

องค์ชายรัชทายาทยังคงกลับมาถึงวังตอนใกล้เที่ยงคืน ยังกลับไม่ถึงวังก็ถูกเจ๋อหลานดักรอไว้

เจ๋อหลานรู้ว่านางรีบกลับวัง จึงรีบเร่งพูดอย่างรวดเร็ว

องค์ชายรัชทายาทก็คาดเดารู้ว่านางจะต้องไปหาเจ๋อหลาน จึงพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ เมื่อวานข้าก็ไม่รู้จะพูดกับนางยังไง เจ้าพูดแบบนี้ก็ถูก ข้ามีความตั้งใจเช่นนี้จริง หวังอยากให้นางมีสิ่งที่ตนชอบ”

“สิ่งที่นางชอบในตอนนี้ ก็คือทำกับข้าวให้เจ้า”

องค์ชายรัชทายาทถอดถอนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “นางเคยชินกับการที่เห็นข้าสำคัญที่สุด แต่ข้าอยากให้นางเห็นตนเองสำคัญที่สุด ข้าอยากให้คนที่นางรักที่สุดคือตนเอง”

“ที่จริงพี่ชายเป็นห่วงนางมากใช่ไหม?”

ตาคิ้วองค์ชายรัชทายาท เต็มไปด้วยความอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นห่วงอยู่แล้ว และก็เพราะเป็นห่วง จึงอยากให้นางไปลองใช้ชีวิตนอกจากการมีข้า สิ่งอื่นๆ ที่ดี และก็เพื่อแสวงหาพรสวรรค์ของนาง แต่ละคนต่างก็มีพรสวรรค์ลักษณะเป็นของตนเอง นางเองก็มี”

เจ๋อหลานได้ยินแบบนี้ก็วางใจ แต่ยังไงพี่ชายก็ยังเป็นวัยรุ่น ไอคิวอาจจะสูง แต่การดีกับคนข้างกายนั้นยังขาดประสบการณ์ และการที่คนสองคนจะอยู่ด้วยกันยังไงก็ต้องผ่านการฝึกฝน

และเจ้าตาทับทิมก็ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทอ่อนแอ นางเพียงแค่ไม่รู้ ยังอยู่ในระหว่างการเรียนรู้ นางก็ฉลาดมาก เรียนรู้ได้เร็ว ดังนั้นคาดว่าไม่นานก็คงจะเข้าใจ

เจ้าตาทับทิมยังครุ่นคิดอยู่หลายวัน นางกำลังคิดว่านอกจากการอยู่กับพี่ซาลาเปาแล้ว นางยังทำอะไรได้อีก หรือชอบอะไรอีก

เปิดร้านขายขนมหวาน หรือร้านซาลาเปา นางล้วนไม่อยาก ฝีมือการทำอาหาร นางตั้งใจเรียนเพื่อพี่ซาลาเปา ไม่อยากเอามาแบ่งปัน